J. Z. Lichański, A. Kruszyńska, Retoryka – zarys historii i teorii
· „Tristan i Izolda” – pierwsze zdanie (nakierowujące i sugerujące odbiór): „historia o miłości i śmierci”, a nie o zdradzie i winie
· zabieg kreowania siebie na autorytet, np. „należy uznać coś za... = wypowiedź bezosobowa oddala polemikę; prezentowanie siebie jako ukrytego autorytetu
· kreowanie pewnej wizji problemu poprzez wybór materiału oraz propozycje tematowe; wykluczenie pewnego elementu zmienia obraz i jest elementem interpretacji (np. w „Literaturze polskiej po 1939 roku” Stanisława Burkota)
· topos skromności
· sytuacja przemówienia jako chwalebna okazja – nadawca kreowany jako ktoś, kto podejmuje się wielkiego zadania; zobligowanie odbiorców do wyrozumiałości
· sposób kreowania postaci jest jednocześnie argumentacją jej działania
· brak komentarza to także metoda oceny i argumentacji; scena niezakończona komentarzem jest znacząca, wymowna, dobitna
Literatura: J. Wasilewski, Retoryka dominacji
zielna29