Alan Campbell

NOC BLIZN

Kodeks Deepgate: Tom I

Przełożyła Anna Reszka

WYDAWNICTWO MAG

WARSZAWA 2008

Tytuł oryginału:

ScarNight

Copyright © 2006 by Alan Campbell

Copyright for the Polish translation

© 2008 by Wydawnictwo MAG

Redakcja:

Urszula Okrzeja

Korekta:

Joanna Figlewska

Ilustracja i opracowanie graficzne okładki:

Jarek Krawczyk

Projekt typograficzny, skład i łamanie:

Tomek Laisar Fruń

ISBN 978-83-7480-093-8

Wydanie I

Wydawca:

Wydawnictwo MAG

ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa

tel./fax (0-22) 813 47 43

e-mail: kurz@mag.com.pl

www.mag.com.pl

Wyłączny dystrybutor:

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Sp. z o.o.

ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.

tel. (22) 721-30-00

www.olesiejuk.pl

Druk i oprawa:

drukarnia@dd-w.pl

Mojemu ojcu,

który czasami drapał się po głowie,

słysząc o moich marzeniach i ambicjach,

ale nigdy mnie nie zawiódł i pomógł mi je spełnić.

Spis treści

PODZIĘKOWANIA              6

PROLOG              7

CZĘŚĆ PIERWSZA KŁAMSTWA              12

ROZDZIAŁ 1 DILL              13

ROZDZIAŁ 2 PAN NETTLE              23

ROZDZIAŁ 3 DILL I RACHEL              33

ROZDZIAŁ 4 PŁATNERZ              42

ROZDZIAŁ 5 DUCHY, TRUCIZNY I CIASTKA              49

ROZDZIAŁ 6 WYSŁANIE              66

ROZDZIAŁ 7 SZCZĘŚCIE PANA NETTLE              75

ROZDZIAŁ 8 BITWA ZĘBA              80

ROZDZIAŁ 9 TŁUMY PRZY STUDNI GRZESZNIKÓW              93

ROZDZIAŁ 10 SEKRETNE MIEJSCE              99

CZĘŚĆ DRUGA MORDERSTWO              108

ROZDZIAŁ 11 NOC BLIZN              109

ROZDZIAŁ 12 KUCHNIE TRUCIZN              133

ROZDZIAŁ 13 LIGA SZNURÓW              149

ROZDZIAŁ 14 DWAJ ASASYNI              165

ROZDZIAŁ 15 MINY PUŁAPKI I ŚLIMAKI              178

ROZDZIAŁ 16 POLOWANIE              194

ROZDZIAŁ 17 ANIELSKIE WINO              208

ROZDZIAŁ 18 KŁOPOTY W SANKTUARIUM              214

ROZDZIAŁ 19 NIEBEZPIECZNY PLAN              221

ROZDZIAŁ 20 ZMIANA NASTAWIENIA              235

ROZDZIAŁ 21 DILL I CARNIVAL              241

ROZDZIAŁ 22 WSZYSTKO SIĘ PSUJE              254

CZĘŚĆ TRZECIA WOJNA              266

ROZDZIAŁ 23 OTCHŁAŃ              267

ROZDZIAŁ 24 NIEŁATWE SOJUSZE              277

ROZDZIAŁ 25 ZĄB              286

ROZDZIAŁ 26 ATAK              300

ROZDZIAŁ 27 UWIĘZIENIE I SABOTAŻ              317

ROZDZIAŁ 28 ULCIS              328

ROZDZIAŁ 29 SIECIARZ              340

ROZDZIAŁ 30 ŁAŃCUCHOWY PAŁAC              348

ROZDZIAŁ 31 NA KRAWĘDZI              365

ROZDZIAŁ 32 DEEPGATE SPADA              375

ROZDZIAŁ 33 TRUJĄCA STRZAŁA              385

PODZIĘKOWANIA

Szczere podziękowania i wyrazy wdzięczności dla Simona Kavanagha, Petera Lavery’ego i Juliet Pulman, trójki ludzi o takim bogactwie talentów, że zastanawiam się, czy w puli genowej zostało coś dla reszty nas.

Susi Quinn za wyczerpującą krytykę i miliony nabojów do drukarki, które zużyła (kupię Ci nowe, przyrzekam). Justinowi Chisholmowi, Barnaby’emu Dellarowi i Jocelyn Ramsay, kolejnej trójce dobrych przyjaciół, którzy poświęcili mnóstwo czasu i atramentu, żeby udzielać mi rad.

Wielkie dzięki mojej grupie pisarskiej: Gavinowi Onglisowi, który pomógł mi zacząć tę historię, i Martinowi Page’owi za wiedzę na temat starej broni i dziwaczne czasowniki, które mu buchnąłem. A także Stefanowi Pearsonowi, Andrew J. Wilsonowi, Hannu Rajaniemi, Charliemu Strossowi, Andrew C. Fergusonowi, Jackowi Deightonowi, Jane Makie i Guthriemu Stewardowi, wszystkim, od których dostałem zachętę i opinie.

Wyrazy wdzięczności dla miłych ludzi z Macmillana za ciężką pracę, między innymi: Rebece Saunders, Liz Owen i Jonowi Mitchellowi. Jeśli nic wspomniałem o tobie, to tylko dlatego, że byłem w euforii, kiedy się spotkaliśmy.

Pozdrowienia dla Olivera Cheethama i Dagmar Tatarczyk za świetne wideo i dla Breta, właściciela Welsh Nun Pub w Koh Chang za pogawędki i robotę dentystyczną.

I wyrazy miłości dla Carach. Bez Twojego wsparcia ta strona i następne prawdopodobnie byłyby puste.

PROLOG

Podwórzec za zdewastowaną odlewnią armat w Applecross opasywała plątanina łańcuchów. Połączone ze sobą jak w łamigłówce szaleńca, rozchodziły się promieniście pod wszelkimi kątami, przymocowane do murów zardzewiałymi hakami i sworzniami. Pośrodku dziedzińca stała omotana nimi wieża strażnicza Barraby. Z jej zrujnowanego wierzchołka unosił się dym i płynął na zachód, nad miasto śpiące pod milionem zimowych gwiazd.

Prezbiter Scrimlock przedzierał się przez łańcuchy, sapiąc i dysząc. Jego lampa się kołysała, obijała o ogniwa, spoiny i Bóg wie co jeszcze, rysowała na połyskliwym bruku siatkę pęknięć. Gdy kapłan podnosił wzrok, widział kwadraty i trójkąty wypełnione gwiazdami, jego sandały ślizgały się, jakby szedł po stopionym szkle. Gdy parę razy niechcący dotknął łańcuchów, stwierdził, że są mokre. Kiedy wreszcie dotarł do adepta Spine, czekającego nań przy drzwiach wieży, zrozumiał skąd ta wilgoć.

·         Krew - wyszeptał przerażony i zaczął gorączkowo wycierać ręce o sutannę. Na próżno. Adept Spine, który miał tak napiętą skórę, ze wyglądał jak trup, popatrzył na prezbitera oczami całkowicie pozbawionymi życia.

·         To z zabitych - wyjaśnił niepotrzebnie. - Zrzuca ich z wieży. Nie może ścierpieć, gdy dostają się do środka. - Wskazał głową w bok.

Pod łańcuchami piętrzył się bezładny stos ciał Spine. Ich skórzane zbroje lśniły.

·         Niech Ulcis się nad nimi ulituje - wymamrotał Scrimlock. - Ilu już zabiła?

·         Jedenastu.

Prezbiter wziął głęboki wdech. Noc smakowała wilgocią i rdzą, jak powietrze w lochu.

·         Tylko pogarszacie sprawę - stwierdził z wyrzutem. - Nie rozumiecie, że podsycacie jej wściekłość.

·         Zraniliśmy ją - powiedział adept z nieprzeniknionym wyrazem twarzy i położył dłoń na zasuwie, jakby chciał ją wzmocnić.

·         Co? - Serce prezbitera podskoczyło. - Jest ranna? Jak to...?

·         Szybko dochodzi do siebie. - Adept spojrzał w górę. - Musimy się pospieszyć.

Scrimlock poszedł za jego wzrokiem, ale przez chwilę nie był pewien, na co właściwie adept patrzy. Potem, na tle jaśniejszego nieba dostrzegł sylwetki, drobne figurki wspinające się po łańcuchach, szybko i cicho, ku jedynemu oknu wieży. Tylu Spine jednocześnie prezbiter jeszcze nigdy nie widział. Musiało ich być pięćdziesięciu, sześćdziesięciu. Jak to możliwe, że wcześniej ich nie zauważył?

·         Wszyscy adepci odpowiedzieli na wezwanie.

·         Wszyscy? - powtórzył Scrimlock, ściszając głos. - To szaleństwo! Jeśli ona ucieknie... - Zaczął wykręcać sobie palce. Kościół nie mógł się zgodzić na utratę tylu asasynów.

·         Nie może uciec. Okno jest za wąskie dla jej skrzydeł, wejście na dach zagruzowane, wrota zabarykadowane.

Scrimlock popatrzył na drzwi wieży. Żelazna sztaba wyglądała na dostatecznie solidną, żeby zatrzymać armię. Ale ten widok nie do końca go uspokoił. Prezbiter spojrzał w oczy adepta, szukając w nich zapewnienia, że wszystko będzie dobrze, ale oczywiście nic w nich nie znalazł. Oprócz całkowitej pustki, która przejęła go do szpiku kości. Naprawdę ją ranili? Co z tego wyniknie dla Kościoła? W jaki sposób ona się zemści? Niech Bóg mu dopomoże, tego już za wiele.

·         Nie pobłogosławię ich - oświadczył, wskazując na stos trupów i krew płynącą po kamieniach. - Ulcis nie przyjmie otwartych ciał. Wszyscy oni będą potępieni.

·         Przybyły posiłki.

·         Oni też zginą! - nucił gniewnie prezbiter, ale sam usłyszał, że jego głosowi brakuje przekonania. Udało się im ją zranić. Przez tysiąc lat nikt tego nie dokonał.

·         Ofiary są nieuniknione.

·         Ofiary? Spójrz na tę krew! - Scrimlock uniósł sutannę i zrobił krok do tyłu, opuszczając czerwoną sadzawkę. - Piekło przyjdzie po tę krew, po te zmarnowane dusze. Ten dziedziniec jest przeklęty! Zło zagnieździ się tutaj na wieki. Nawet stu kapłanów nie zdoła przepędzić cienia Irilu z tych kamieni. Niczego nie da się uratować. Niczego.

Prezbiter sam nie wiedział, co przeraża go bardziej: świadomość, że ich Pan, bóg łańcuchów Ulcis, zostanie pozbawiony dusz tylu najlepszych asasynów Kościoła, czy piekło czające się w pobliżu. Było powiedziane, że Labirynt otwiera drzwi do tego świata, żeby zabrać dusze z przelanej krwi. Scrimlock gorączkowo przeszukał wzrokiem otaczającą go ciemność. A jeśli piekło już tu jest? I dusze zabitych właśnie w tej chwili przechodzą przez niewidoczną bramę do niekończących się korytarzy Irilu? Jeśli tak, to co może przez nią przejść w drugą stronę? Co może stamtąd uciec?

·         Natychmiast zakończcie polowanie - polecił. - To zbyt niebezpieczne. Niech ucieka.

·         Chcesz, panie, żeby przeżyła? - zapytał adept.

·         Nie. Ja... - Prezbiter poczuł, że coś dotyka jego ramienia, i odwrócił się gwałtownie. Łańcuch. - Chcę jedynie ratować Spine - wykrztusił, trzymając się za pierś. - Ściągnij z powrotem swoich ludzi, nim będzie za późno.

Na górze ktoś ryknął śmiechem.

·         Posiłki dotarły do okna - oznajmił adept.

Scrimlock uniósł głowę. Z poszarpanego dachu wieży wzbijał się dym i rozchodził jak smar, zasłaniając gwiazdy. Kamienne sokoły i blanki zawaliły się do środka, dokładnie tak, jak obiecali saperzy. Gruz zatarasował wejście na dach, uniemożliwiając ucieczkę. W powietrzu unosił się zapach siarki. Do okna znajdującego się pośrodku wieży właśnie wciskał się pierwszy z asasynów.

Rozległ się głośny szczęk miecza.

Scrimlock oblizał suche wargi.

·         Niech Bóg nam dopomoże, ona jest uzbrojona. Broni się stalą - powiedział wstrząśnięty.

·         Nie - odparł adept. - Klatki schodowe i korytarze Barraby są wąskie. Walka w takich warunkach jest zdradliwa. To tylko nóż Spine uderzył o kamień. Ona jest nieuzbrojona.

·         Nie rozumiem. - Kapłan znowu zerknął na stos trupów. - W środku musi być jakaś porzucona broń. Na pewno wszystkiej nie zabraliście. Dlaczego ona jej nie weźmie?

Krzyk... a po nim przerażający śmiech. Scrimlocka ogarnęły mdłości. Zarówno wrzask, jak i rechot pochodziły jakby z tego samego gardła.

·         Uważamy, że ona chce zostać pokonana - stwierdził asasyn.

·         Ale to nie ma sensu. Ona...

Hałas dobiegający z góry przyciągnął uwagę prezbitera. Scrimlock zadarł głowę w samą porę, żeby zobaczyć człowieka wylatującego przez wąskie okno wieży. Gdy nieszczęśnik upadł na łańcuch, rozległ się trzask kości. Przez chwilę wisiał bezwładnie jak szmaciana lalka, z nogami i rękami zaplecionymi wokół masywnych ogniw. Potem zsunął się na niższe łańcuchy, odbił od nich i w końcu runął na ziemię. Żelazne przęsła napięły się i zadrżały. Tymczasem pod okno wieży dotarli czterej kolejni Spine i przywarli do haków i sworzni w murze. Inni wspinali się ich śladem. Najbliższy celu asasyn, szczupły mężczyzna, wcisnął się do środka, trzymając miecz w pogotowiu.

Chwilę później zawołał z góry:

·         Jest ranna!...

Wycie wściekłości i udręki przeszyło serce Scrimlocka. Następnie rozbrzmiał szloch, jakby płakało przerażone dziecko, a potem piekielny wrzask. Przez okno wypadło połamane, zakrwawione ciało asasyna i przeleciało w dół dwanaście stóp, aż zahaczyło o jeden ze sworzni sterczących z muru.

Trzeci Spine zajrzał przez okno do wieży i krzyknął:

·         Schodzi!

·         Co? - Prezbiter Scrimlock cofnął się od drzwi. - Musimy uciekać. Już, szybko...

Jego sandały pośliznęły się na bruku zalanym krwią. Lampa zakołysała się i przygasła na chwilę. Zanim na nowo pojaśniała, kapłana otoczyły groźne cienie. W górze kolejni Spine wchodzili jeden za drugim przez okno. Trzech, sześciu, ośmiu.

·         Teraz zginie - oświadczył z przekonaniem adept.

Bum!

Coś w środku uderzyło w drzwi wieży z siłą tarana. Z grubych belek wzbił się kurz. Adept Spine zaparł się o wrota.

·         Odejdźmy! - zawołał Scrimlock. - Zostawmy ją, błagam. To jej noc.

·         Jej ostatnia noc - powiedział asasyn.

Bum!

Sztaba podskoczyła. Drewno pękło i się rozłupało. Adept odsunął się, zebrał siły, po czym całym ciężarem podparł drzwi. Scrimlock rozejrzał się w poszukiwaniu najlepszej drogi ucieczki.

·         Nie wytrzymają - wydyszał. - Ona...

W wieży zadźwięczała stal; wściekłe, szybkie ciosy, jakby wprawny rzeźnik siekał mięso. Asasyni zdążyli zbiec po schodach i teraz znajdowali się po drugiej stronie drzwi. Rozległ się krzyk. Kolejne błyskawiczne uderzenia, brzęk ostrzy o kamień. Pod Scrimlockiem ugięły się nogi. Zatkał uszy pięściami, opadł na kolana i zaczął się modlić.

·         Panie nasz, Ulcisie, zakończ to, błagam cię. Niech twoi słudzy zwyciężą. - Niech te drzwi wytrzymają. - Uratuj ich dusze przed Labiryntem, uratuj nas wszystkich, uratuj mnie, oszczędź.

Cisza.

·         Już po wszystkim. - Adept odsunął się od sztaby.

Bum!

Brama wieży eksplodowała na zewnątrz, grube belki rozpadły się jak zbutwiałe deski. Sztaba odpadła z jednej strony. Adept pofrunął w tył, prosto na łańcuch, ale pozbierał się błyskawicznie i ku zdumieniu prezbitera po chwili stał z wyciągnię...