EVANGELII GAUDIUM Papiez Franciszek.pdf

ADHORTACJA APOSTOLSKA

EVANGELII GAUDIUM

OJCA ŚWIĘTEGO

FRANCISZKA

DO BISKUPÓW

PREZBITERÓW I DIAKONÓW

DO OSÓB KONSEKROWANYCH

DO WIERNYCH ŚWIECKICH

O GŁOSZENIU EWANGELII

WE WSPÓŁCZESNYM ŚWIECIE

1. RADOŚĆ EWANGELII napełnia serce oraz całe życie tych, którzy spotykają

się z Jezusem. Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od

grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, od izolacji. Z Jezusem

Chrystusem rodzi się zawsze i odradza radość. W tej adhortacji pragnę zwrócić

się do wiernych chrześcijan, aby zaprosić ich do nowego etapu ewangelizacji

naznaczonego ową radością i aby ukazać drogi Kościoła w najbliższych latach.

I. Radość, która się odnawia i udziela innym

2. Wielkim ryzykiem w dzisiejszym świecie, z jego wieloraką i przygniatającą

ofertą konsumpcji, jest smutek rodzący się w przyzwyczajonym do wygody i

chciwym sercu, towarzyszący poszukiwaniu powierzchownych przyjemności

oraz izolującemu się sumieniu. Kiedy życie wewnętrzne zamyka się we

własnych interesach, nie ma już miejsca dla innych, nie liczą się ubodzy, nie

słucha się już więcej głosu Bożego, nie doświadcza się słodkiej radości z Jego

miłości, zanika entuzjazm związany z czynieniem dobra. Również wierzący

wystawieni są na to ryzyko, nieuchronne i stałe. Wielu temu ulega i stają się

osobami urażonymi, zniechęconymi, bez chęci do życia. Nie jest to wybór

godnego i pełnego życia; nie jest to pragnienie, jakie Bóg żywi względem nas;

nie jest to życie w Duchu rodzące się z serca zmartwychwstałego Chrystusa.

3. Zapraszam każdego chrześcijanina, niezależnie od miejsca i sytuacji, w

jakiej się znajduje, by odnowił dzisiaj swoje osobiste spotkanie z Jezusem

Chrystusem, albo przynajmniej podjął decyzję gotowości spotkania się z Nim,

szukania Go nieustannie każdego dnia. Nie ma racji, dla której ktoś mógłby

uważać, że to zaproszenie nie jest skierowane do niego, ponieważ nikt nie

jest wyłączony z radości, jaką nam przynosi Pan . Kto zaryzykuje, by uczynić

mały krok w kierunku Jezusa, tego Pan nie zawiedzie, przekona się, że On już

na niego czekał z otwartymi ramionami. Wtedy jest sposobna chwila, by

powiedzieć Jezusowi Chrystusowi: Panie, pozwoliłem się oszukać, znalazłem

tysiąc sposobów, by uciec przed Twoją miłością, ale jestem tu znowu, by

odnowić moje przymierze z Tobą. Potrzebuję Cię. Wybaw mnie ponownie,

Panie, weź mnie w swoje odkupieńcze ramiona. Jak dobrze powrócić do

Niego, gdy się pogubiliśmy! Powtarzam jeszcze raz z naciskiem: Bóg nigdy nie

męczy się przebaczaniem nam; to nas męczy proszenie Go o miłosierdzie .

Ten, który zachęcił nas do przebaczenia siedemdziesiąt siedem razy (Mt 18,

22), daje nam przykład: On przebacza siedemdziesiąt siedem razy. Za każdym

razem bierze nas w swoje ramiona. Nikt nie może nas pozbawić godności,

jaką obdarza nas ta nieskończona i niewzruszona miłość. On pozwala nam

podnieść głowę i zacząć od nowa, z taką czułością, która nas nigdy nie

zawiedzie i zawsze może przywrócić nam radość. Nie uciekajmy przed

zmartwychwstaniem Jezusa, nigdy nie uważajmy się za martwych, niezależnie

od tego, co się dzieje. Nic nie może być większe od Jego życia, które pozwala

nam iść naprzód.

4. Księgi Starego Testamentu ukazały radość zbawienia, która miała

obfitować w czasach mesjańskich:

Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele (Iz 9, 2).

Wznoś okrzyki i wołaj z radości (Iz 12, 6).

Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś

mocno twój głos zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem (Iz 40, 9).

Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie

radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego

biednymi (Iz 49, 13).

Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój

idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski (Za 9, 9).

Być może jednak największą zachętę znajdujemy u proroka Sofoniasza,

ukazującego nam samego Boga jako jaśniejące centrum święta i radości i jako

pragnącego przekazać swemu narodowi ten zbawczy okrzyk. Porusza mnie

głęboko ponowne odczytanie tego tekstu:

Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, mocarz, który zbawia, uniesie się weselem

nad tobą, odnowi [cię] swoją miłością, wzniesie okrzyk radości (So 3, 17).

Przeżywamy radość pośród drobnych spraw życia codziennego, jako

odpowiedź na serdeczną zachętę Boga, naszego Ojca: Dziecko, stosownie do

swej zamożności, troszcz się o siebie [...]. Nie pozbawiaj się dnia

szczęśliwego (Syr 14, 11.14). Ileż ojcowskiej czułości kryje się za tymi

słowami!

5. Ewangelia, w której jaśnieje chwalebny Krzyż Chrystusa, zaprasza gorąco

do radości. Wystarczy kilka przykładów: Raduj się! - tak brzmi pozdrowienie

anioła skierowane do Maryi (Łk 1, 28). Nawiedzenie Elżbiety przez Maryję

sprawia, że Jan poruszył się z radości w łonie swojej matki (por. Łk 1, 41). W

swoim hymnie Maryja głosi: raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy (Łk

1, 47). Gdy Jezus rozpoczyna swoją posługę, Jan głosi: Ta zaś moja radość

doszła do szczytu (J 3, 29). Sam Jezus rozradował się [...] w Duchu

Świętym (Łk 10, 21). Jego orędzie jest źródłem radości: To wam

powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna (J

15, 11). Nasza chrześcijańska radość czerpie ze źródła Jego tryskającego

serca. Obiecuje On uczniom: Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz

przemieni się w radość (J 16, 20). I podkreśla: Znowu jednak was zobaczę i

rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać (J

16, 22). Potem widząc Go zmartwychwstałego, uradowali się (J 20, 20).

Księga Dziejów Apostolskich opowiada, że w pierwotnej wspólnocie spożywali

posiłek w radości (2, 46). Gdzie przybywali uczniowie, tam panowała wielka

radość (por. 8, 8), a oni, pośród prześladowania, byli pełni wesela (13,

52). Pewien dworzanin, dopiero co ochrzczony, jechał z radością swoją

drogą (8, 39), a strażnik więzienia razem z całym domem cieszył się

bardzo, że uwierzył Bogu (16, 34). Dlaczego i my nie mielibyśmy zanurzyć

się w tym strumieniu radości?

6. Są chrześcijanie, którzy wydają się przyjmować klimat Wielkiego Postu bez

Wielkanocy. Przyznaję jednak, że radości nie przeżywa się w ten sam sposób

na wszystkich etapach i w każdych okolicznościach życia, nieraz bardzo

przykrych. Dostosowuje się ona i zmienia, i zawsze pozostaje przynajmniej

jako promyk światła rodzący się z osobistej pewności, że jest się

nieskończenie kochanym, ponad wszystko. Rozumiem osoby skłaniające się do

smutku z powodu doświadczania poważnych trudności, jednak trzeba

pozwolić, aby powoli zaczęła się budzić radość wiary jako tajemnicza, ale

mocna ufność, nawet pośród najgorszej udręki:

Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu. [...] Biorę to sobie

do serca, dlatego też ufam: Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła.

Odnawia się ona co rano; ogromna jest Twa wierność. [...] Dobrze jest czekać

w milczeniu ratunku od Pana (Lm 3, 17. 21-23. 26).

7. Pokusa pojawia się w formie usprawiedliwień i skarg, tak jakby musiało się

spełnić wiele warunków, aby mogła zaistnieć radość. Dzieje się tak, ponieważ

społeczeństwo technologiczne zdołało pomnożyć okazje do przyjemności,

lecz nie przychodzi mu łatwo doprowadzić do radości . Mogę powiedzieć, że

w swoim życiu widziałem najpiękniejszą i spontaniczną radość u osób bardzo

ubogich, które na niewiele mogą liczyć. Wspominam również autentyczną

radość tych, którzy pośród wielu obowiązków zawodowych potrafili zachować

serce wierzące, hojne i proste. Te radości w przeróżnej formie czerpią ze

źródła zawsze większej miłości Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie.

Niezmordowanie będę powtarzał słowa Benedykta XVI, wprowadzające nas w

serce Ewangelii: U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej

czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą,

która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące

ukierunkowanie .

8. Jedynie dzięki temu spotkaniu - lub ponownemu spotkaniu - z miłością

Bożą, które przemienia się w pełną szczęścia przyjaźń, jesteśmy uwolnieni od

wyizolowanego sumienia i skoncentrowania się na sobie. Stajemy się w pełni

ludzcy, gdy przekraczamy nasze ludzkie ograniczenia, gdy pozwalamy Bogu

poprowadzić się poza nas samych, aby dotrzeć do naszej prawdziwej istoty. W

tym tkwi źródło działalności ewangelizacyjnej. Jeśli bowiem ktoś przyjął tę

miłość przywracającą mu sens życia, czyż może zrezygnować z pragnienia, by

podzielić się tym z innymi?

II. Słodka i pocieszająca radość ewangelizowania

9. Dobro zmierza zawsze do dzielenia się. Każde autentyczne doświadczenie

prawdy i piękna szuka swej ekspansji, a każda osoba przeżywająca głębokie

wyzwolenie zyskuje większą wrażliwość wobec potrzeb innych ludzi. Dzielenie

się dobrem sprawia, że ono się umacnia i rozwija. Dlatego jeśli ktoś pragnie

żyć z godnością oraz w całej pełni, nie ma innej drogi, jak uznanie drugiego

człowieka i szukanie jego dobra. Nie powinny więc nas dziwić niektóre

wypowiedzi św. Pawła: miłość Chrystusa przynagla nas (2 Kor 5, 14);

Biada mi [...], gdybym nie głosił Ewangelii! (1 Kor 9, 16).

10. Propozycja polega na tym, by żyć na wyższym poziomie, ale nie z

mniejszą intensywnością: Życie umacnia się, gdy jest przekazywane, a

słabnie w izolacji i pośród wygód. Istotnie, najbardziej korzystają z możliwości

życia ci, którzy rezygnują z wygodnego poczucia bezpieczeństwa i podejmują z

pasją misję głoszenia życia innym . Kiedy Kościół wzywa do zaangażowania

ewangelizacyjnego, nie czyni nic innego, jak wskazuje chrześcijanom

prawdziwy dynamizm osobistej realizacji: Odkrywamy tu następne głębokie

prawo rzeczywistości: życie wzrasta i staje się dojrzałe w miarę jak ofiarujemy

je za życie innych. Misja, w końcu, jest tym . Konsekwentnie, ewangelizator

nie powinien mieć cały czas grobowej miny. Odzyskajmy i pogłębmy zapał,

słodką i pełną pociechy radość z ewangelizowania, nawet wtedy, kiedy

trzeba zasiewać, płacząc. [] Oby świat współczesny, poszukujący czy to w

trwodze, czy w nadziei, przyjmował Ewangelię nie od jej głosicieli smutnych i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: