Palisada stopnia osiowego
Palisada promieniowa
Łopatki wklęsłe i wypukłe
Wentylator – maszyna przepływowa do transportowania powietrza z pomieszczeń do otoczenia lub odwrotnie, a także innych gazów przez urządzenia technologiczne za pośrednictwem przewodów. Przekazanie energii potrzebnej do pokonania oporów ruchu przepływu odbywa się w wirniku, podstawowej części składowej wentylatora. Drugim elementem składowym jest silnik, najczęściej elektryczny. Tak jest zbudowany najprostszy wentylator transportujący powietrze przez otwory ścienne lub wymuszający obieg powietrza w pomieszczeniach czy komorach. W przypadku transportu czynnika na dalsze odległości rurociągiem wirnik musi zostać wyposażony dodatkowo w obudowę spiralną lub rurową i króćce na ssaniu u tłoczeniu.
Maszyny:
technologiczne - służą do przetwarzania surowców na półprodukty i produkty poprzez zmianę kształtu, obj, wł fizycznych i chemicznych: obrabiarki, walcarki, prasy, młoty, maszyny odlewnicze, poligraficzne itp.
transportowe – do przenoszenia ciał stałych, cieczy, gazów: dmuchawy, wentylatory, dźwignice, pompy
energetyczne:
-generatory i silniki elektryczne,
-maszyny i silniki płynowe:
1. wg zasady statycznej (wyporowe, objętościowe, cyklicznego działania):
a) zwiększające energie płynu: ściśliwego (silnik parowy, spalinowy), nieściśliwego (silnik rotacyjny)
b)zmniejszające energie płynu: ściśliwego (sprężarka wyporowa), nieściśliwego (pompa wyporowa)
2.wg zasady dynamicznej (przepływowe, prędkościowe, ciągłego działania):
a) zmniejszające energii płynu: ściśliwego (sprężarka przepływowa), nieściśliwego (pompa przepływowa)
b) zwiększające energię płynu: ściśliwego (turbina parowa, gazowa), nieściśliwego (turbina wodna)
maszyny osiowe (ze wzgl na kierunek przepływu gazu):
-osiowy
-osiowy z przyspieszeniem merydionalnym
Stopień reakcyjności maszyny osiowej – udział ciśnienia statycznego w całkowitym przyroście ciśnienia w wirniku
R=1-(C2u/2U2)
Gdy R=1 cała energia dostarczona do wirnika jest przekształcona na ciśnienie statyczne
Dlaczego i ile wody destylowanej wchodzi do bomby
10 ml, w przypadku gdyby wydzielił się kwas siarkowy podczas spalania
Ciepło spalania – ilość ciepła jaka wydzieli się przy spalaniu jednostki masy lub jednostki objętości paliwa przy całkowitym i zupełnym spaleniu jeżeli wszystkie produkty spalania wracają do temperatury początkowej w takim stanie skupienia, w jakim znajdują się w stanie równowagi trwałej
Wartość opałowa – efekt cieplny reakcji spalania w temperaturze 0 st. C, lecz w tym przypadku gdy para wodna znajdująca się w spalinach nie ulegnie skropleniu
klasyfikacja paliw ze względu na skupienie
Stałe: węgiel kamienny, palne łupki, koks, półkoks, węgiel brunatny, torf, paliwa roślinne i odpadowe
Ciekłe: ropa naftowa, oleje opałowe (mazut), benzyna, nafta, oleje napedowe, alkohol etylowy
Gazowe: gaz ziemny ze zgazowania paliw stałych, gaz ziemny z przetwórstwa ropy naftowej, biogaz
Przygotowanie próbek laboratoryjnych
z próbki ogólnej, po jej odpowiednim rozdrobnieniu i wymieszaniu wydziela się średnie próbki laboratoryjne. Wszystkie czynności związane z ich przygotowaniem powinny być prowadzone szybko i w takich warunkach, aby paliwo nie zmieniło zawartości wilgoci. Przed oznaczeniem zawartości przemijającej próbki powinny być transportowane i przechowywane w szczelnych naczyniach
przebieg pomiaru z wykorzystaniem bomby kalorymetrycznej
bomba kalorymetryczna – grubościenne naczynie wykonane za stali nierdzewnej umieszczone w kalorymetrze wypełnionym wodą. W naczyniu umieszczę się małą próbkę paliwa, napełnia się je tlenem i następnie spala próbke. Ciepło wydzielające się przy tym powoduje wzrost temperatury wody. Znajac masę paliwa, masę ogrzanej wody i jej przyrost temperatury w czasie procesu spalania można bezpośrednio zmierzyć ciepło spalania.
Metoda wyznaczania ciepła spalania paliw stałych polega na całkowitym i zupełnym spaleniu próbki paliwa w atmosferze tlenu przy określonym ciśnieniu w bombie kalorymetrycznej i pomiarze przyrostu temperatury wody w naczyniu kalorymetrycznym oraz wyznaczeniu poprawek na dodatkowe efekty cieplne.
Pojemność cieplna kalorymetru – ilość ciepła potrzebna do podwyższenia temperatury kalorymetru o jeden stopień. Wyznacza się podczas wzorcowania kalorymetru poprzez spalenie próbki wzorcowej substancji o znanym cieple spalania np. kwasu benzoesowego i przeprowadzenie pomiaru kalorymetrycznego w takich samych warunkach, jak przy oznaczeniu ciepła spalania. Za wynik oznaczenia ciepła spalania przyjmuje się średnią arytmetyczną z co najmniej dwóch oznaczeń, o ile róznica pomiędzy nimi nie przekracza 167 kJ/kg
Rodzaj analizowanych paliw
W celu wyznaczenia wartości opałowej i ciepła spalania paliw stałych i ciężkich paliw ciekłych stosuje się bomby kalorymetrczyne. Do lekkich paliw ciekłych i gazowych paliw – kalorymetry
cel oznaczenia ciepła spalania i wartości opałowej
ważną charakterystyką paliwa z punktu widzenia jego wykorzystania jest ilość ciepła jaka wydziela się przy spalaniu. Aby wielkość ta była porównywalna dla różnych paliw powinna charakteryzować paliwo w sposób jednoznaczny. W praktyce używa się dwóch wielkości charakteryzujących paliwo pod względem energetycznym. Ciepło spalania i wartość opałowa
schemat bomby
1-tygielek z badaną próbka
2;3 – elektrody
4-wylot spalin
5-pokrywa bomby
6;7 – zawór wlotowy i wylotowy
8-doprowadzenie prądu do elektrody
Fluidyzacja - proces dwufazowy, w którym warstwa materiału sypkiego ułożona na ruszcie jest doprowadzana do stanu pseudopłynnego za pomocą strugi płynu. Płyn w postaci cieczy lub gazu jest podawany od dołu dna sitowego (dystrybutora). W pewnym zakresie prędkości strugi płynu, zależnym od rozmiarów cząstek i stosunku gęstości fazy rozproszonej i ciągłej, złoże fluidalne znajduje się w stanie quasi – stabilnym.
Zalety złoża fluidalnego:
- intensywna wymiana ciepła lub masy między płynem a cząstkami stałymi, między ścianami i
Powierzchniami zanurzonymi a złożem fluidalnym;
- stała temperatura w złożu,
- duża powierzchnia kontaktu między cząstkami stałymi a płynem,
- dobre wymieszanie materiału sypkiego z płynem.
Wady złoża fluidalnego
- niejednorodność fluidalnego złoża gazowego wskutek powstawania i ruchu pęcherzy;
- ścieranie powierzchni cząstek;
- erozyjne działanie na powierzchnie ścian i ciał zanurzonych w złożu;
- aglomeracja cząstek w wysokich temperaturach.
Zastosowanie fluidyzacji:
- chemii i inżynierii procesowej;
- przemyśle petrochemicznym;
- kotłach i piecach przemysłowych;
- zgazowaniu, odgazowaniu i upłynnianiu paliw stałych;
- klimatyzacji;
- wymienniki ciepła. Podział złóż:
Jednorodne i niejednorodne. Złoże jednorodne charakteryzuje się jednakową porowatością we wszystkich punktach. Takim warunkom odpowiadają wszystkie złoża cieczowe, a ze złóż gazowych tylko złoża o małej prędkości przepływu gazu. Złoża niejednorodne charakteryzują się zmianą porowatości w różnych miejscach. Do złóż niejednorodnych należą złoża pęcherzykowe, tłokowe, kanalikowe i
fontannowe. Porowatość ε – jest to względny udział objętości niezajętej przez fazę stałą, tj. stosunek
objętości porów (objętości fazy ciągłej – płynu ) do objętości mieszaniny dwufazowej (całkowitej
objętości złoża).
ε=VGVz=Vz-VsVz=AGAf
VG – objętość niezajęta przez fazę stałą (objętość porów),
Vz – całkowita objętość złoża,
Af – pole przekroju poprzecznego kolumny fluidyzacyjnej,
Vs – całkowita objętość materiału sypkiego,
AG – pole przekroju poprzecznego niezajętego przez fazę stałą. Liczba Reynoldsa Ref
– określa stosunek sił bezwładności do sił lepkości Ref=uf*dsVG=ufdsρGηG
Liczba Archimedesa Arf
– określa stosunek sił wyporu do sił tarcia wewnętrznego
wynikającego z lepkości płynu
Arf=g*ρGρs-ρG*ds3ηG2
centro92