Chwila zapomnienia - Penny Vincenzi.pdf - ebooki(1) - Agnieszka_S123

Penny Vincenzi

Chwila Zapomnienia

Z angielskiego przełożyła Bożena Krzyżanowska

Świat Książki Warszawa 2008

Skan i korekta Roman Walisiak

Tytuł oryginału SHEER ABANDON

Redaktor prowadzący Elżbieta Kobusińska

Redakcja merytoryczna Jadwiga Fąfara

Redakcja techniczna Julita Czachorowska

Korekta: Marianna Filipkowska, Jolanta Spodar

o.o.

Warszawa 2008

Świat Książki

Warszawa 2008

Bertelsmann Media sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie Joanna Duchnowska

Druk i oprawa GGP Media GmbH, Possneck

ISBN 978-83-247-0377-7 Nr 5664

Opis z okładki.

Czytając, przewracasz strony z coraz większym entuzjazmem.

„Cosmopolitan".

Przejmująca historia trudnych życiowych wyborów.

Trzy nastoletnie dziewczyny, Jocasta, Clio i Martha, spotykają się

w momencie, gdy wszystkie niezależnie od siebie wybierają się w

podróż. Przypadają sobie do gustu i wspólnie spędzają czas w

Tajlandii. Do ich ponownego spotkania dochodzi dopiero po

latach, gdy są już dorosłe, ułożyły sobie życie i odniosły sukcesy

zawodowe. Ich losy splatają się raz jeszcze z powodu Kate,

prześlicznej nastolatki, którą jako noworodka znaleziono w szafce

na lotnisku. Dlaczego została tam porzucona? I... która z kobiet

jest jej matką?

Penny Vincenzi - popularna pisarka brytyjska. Karierę rozpoczęła

jako dziennikarka, pracowała m.in. w „Vogue" i „Cosmopolitan".

Jest autorką kilkunastu powieści, z których każda staje się

bestsellerem.

www.swiatksiazki.pl

Prolog.

Sierpień 1986.

Nikt nie rodzi dziecka w samolocie, a jeśli już coś takiego się

zdarzy, sprawę podchwytują wszystkie gazety.

„Dzielna załoga pomogła przyjść na świat zdrowemu brzdącowi" -

piszą zazwyczaj, a potem przedstawiają matkę wraz ze zdrowym

noworodkiem. Podają nazwisko kobiety, jej miejsce zamieszkania

i szczegółowo opisują, jak doszło do tego wydarzenia. Często

zamieszczają również jej zdjęcia z dzieckiem i dzielną załogą.

Dlatego... takie rozwiązanie w ogóle nie wchodzi w rachubę.

Wystarczy zignorować ból. Zresztą wcale nie jest taki straszny.

Może to tylko niestrawność. Na pewno. Czy jest się czemu

dziwić? Siedzi wciśnięta z ogromnym brzuchem w fotel samolotu

od ilu?... od siedmiu godzin. Tak, to na pewno niestrawność...

Nawet jeśli tak, problem wciąż pozostaje. Już wkrótce... za kilka

dni, może godzin będzie musiała urodzić dziecko. Co gorsza,

urodzi je w Anglii, a nie w bezpiecznym - czy aby na pewno? -

Bangkoku.

Tak przynajmniej planowała.

Tymczasem mijały dni, które powoli zamieniły się w tydzień,

potem dwa, i w niepokojącym tempie zaczął się zbliżać cudownie

bezpieczny dzień wylotu; cudownie bezpieczny,

bo powrót do kraju miał nastąpić dopiero trzy tygodnie po

porodzie. Próbowała zmienić bilet, ponieważ jednak kupowała go

z dużym wyprzedzeniem i ze znaczną zniżką, wyjaśniono jej

niezwykle uprzejmie, że bardzo im przykro, ale jeśli chce lecieć w

innym dniu, musi po prostu kupić nowy bilet.

Nie mogła. Po prostu nie mogła. Nie miała już pieniędzy, a jakiś

czas temu zerwała wszelkie kontakty z przyjaciółmi, bo któryś z

nich mógł zauważyć, że wcale tak bardzo nie przytyła, tylko pod

tajskimi rybackimi spodniami i obszernymi koszulami ukrywa

brzuch wielkości ogromnej dyni.

(Dzięki Bogu ludzie podczas odprawy na lotnisku również tego

nie dostrzegli, potraktowali ją jak zgrzaną, zmęczoną, spoconą,

wyjątkowo otyłą dziewczynę w luźnym, brudnym ubraniu).

Tak więc nie miała od kogo pożyczyć pieniędzy; nikt nie mógł jej

pomóc. Próbując przyspieszyć poród, stosowała wszelkie możliwe

sposoby, jakie znała. Wypiła butelkę oleju rycynowego, jadła ostre

curry, chodziła na długie spacery po rozpalonych i zatłoczonych

ulicach. Czasami czuła skurcz albo gwałtowne pulsowanie, wtedy

szybko wracała do siebie, licząc, że wkrótce będzie po wszystkim,

ale nic się nie działo.

Teraz też nic się nie dzieje, tylko... ma niestrawność. Boże!

Poczuła potworny, przenikliwy ból, który z całą pewnością nie

miał nic wspólnego z niestrawnością. Zagryzła wargę, wbiła

paznokcie w dłoń. Jeśli to zaledwie początek, jak będzie wyglądał

koniec?

Poruszyła się niespokojnie, pragnąc uciec od bólu. Chłopak, który

siedział obok i którego od początku lotu traktowała bardzo

ozięble, zmarszczył czoło.

- Przepraszam - powiedziała.

Potem ból zmalał, zniknął, roztopił się gdzieś w środku dyni.

Dziewczyna rozparła się w fotelu i wytarła chusteczką mokre

czoło.

Wiedziała już, że to na pewno nie są problemy z żołądkiem,

tymczasem zostały jej jeszcze trzy godziny.

- Dobrze się czujesz?

Chłopak przyglądał się jej z mieszaniną zaniepokojenia i

obrzydzenia.

- Tak. Świetnie. Dziękuję. Odwrócił się.

Wylądowali. Dzięki Bogu... nie urodziła w samolocie.

Później, ilekroć czytała relacje kobiet, które skarżyły się na

przykre doświadczenia związane z porodem, nieskuteczność

środków przeciwbólowych, spieszące się położne, poczucie

osamotnienia i strachu, niezmiennie dochodziła do wniosku, że

powinny przeżyć to, co ona. Poród w całkowitej samotności, w

pomieszczeniu niewiele większym od kartonowego pudła, gdzie

jedynym środkiem przeciwbólowym było skupianie uwagi na

czymś innym (liczyła kafelki na ścianach i wraz z upływem czasu

robiła to coraz częściej), a jedyną towarzyszką - brzęcząca mucha.

Potem zauważyła również jakieś miotły, szmaty i czyste ręczniki -

dzięki Ci, Boże, za ręczniki. Jak mogła liczyć, że wystarczy jej

paczka waty? Była całkowicie odizolowana od otaczającego

świata, sama pełniła funkcję swojej położnej, a jej jedyną pomoc

stanowiła cenna książka, którą oparła o ścianę, gdy leżąc na

podłodze, wydawała na świat dziecko. Musiała być dzielna,

chociaż zawsze tak bardzo bała się bólu, że nie pozwalała sobie

założyć plomby bez miejscowego znieczulenia, i była tak

niezdarna, że nie umiała samodzielnie zawiązać harcerskiej

chusty.

Jednak udało się.

Musiało się udać. Nie miała innego wyjścia.

Kiedy było już po wszystkim, kiedy umyła się i posprzątała

pomieszczenie, owinęła płaczącego noworodka w czyste

prześcieradło i koc, które zapakowała do plecaka (wraz z bardzo,

bardzo ostrymi nożyczkami, kłębkiem sznurka oraz jedynym

środkiem dezynfekującym w postaci

dużej butelki wody). Potem oparła się o ścianę, ale nie czuła

niczego, nawet ulgi. Spojrzała na śpiącą istotkę, na maleńką,

spokojną twarzyczkę i zamknięte oczka.

Urodziła dziecko. Została matką, ale tylko na chwilę.

Za kilka godzin będzie mogła o wszystkim zapomnieć.

Całkowicie.

Absolutnie o wszystkim.

Rok wcześniej.

Sierpień 1985.

Trzy obce sobie nastolatki siedziały w sali odlotów na dwóch

osobnych ławkach, przyglądając się tej samej tablicy

informacyjnej. Wszystkie trzy były ubrane w wyblakłe dżinsy,

miały długie włosy, bransoletki z paciorków, tenisówki i

niewielkie plecaki (większe przeszły już przez odprawę), co

jednoznacznie świadczyło, że właśnie ukończyły szkołę średnią i

przed pójściem na studia wybierają się z plecakami w świat.

Każda z nich miała niewielką ilość funtów na świeżo założonym

rachunku bankowym, a w kieszeni bilet na podróż dookoła świata.

Wyruszały na wyprawę, podczas której chciały odwiedzić

Australię, Nową Zelandię, Tajlandię, a może nawet Nepal,

Himalaje i Stany Zjednoczone.

Były podniecone i zdenerwowane, ale przede wszystkim

niecierpliwie czekały na początek podróży, bez przerwy zerkając

jedna na drugą, uśmiechając się i powoli zbliżając się do siebie, w

miarę jak sala zapełniała się ludźmi.

Połączył je komunikat: ich lot do Bangkoku był opóźniony o trzy

godziny. Wtedy spojrzały jedna na drugą, zmarszczyły czoła,

wstały, podniosły plecaki i podeszły do siebie, zdenerwowane

opóźnieniem na samym początku podróży, mimo to zadowolone,

bo dzięki temu miały doskonały powód, żeby się poznać i

porozmawiać.

- Napijecie się kawy? - spytała jedna z nich.

- Chętnie - odparły pozostałe dwie.

Po chwili znalazły się w kawiarni, w której na stolikach stały

brudne filiżanki, a w rozlanej kawie pływały niedopałki. Wyraźnie

zmęczona obsługa wycierała brudne blaty jeszcze brudniejszymi

Chwila zapomnienia - Penny Vincenzi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: