Dziwne, niezwykłe, intrygujące ... rasy kotów.
Niektóre z ras kotów mają niezwykłe cechy i obyczaje. Przyjrzyjmy im się bliżej.
Szmaciana lalka.
Wiele małych dziewczynek bawi się w dzieciństwie szmacianą lalką, która bardzo często jest ich ukochaną zabawką.
Co to ma wspólnego z kotami, spytacie?
Istnieje „dziwna” rasa, RAGDOLL, której nazwa wywodzi się od angielskiego określenia takiej lalki.
Dosłownie RAG DOLL – SZMACIANA LALKA. Koty tej rasy mają niezwykłą cechę - jeśli weźmiemy takiego kota na ręce
będzie zwisał na nich właśnie jak „szmaciana lalka” i stąd nazwa tej rasy. Również jeśli leżą zupełnie odprężone
prawie zupełnie rozluźniają mięśnie i znowu wyglądają jak szmaciana lalka rzucona przez rozbawione dziecko!
Rasa uznana przez FIFe, WCF i inne organizacje.
Wiadomo! Koty nie lubią wody!
Wszyscy widzieliśmy nie raz jak kot z obrzydzeniem otrzepuje łapkę jeśli ją nieopatrznie zamoczył. A czy
widzieliście kota, który uwielbia wodę?!
Na terytorium Turcji leży jezioro Van, jego okolice słyną z niezwykle gorącego okresu letniego i niezwykle mroźnej
zimy. Być może właśnie taki ekstremalny klimat spowodował, że zabrakło małych gryzoni którymi zwykle żywią się
koty. Więc koty żyjące w tych okolicach w specyficzny sposób zaczęły zdobywać pokarm. Nauczyły się łowić małe rybki
na płyciznach jeziora Van. Mało tego, nauczyły się pływać. Łapy „wiosłują” a ogon działa jak ster i ... kot
wspaniale płynie! Dziś oczywiście nie muszą tak zdobywać pokarmu ale zamiłowanie do wody pozostało. Konieczność
częstego moczenia futra w wodzie spowodowały jeszcze jedno przystosowanie. Koty VAN, mimo iż są kotami
długowłosymi nie mają włosów podszerstka, tak więc po wyjściu z wody błyskawicznie schną, wystarczy im otrzepać
futerko z wody. Oczywiście tak niezwykłe koty wzięły swoją nazwę od jeziora nad brzegami którego żyły.
Prawdziwy „dziki” kot, który „chodzi własnymi drogami i wszystko mu jedno kędy”.
Jedyna prawdopodobnie rasa która powstała współcześnie samoistnie ze skrzyżowania pólnocnoamerykańskiego dzikiego
rysia rudego i kota domowego. Rasa ta powstała w Ameryce, nazwano ją PIXI-BOB. W jego wyglądzie i charakterze
zachowały się cechy kota dzikiego. Mocny, muskularny, z grubym futrem, przyjacielski ale nie tolerujący innych
zwierząt w tym samym domu.
Rasę tę uznaje jedynie TICA (International Cat Association - stowarzyszenie Hodowców kotów w Ameryce Północnej
która rejestruje rasy według układu genetycznego jednak ocenia je na wystawach pod względem wyglądu).
Pudel. Psa pudla zna chyba każdy, ale kot?!?
W Niemczech kilku hodowców podjęło się wyhodowania rasy łączącej cechy hihgland folda (szkocki zwisłouchy) i reksa.
I tak powstał PUDEL (POODLE) kot o kędzierzawym futrze o uszach pochylonych, przyjazny i uczuciowy, występujący
w wielu odmianach barwnych.
Jest to rasa której nie uznało jeszcze żadne stowarzyszenie.
„Nagi, gorący” kot.
Ktoś kiedyś tak scharakteryzował wygląd i charakter tego zwierzaka: „jest to częściowo kot, częściowo pies,
częściowo małpa, częściowo dziecko” dodałabym jeszcze do tego „częściowo nietoperz”.
Niezwykle stara rasa, już przed wiekami Aztekowie hodowali bezwłosego kota. „Bezwłosego” – no, to lekka przesada,
jego ciałko jest pokryte meszkiem podobnym do meszku pokrywającego brzoskwinię. Po prostu u kotów tych występuje
recesywny gen odpowiedzialny za brak okrywy włosowej. Ponieważ jest to gen recesywny może przez wiele pokoleń
nie ujawniać się i tak właśnie było ze sfinksem. Przez całe lata uważano istnienie takiego kota za jeden z mitów,
a on po prostu czekał w „banku genów” kotów domowych w Ameryce na możliwość ujawnienia.
Ale dlaczego „gorący”?
Tak się jednie wydaje gdy go dotykamy, ponieważ temperatura ciała zdrowego kota wynosi około 39,5 stopnia
Celsjusza a my nie dotykamy sierści (zwykle chłodniejszej od ciała o około 10 stopni) a bezpośrednio skóry kota.
Nasza dłoń ma temperaturę około 36,6 stopni Celsjusza, tak więc dla naszej dłoni sfinks jest „gorący”!
Kto z nas nie lubi bali i maskarad?!
Carska Rosja w wieku XVII. Petersburg. Bale, maskarady i szaleńcze zabawy bogaczy.
A w ich pałacach oczywiście koty - syjamskie koty. Czasy zaczęły się zmieniać. Moda na syjamskie koty przeminęła,
szlachta bojarska znikła, pałace zaczęły się rozsypywać a biedne koty zaczęły się wałęsać w poszukiwaniu
pożywienia nad brzegami rzeki Nevy. Tam spotkały się z kotami domowymi oraz syberyjskimi i tak powstała nowa rasa.
W czasach współczesnych wkroczył człowiek i drogą żmudnej selekcji kociąt w miotach kotów syberyjskich udało się
zgromadzić odpowiednią ilość kotów z oznaczeniami, by zacząć hodować tę nową rasę. Szukając nazwy dla niej
posłużono się nazwą rzeki nad brzegami której możni tego świata urządzali bale i wspaniałe maskarady - NEVA MASQUERADE.
Rasa uznana przez WCF.
Co to jest – mieszka na drzewie i mrauczy?
Odpowiedź jest stosunkowo prosta, to SOKOKE, inaczej „Kot o białych ramionach”, Khadzonzo (w języku plemion
tubylczych). To rasa kotów z kenijskich lasów Sokoke które naprawdę w naturze mieszkają na drzewach, z wyglądu są
miniaturką geparda i występuje wyłącznie w klasycznym pręgowaniu (zmienne może być jedynie tło dla czarnych pręg,
od szarego po złocistobrązowy). Są to koty które mimo tego „nadrzewnego” stylu życia potrafią świetnie polować w
wodzie! Polując pływają i potrafią nurkować za zdobyczą! Udomowione są niezwykle inteligentnym towarzyszem
doskonale znoszącym towarzystwo innych kotów i psów. Niezbyt dobrze jednak znosi zupełne zamknięcie w domu,
powinien mieć możliwość wolnego wyjścia do ogrodu. Jest to bardzo stara rasa bardzo niedawno uznana (w 1983 jako
rasa doświadczalna, a w 1992 została uznana oficjalnie).
Jest jesień, liście spadają a lekka mgiełka spowija świat.
Co wspólnego ma mgiełka z kotami? Niemieckie „mgiełka” – NEBELUNG! Tu niezwykła jest właściwie tylko nazwa gdyż
nebelung to po prostu półdługowłosa odmiana kota rosyjskiego niebieskiego. Po wielu problemach z hodowlę i
stabilizacją rasy spowodowaną „żelazną kurtyną”w ZSRR (nebelung był niezależnie hodowany w USA i Rosji) rasa ta
została oficjalnie uznana przez WCF.
Czy podrapanie się w uszko może być problemem?
Oczywiście może, dla MUNCHKINA. ponieważ jest to rasa o bardzo krótkich łapkach. Taki koci jamnik!! W roku 1983 a
stanie Luizjana (USA) znaleziono dwa dziwne krótkołape koty, nazwano je Blackberry i Blueberry. Kotka była
ciężarna a w miocie który urodziła były również dwa kotki o takich samych cechach. Koty te dały początek nowej
rasie, która bardzo szybko zdobyła sobie popularność. Występuje w odmianach krótko- i półdługowłosej.
Oczywiście munchkiny mogą podrapać się (choć z trudem), normalnie bawią się, wspinają jak również mogą wskoczyć
na niezbyt dużą wysokość (o kuchennym blacie czy stole mowy nie ma!)
Elegancki, śnieżnobiały kot o ciemnoszafirowych oczach.
Do tego niezagrożony głuchotą!
Powiecie, że takiego kota nie ma i ... nie będziecie mieć racji! Inteligentny i uczuciowy, bardzo mocna
przywiązany do swoich opiekunów, trochę wrzaskliwy i „kłótliwy” o pięknej smukłej sylwectce, śnieżnobiały,
z szafirowymi oczami – to ODMIENNY lub ORIENTALNY BIAŁY (FOREIGN WHITE). Ma świetny słuch ponieważ barwa ich oczu
nie jest wynikiem wystąpienia genu niosącego barwę oka i głuchotę ale wynika z tego iż te koty, mimo iż są czysto
białe, pochodzą genetycznie od syjamów (które zawsze rodzą się białe a kolor oznaczeń wybarwia się dopiero poźniej).
Rasa ta nie jest uznana przez wszystkie stowarzyszenia.
Gwiazdka z nieba.
Któż by nie chciał takiego prezentu? Ale ta gwiazdka ma pazury, wąsy i w dodatku czasami pomiaukuje!!
Powiedzenie: nomen omen (łac. imię znakiem) sprawdza się tu w zupełności - to kot! KOT KALIFORNIJSKI GWIAŹDZISTY
(SPANGLED). Jego nazwa wywodzi się od ornitologicznego określenia na wzór występujący na jego futrze – nakrapiany
czyli właśnie spangled. Wzór pręgowania tego kota przypomina rysunek cętek i pręg ocelota (leoparda) stąd też
druga nazwa tych kotów – OCELOTOWATY. Koty te są dość duże (do 7 kg), występują w kilkunastu kolorach. Jest to
kot spontaniczny, otwarty, przyjacielski, trochę swawolny, bardzo nie lubi długo pozostawać w samotności. Rasa
mało popularna poza Stanami Zjednoczonymi.
Rasę tę uznało w 1987 kilka stowarzyszeń w Ameryce.
Ogonek.
Kto nie zna wierszyka kończącego się tak:
„przyszedł kotek, wypił mleczko
a ogonkiem stłukł jajeczko!”
Niestety dla niektórych kotków nie było by to możliwe. W kilku miejscach na świecie pojawiły się koty z krótszym
ogonem, a nawet wręcz szczątkowym. W niektórych wypadkach u kotów jednej rasy (MANX lub MANKS, CYMRIC – długowłosa
odmiana MANKSa) wyróżniane są trzy długości ogonów kuperki – „rumpy” (praktycznie bez ogona, koty te mają
jedynie 3 kręgi ogonowe), kikuty – „stumpy” oraz długie – „longy”. Jest rzeczą ciekawą iż wszystkie rasy „krótko
ogonkowe” rozwinęły się na obszarach w naturalny sposób zamkniętych, głównie na wyspach: wyspy Man (MANX), wyspy
Kurylskie (BOBTAIL KURYLSKI), archipelag wysp Japońskich (BOBTAIL JAPOŃSKI) oraz innych obszarach trudno
dostępnych, jak np. daleka północ (BOBTAIL KARELSKI) lub delta rzeki Mekong (MEKONG BOBTAIL). Wada ta jest
powodowana brakiem dopływu „nowej krwi”, czyli wynikiem naturalnego wsobnego krzyżowania się kotów co spowodowało
mutację genetyczną powodującą szczątkowość ogona jak również bardzo często jednoczesne wady kręgosłupa.
Niektóre z tych ras są uznawane przez FIFe i WCF, niektóre tylko przez WCF.
Potomkowie Sinha.
IX wiek n.e., noc, niewielki klasztor w Lao-Tsun, mnich Mun-Ha medytuje u stóp złotego posągu bogini o szafiowych
oczach, obok niego drzemie jego nieodłączny towarzysz - biały, piwnooki kot Sinh.
Nagle nocną ciszę przerywają odgłosy walki, to najeźdźcy, Tajowie wdarli się do klasztoru. Palą i mordują. Ich
ofiarą staje się również opat Mun-Ha, który osuwa się na posadzkę. Jeszcze żyje kiedy Sinh wskakuje na jego ciało.
Nagle dzieje się rzecz tak dziwna, że napastnicy uciekają w popłochu.
Dusza umierającego Mun-Ha przechodzi w ciało Sinha.
I biały, piwnooki kot stojąc na ciele mnicha przeobraża się. Jego futro staje się złotawe, pyszczek, uszy,
kończyny i ogon przybierają kolor ziemi, oczy zaś stają się szafirowe tak jak oczy wpatrzonej w niego bogini.
Jedynie łapki dotykające szat i ciała mnicha pozostają białe.
Sinh pilnował ciała Mun-Ha przez siedem dni i nocy nic nie jedząc i nie pijąc. Po tym czasie zakończył życie
przenosząc duszę Mun-H do raju a 99 innych kotów żyjących w klasztorze w jednej chwili zmieniło swój wygląd.
Zebrały się potem wokół jednego z mnichów pokazując w ten sposób kto ma być następcą Mun-Ha.
Tyle legenda (a jest ich kilka). Faktem jest jednak, że dokładnie nie wiadomo jak powstała rasa kotów birmańskich
czyli świętych kotach z Birmy (nie mylić z kotem burmskim krótkowłosym). Jest to rasa naturalna gdyż w ich
miotach nie pojawiają się kocięta krótkowłose a tak było w przypadku gdyby rasa powstała na skutek krzyżowania
różnych ras. Faktem jest również, że koty te od dawien dawna mieszkały w zabudowaniach świątynnych dzisiejszego
Myanmaru czyli Birmy.
Rasa powszechnie uznana.
Ciekawostki, rekordy w kocim świecie.
Rozmiary
* Największy dziki kot: Tygrys syberyjski mierzy 4 m od nosa do końca ogona i osiąga wagę 384 kg.
* Najmniejszy dziki kot: Kot czarnołapy mierzy 57,5 cm od nosa do końca ogona.
* Najlżejszy dziki kot: Kot rdzawocętkowany waży 1,6 kg
* Najcięższy kot domowy: pręgowany kocur z Austrlii ważył 21 kg w dniu jwej śmierci 1986 roku.
* Najlżejszy kot domowy: mieszaniec kota syjamskiego ważył 0,79 kg w wieku dwu lat.
Niezwykłe koty.
* Najdziwniejsza mutacja: koty domowe urodzone z płatami skóry na grzbiecie przypominającymi skrzydła. Jeden z nich
(urodzony w Szwecji) miał „rozpiętość skrzydeł” 59 cm.
* Najwięcej części ciała: kot domowy urodzony w 1975 roku (USA), który miał 5 nóg, 6 stóp i 30 palców.
* Unikat: Jeden jedyny „litigon” (potomek lwa i tigona, który jest potomkiem tygrysa i lwicy) urodził sięw ZOO
w Kalkucie.
Długość życia.
* Najstarszy kot domowy: w 1957 roku zmarła kotka rasy brytyjski kot krótkowłosy, która przeżyła 34 lata.
* Najstarszy dziki kot: Le...
piotrek347