ZATWIERDZAM
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA ZAJĘĆ Z TAKTYKI
z ktech w dn. 09.01.2012 r.
TEMAT : ogÓlne zasADY PROWADZENIA DZIAŁAŃ
TAKTYCZNYCH PRZEZ PODODDZIAŁY
Organizacja p/o inż.zasadniczy sprzęt i jego
możliwości taktyczno-inż.
CEL : W wyniku opanowania tematu marynarz potrafi:
· omówić istotę oraz cel obrony i natarcia;
· scharakteryzować sposoby przechodzenia wojsk do obrony i natarcia;
· wyjaśnić rolę, miejsce i zadania pododdziału w walce;
· opisać prowadzenie obrony i natarcia przez pododdziały.
CZAS : 6 * 45 minut.
METODA : Wykład
MIEJSCE : Sala wykładowa
ZAGADNIENIA :
1. Istota oraz cel obrony i natarcia.
2. Rodzaje oraz formy obrony i natarcia.
3. Sposoby przechodzenia wojsk do obrony i natarcia.
4. Rola, miejsce oraz zadania pododdziału w obronie i natarciu.
5. Prowadzenie obrony i natarcia na szczeblach taktycznych.
LITERATURA :
1. Regulamin działań taktycznych wojsk lądowych. Cz. I. Szt. Gen. 1422/94.
2.Regulamin działań taktycznych wojsk lądowych. Cz. II. Szt. Gen. 1423/94.
3.Działania taktyczne wojsk lądowych. Podręcznik. AON 1995.
4.KOZIEJ St. Teoria sztuki wojennej. Bellona 1993.
5.Huzarski M. Podstawy działań taktycznych. AON 1996.
6.Huzarski M. Przeobrażenia w taktyce ogólnej. Warszawa 1993.
ZABEZBIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:
- literatura przedmiotu wg wykazu;
WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO - METODYCZNE:
- przed zajęciami:
=> uzupełnić i uaktualnić notatki i konspekt o zmiany jakie zaszły ostatnio w zakresie omawianej problematyki;
=> przygotować materiały pomocnicze.
- w toku zajęć:
=> prezentowane treści wykładu, szczególnie pojęcia i definicje wyjaśnić
=> zasadnicze treści wykładu nakazać zanotować w notatkach.
PRZEBIEG ZAJĘĆ
CZĘŚĆ WSTĘPNA:
- przyjęcie meldunku;
- podanie tematu, celu i zagadnień;
- podanie literatury do tematu;
CZĘŚĆ GŁÓWNA
ZAGADNIENIE 1: ISTOTA ORAZ CEL OBRONY I NATARCIA.
1.1 Istota oraz cel obrony
Przemiany jakie zachodzą we współczesnym świecie i postęp naukowo-techniczny sprawił, że przez wiele lat opracowywane koncepcje i zasady prowadzenia ewentualnych działań wojennych ulegają ciągłym zmianom. W określonym stopniu zmieniły się poglądy na rolę i znaczenie poszczególnych działań bojowych w ramach prowadzonych operacji. Nowego wymiaru nabrały również problemy związane z planowaniem, organizowaniem i prowadzeniem walki obronnej.
Coraz większe możliwości wojsk w prowadzeniu powietrzno-lądowego natarcia w powiązaniu ze wzrastającą rolą walki elektronicznej powodują, że związek taktyczny (oddział) będzie musiał być przygotowany na odparcie właśnie takiego uderzenia Trzeba przewidywać, że przeciwnik zaatakuje we wszystkich możliwych wymiarach. Stosując różne formy i metody oddziaływania zmierzać będzie do rozbicia lub rozsadzenia od wewnątrz ugrupowania obronnego. Po naruszeniu systemu obrony i uzyskaniu przewagi - w określonym miejscu i czasie - dążyć będzie do szybkiego wychodzenia na tyły broniących się zgrupowań. Ważne miejsce w planach przeciwnika zajmie szybkie (z marszu) przekraczanie kolejnych pozycji obrony i przeszkód terenowych. Działanie swe podporządkowuje szybkiemu pokonaniu obszarów przygotowanych do prowadzenia obrony. Nacierający zmierzać będzie do wyjścia w przestrzeń operacyjną i nadaniu swym działaniom charakteru wysoce manewrowego.
Pomimo przeobrażeń pola walki nie zmienił się cel obrony. Od lat jest on niezmienny. Pewnej ewolucji ulega jednak droga do osiągnięcia tego celu, bowiem zmieniają się warunki prowadzenia działań bojowych i stosowane środki walki.
Celem obrony jest udaremnienie lub odparcie uderzeń wojsk przeciwnika, zadanie im maksymalnych strat oraz utrzymania zajmowanego pasa (rejonu, pozycji, obiektu).
Oznacza to, że dążąc do osiągnięcia zamierzonego rezultatu starcia z silniejszym przeciwnikiem, rozstrzygającego rozwiązania nie trzeba szukać wyłącznie w oparciu o przedni skraj obrony.
Przestrzenny charakter przyszłego natarcia nakazuje by również przestrzennie, w określonym obszarze dostrzegać możliwość osiągnięcia celu walki obronnej. Z powyższego wynika, że odpowiednio do zaistniałej sytuacji celem obrony może być:
- w wymiarze rzeczowym - zadanie nacierającemu maksymalnie dużych strat, aby pozbawić go możliwości kontynuowania działań zaczepnych i stworzyć warunki do rozbicia przeciwnika przy jak najmniejszych stratach własnych;
- w wymiarze przestrzennym - utrzymanie jak największej części bronionego obszaru, zapewniając jednocześnie warunki do odzyskania utraconych rejonów i odtworzenie pierwotnego położenia;
- w wymiarze czasowym - zyskanie czasu niezbędnego do stworzenia zgrupowań uderzeniowych, przeznaczonych do wykonania zwrotu zaczepnego lub przejścia do przeciwnatarcia.
Zakładany rezultat końcowy działań obronnych osiągnie się w wyniku wykonania szeregu zadań, rozłożonych w czasie i przestrzeni, ale spiętych jednym wspólnym celem dla wszystkich uczestników walki (bitwy).
Dlatego istota obrony wyraża się w zespoleniu rażenia ogniowego i elektronicznego z uderzeniami z powietrza przed przedni skraj, na podchodzące i rozwijające się do natarcia wojska przeciwnika w celu osłabienia go, zatrzymania i rozbicia w rejonie włamania.
Tak zdefiniowana istota obrony wskazuje, że przestaje ona być rodzajem walki podporządkowanym natarciu. Działania obronne coraz bardziej przybierają kształt działań obronno-zaczepnych, które umożliwią powstrzymanie natarcia przeważających sił, a następnie ich rozbicie.
1.2 Istota oraz cel natarcia.
Po obronie - natarcie jest kolejnym rodzajem walki.. Przemiany doktrynalne ostatnich lat sprawiły, że prowadzi się je głównie w formie zwrotów zaczepnych w celu rozbicia wojsk przeciwnika i odzyskania zajmowanego przez niego terenu (ważnych rejonów, rubieży i obiektów).
Cel ten osiąga się przez: rażenie przeciwnika, wykonanie zdecydowanego uderzenia sięgającego w głąb jego ugrupowania, rozbicie wojsk i zajęcie ważnych obiektów i rejonów (rubieży).
Natarcie jest tym rodzajem walki, który w swej istocie zmierza do opanowania terenu zajętego przez przeciwnika. Tylko przez natarcie jest możliwość odzyskania utraconego terenu i odrzucenia strony przeciwnej za granicę państwa.
Natarcie polega na nieustannym ruchu zgrupowań pancerno-zmechanizowanych do przodu, do rubieży która jest celem działań zaczepnych. Ruch ten wyzwalany jest rażeniem przeciwnika różnymi środkami i sposobami, przede wszystkim uderzeniami ogniowymi i walki elektronicznej, a także działaniem desantów powietrznych i grup (pododdziałów) desantowo szturmowych
Na szczeblach taktycznych wojska mogą nacierać w ramach kontrataku, przeciwuderzenia lub przeciwnatarcia. Oddział naciera wykonując kontratak i bierze udział w przeciwuderzeniu lub przeciwnatarciu. Związek taktyczny naciera wykonując przeciwuderzenie w skali związku operacyjnego i bierze udział w przeciwuderzeniu strategicznym lub w przeciwnatarciu.
W działaniach zaczepnych preferowane są dynamiczne uderzenia, które pozwalają prowadzić natarcie w szybkim tempie, przenosząc działania w głąb obrony przeciwnika. Zamierzone cele osiąga się stosując manewry oskrzydlenia i obejścia na lądzie i w powietrzu.
Z kolei działaniami rozcinającymi na kierunkach stwarza się warunki do rozbijania zgrupowań przeciwnika częściami.
Podstawowym warunkiem osiągnięcia sukcesu w natarciu jest synergiczne zespolenie rażenia, ruchu i informacji w wymiarze powietrzno-lądowym. Szczególny wpływ na powodzenie i osiągnięcie celu natarcia przy jak najmniejszych stratach własnych wywiera umiejętne skupianie wysiłków w odpowiednim miejscu i czasie.
ZAGADNIENIE 2: RODZAJE ORAZ FORMY OBRONY I NATARCIA.
2.1. Rodzaje obrony.
Przebieg działań obronnych zależy w głównej mierze od tego, czy jest to obrona pozycyjna, czy manewrowa.
W obronie pozycyjnej wysiłek broniących się wojsk ukierunkowany jest przede wszystkim na zadanie przeciwnikowi jak największych strat podczas walk o przedni skraj obrony oraz na kolejnych pozycjach. W prowadzonych działaniach główną rolę odgrywa ogień, zwłaszcza przeciwpancerny i system zapór inżynieryjnych.
W obronie manewrowej istotną rolę spełnia manewr, głównie wojskami, ogniem i falą elektromagnetyczną oraz zaporami inżynieryjnymi, który w połączeniu z głębokością bronionego pasa (rejonu) ma doprowadzić do załamania natarcia przeciwnika. Dysponując głębokością bronionego obszaru można przejściowo ustąpić z czołowych pozycji obronnych, by wysoce manewrowymi działaniami opóźniającymi i stosowaniem różnych form i metod oddziaływania doprowadzić do sytuacji, że nacierające wojska niewielkie zdobycze terenowe okupią niewspółmiernie wysokimi stratami. Stopniowo osłabiając przeciwnika można zniwelować różnice w potencjałach bojowych przeciwstawnych stron i spowodować, że nacierający znajdzie się w położeniu niekorzystnym. Przez umiejętną obronę manewrową, prowadzoną głównie w formie działań opóźniających, może dojść do sytuacji, że odpowiednio ukierunkujemy postępy przeciwnika by zadać rozstrzygający cios - wykonać zdecydowany zwrot zaczepny w dogodnym dla naszych wojsk rejonie i rozbić zgrupowanie uderzeniowe przeciwnika. Cel obrony manewrowej możliwy jest do osiągnięcia na szczeblu operacyjnym. Związek taktyczny (oddział) może brać udział w poszczególnych etapach obrony manewrowej. Niekiedy w urozmaiconym terenie na przykład w obronie Warmii i Mazur, obronę manewrową może prowadzić związek taktyczny. W tych bowiem warunkach terenu lesisto-jeziornego przeciwnik nie ma sprzyjających okoliczności do ukazania swej przewagi. Natarcie prowadzi na poszczególnych kierunkach, gdzie obrońca może znacznie mniejszymi siłami powstrzymać uderzenie. Tym samym więcej sił i środków może skierować do drugiego rzutu, którym możliwe będzie wykonanie kontrataku w celu osiągnięcia celu obrony.
2.2. Formy natarcia
Zmiany środków walki, nowe organizacje i struktury wojsk lądowych wpływają na kwestie związane z organizacją i prowadzeniem natarcia. Można je wykonywać na przeciwnika, który się broni, naciera lub wycofuje. Stosownie do wymienionych działań strony przeciwnej natarcie może przybierać formę przełamania lub pokonania, boju spotkaniowego albo pościgu .
Do przełamania dochodzi wówczas, gdy nie ma możliwości obejścia pozycji obronnych przeciwnika. Polega ono na wykonaniu uderzenia czołowego, mającego na celu dokonanie wyłomu w jego ugrupowaniu. Do wykonania tego wyłomu gromadzi się siły i środki celem uzyskania przewagi. Uderzenie zgrupowania przełamującego poprzedzane jest rażeniem ogniowym i elektronicznym, którego efekty wykorzystywane są przez wojska atakujące w wymiarze powietrzno-lądowym. Dokonany wyłom poszerza się w kierunku skrzydeł i w głąb obrony przeciwnika, stwarzając warunki do manewru i wprowadzania kolejnych sił.
Głębokość i czas trwania przełamywania uzależniony jest od wielu czynników. Oprócz przewagi ilościowej i ogniowo-elektronicznej, umiejętnego wykorzystania warunków wytworzonej sytuacji wiele zależy od sposobu użycia drugiego rzutu (odwodu) przez broniący się związek taktyczny przeciwnika. Na ogół przełamanie obrony jest zakończone wówczas kiedy rozbite zostaną siły główne pierwszorzutowego oddziału przeciwnika, a dokonany wyłom sięga głębokości jego ugrupowania bojowego.
Przełamanie ma charakter powietrzno-lądowy. Wiele zależy więc od rozstrzygnięć zapadających w trzecim wymiarze. Trzeba mieć jednak na uwadze utrzymujące się proporcje ważności, które wskazują na decydujące znaczenie efektów uderzeń lądowych zgrupowań pancerno-zmechanizowanych.
Istotną rolę odgrywa nadal odcinek przełamania. Pozwala on w określonym miejscu i czasie skupiać siły i środki celem uzyskania odpowiedniej przewagi nad przeciwnikiem - stwarzającej wysokie prawdopodobieństwo wykonania zadania. Odcinek ten od czasów powojennych nie ulegał znacznym przeobrażeniom. Obecnie przyjmuje się, że batalion (zgrupowanie batalionowe) przełamuje obronę przeciwnika na odcinku o szerokości około 1 km. Stanowi to orientacyjną normę kalkulacyjną przy określaniu szerokości odcinków przełamania na wyższych szczeblach organizacyjnych wojsk lądowych, która mówi o tym, że ilość batalionów nacierających w pierwszym rzucie wyznacza szerokość odcinka przełamania. Szerokość ta uzależniana jest również od możliwości ogniowych rażenia celów (obiektów) przeciwnika, którego efekty powinny zapewnić płynny ruch do przodu nacierających wojsk.
Charakter uderzenia zgrupowania wojsk lądowych i sytuacja jego wykonywania przemawia za koniecznością przywiązywania dużej uwagi do wyboru odcinka przełamania. Niebagatelną rolę odgrywają przy tym warunki terenowe. Z reguły wyznacza się go na kierunku głównego uderzenia nacierających wojsk. Powinien też gwarantować szybkie osiągnięcie celu natarcia przy jak najmniejszych stratach własnych.
Powszechnie przyjmuje się, że organizatorem przełamania jest związek operacyjny. W niektórych warunkach terenowych jest nim związek taktyczny. Zawsze natomiast oddział może brać udział w przełamaniu.
W wypadku słabej obrony przeciwnika można podjąć próbę jej pokonania, które polega na wykonaniu uderzeń w wyznaczonym pasie natarcia (bez wyznaczania odcinka przełamania), izolowaniu, a następnie rozbiciu przeciwstawiających się zgrupowań, wyj...
szormy