Józef Alleine
Wydanie 2.
Tytuł oryginału:
An Alarm to the Unconverted
Przekład:
Jacek Sałacki i Paweł Lutze
Korekta:
Zespół
Przekładu dokonano za zezwoleniem i na podstawie nieznacznie skróconej i uwspółcześnionej wersji zawartej w tomie IV serii The Fifty Greatest Christian Classics wydanej przezSovereign Grace Publishers, Lafayette, Indiana, 1990.
Wydawca: J. P. Green
http://www.chrlitworld.com.
Wstęp do wydania angielskiego pochodzi z wcześniejszej edycji Sovereign Grace.
Prawa autorskie zastrzeżone.
O ile nie podano inaczej, cytaty biblijne tłumaczono z wersji używanej przez Autora. Inne cytowane ustępy biblijne zaczerpnięto z następujących wersji:
BW — Nowy Przekład wydany przez BiZTB, Warszawa, 1975
BG — Biblia Gdańska
Książka, którą z radością oddajemy do rąk Czytelnika, jest najlepszą klasyczną pozycją na temat nawrócenia, napisaną w języku angielskim. O jej popularności świadczy to, iż była drukowana częściej niż wszystkie inne książki chrześcijańskie poza Biblią oraz Wędrówką Pielgrzyma. Pokolenia, które już przed nami z wdzięcznością czytały tę książkę, przekonały się, że mówi do nich przez nią Bóg, poprzez pełne serdecznej troski wezwania do nawrócenia, potraktowanego tutaj jako sprawa życia i śmierci i przedstawionego z całą powagą jasno i jednoznacznie. Pomimo upływu lat książka ta nie straciła na aktualności. Obecnie, kiedy powszechnie zanika świadomość grzechu, kiedy słowo grzech jest uważane za relikt minionych epok, zaś sumienia ludzkie często są usypiane niepewnymi spekulacjami o rzekomo pustym piekle czy niebezpiecznymi baśniami o reinkarnacji, tym bardziej potrzeba zgodnego z Biblią pokazania realności świata duchowego i jego praw oraz przypominania, iż życie na ziemi jest jedynie etapem pośrednim na drodze do wieczności.
Poznanie i wykonywanie woli Bożej jest wielką odpowiedzialnością każdego człowieka, dlatego też Alleine wielokrotnie apeluje do sumienia Czytelników, wskazując na powagę wyboru, przed jakim stoi każdy człowiek i opisując dość szczegółowo skutki odsuwania w nieokreśloną przyszłość pokuty i narodzenia na nowo. Pokazuje też istotę biblijnego odrodzenia, a także jego absolutną konieczność. Przedstawiając skażenie naszej natury grzechem jako śmiertelną chorobę, podaje jednocześnie skuteczne lekarstwo na nią: narodzenie na nowo. Narodzenie na nowo jest potężną przemianą duchową, obejmującą wszystkie dziedziny życia człowieka, dokonywaną przez Ducha Świętego przy świadomej i ochoczej, dzięki łasce Bożej, współpracy człowieka. I właśnie na tym ostatnim elemencie: świadomym przyjęciu prawd Bożych i ochoczej współpracy z łaską autor stara się skupić uwagę swych Czytelników, odwołując się często do Słowa Bożego jak i ich sumień.
Nie ma tutaj mowy o manipulacji strachem. Nie ma też tu mowy o zbawieniu z uczynków ani też niczego, co by uwłaczało powadze kazalnicy. Alleine jasno wykazuje, że nie ma żadnej innej drogi do Królestwa Niebios jak tylko życie Chrystusa, które otrzymujemy i w którym trwamy dzięki Jego łasce przechodząc przez ciasną bramę powtórnych narodzin.
Autor opisuje błędne pojęcia o nawróceniu i narodzeniu na nowo oraz wykazuje ich fałsz. Odrodzenie, ową tajemniczą i cudowną przemianę człowieka można zobaczyć po owocach Ducha Świętego, jakie winny jej towarzyszyć. Podane w książce oznaki prawdziwego nawrócenia mają na celu pomóc Czytelnikom sprawdzić, czy w ich życiu występuje biblijna wiara, pokuta i rzeczywiste odwrócenie się od grzechu do Boga. Relacja nowonarodzonego z Bogiem ukazana jest tutaj jako przymierze, którego warunki są w Biblii jasno zdefiniowane. Dla przypomnienia warunków tego przymierza i zachęcenia już nawróconych do trwania w nim, pod koniec książki autor przedstawia je w formie umowy.
Narodzenie na nowo i trwanie w społeczności z Bogiem wymagają poznania woli Bożej i życia, dzięki łasce Bożej, zgodnego z ewangelią. To z kolei wymaga zaangażowania wszystkich zdolności i umiejętności człowieka i ich doskonalenia, uczciwości względem siebie samego i nakierowania na osiąganie konkretnych rezultatów oraz budowania swego życia duchowego na solidnym fundamencie obietnic Bożych. Dlatego też taki wzór narodzenia na nowo i życia chrześcijańskiego wydał i wciąż wydaje bardzo dobre owoce.
Z życzeniem, by poselstwo tej książeczki okazało się błogosławieństwem dla wielu polskich Czytelników.
REDAKCJA
Józef Alleine urodził się w rodzinie purytańskiej w Devizes (hrabstwo Wiltshire) i został ochrzczony w dniu 8 kwietnia 1634 r. Anglia znajdowała się wtedy w wirze zamieszek, które wkrótce doprowadziły do wybuchu Wojny Domowej. Kiedy Alleine skończył 10 lat, rynek jego rodzinnego miasta rozbrzmiewał hukiem armat i salwami muszkietów. Wtedy rojaliści zmusili zwolenników Olivera Cromwella do ucieczki w bitwie pod Roundway w lipcu 1643 r. Dwa lata później koleje losu się odwróciły i sam Cromwell dokładał starań, aby niebieski sztandar Parlamentu zawisł wysoko nad starym zamkiem stojącym naprzeciwko domu dzieciństwa Józefa Alleine.
Również jego rodzinę dotknęły doświadczenia. Ojciec, mimo że był cieszącym się dobrą reputacją kupcem handlującym tekstyliami, ucierpiał wskutek trudności gospodarczych wywołanych przez wojnę. Ku ich zasmuceniu, w 1645 r. zmarł kaznodzieja Edward, najstarszy brat Józefa. W tym samym roku Józef Alleine wystartował w „chrześcijańskim biegu” i usilnie prosił swego ojca, by pozwolił mu się wykształcić, by „zastąpić swego brata w dziele służby Bożej”. I tak, w kwietniu 1649 r. udał się do Oxfordu, aby kształcić się u stóp takich teologów jak Jan Owen i Tomasz Goodwin.
W listopadzie 1651 r. przeniósł się z Lincoln do kolegium Corpus Christi, które pod kierownictwem pobożnego dra Edwarda Stauntona było mocniej osadzone w teologii purytańskiej. W dniu 6 lipca 1653 r. uzyskał tam tytuł licencjata nauk humanistycznych, został nauczycielem, a następnie kapelanem kolegium. Niewątpliwie częściowo dzięki wpływowi Alleine’a Henryk Jessey mógł napisać w 1660 r.: „Sądzę, że trudno byłoby znaleźć na świecie takie miejsca jak Corpus Christi, w którym tak wielu ludzi rozprawiało o mocy pobożności i czystości uwielbiania Boga”.
W Oxfordzie Józef Alleine wyróżniał się pobożnością i pilnością studiów. Jego ciepłe usposobienie jednało mu wielu przyjaciół. Jeśli jednak ich wizyty wypadały w czasie jego studiów, nie miał czasu na to, aby ich wpuścić, mówiąc: „Lepiej niech się dziwią teraz moją nieuprzejmością, niż żebym tracił mój czas, gdyż teraz tylko kilku zauważy moją nieuprzejmość, później jednak wielu może odczuć to, że marnowałem swój czas”. Jako kapelan głosił ewangelię w wioskach wokół Oxfordu, a także co dwa tygodnie głosił kazania więźniom.
Takie było jego przygotowanie do przyszłej służby kaznodziejskiej. Nie miał jeszcze dwudziestu jeden lat, a już pałał nienasyconym pragnieniem nawracania dusz i w tym też celu wylewał swe serce w modlitwie i w kazaniach. Nic więc dziwnego, że znany purytański teolog Jerzy Newton (1602 - 1681), kaznodzieja w kościele pod wezwaniem św. Magdaleny w Taunton, powołał J. Alleine’a na stanowisko swego asystenta w 1655 r. Taunton, miasteczko liczące około 20.000 mieszkańców, było znane z produkcji wełny, a zarazem stanowiło twierdzę purytańską w zachodniej części kraju. Duch mieszkańców tego miasta objawił się wyraźnie 10 lat wcześniej, kiedy z heroiczną wytrwałością odparli kilka desperackich prób oblężenia przez rojalistów, pomimo tego, iż połowa ulic spłonęła od salw moździerzy, a wielu mieszkańców zmarło z niedożywienia i głodu. Właśnie tutaj, wśród wzgórz, łąk i sadów Somerset, Józef Alleine spędził lata swej krótkiej, lecz niezapomnianej służby.
W dniu 4 października 1655 r., zaraz po rozpoczęciu swej pracy w Taunton, Józef Alleine ożenił się ze swą kuzynką Teodozją Alleine, kobietą szczególnie uduchowioną, która zostawiła poruszające sprawozdanie ze służby swego męża. Jedyną „wadą”, za którą łajała swego męża było to, że nie poświęcał jej więcej czasu. On na to odpowiadał: „Ach, moja droga! Wiem, że twoja dusza jest bezpieczna, lecz o jakże wielu, którzy giną, muszę się zatroszczyć! Obym mógł uczynić dla nich coś więcej!”. Całe życie Alleine’a było ilustracją jego powiedzenia: „Dajcie mi chrześcijanina, który uważa swój czas za cenniejszy od złota”. Gdy rozpoczynał się tydzień, zwykle mawiał: „Jeszcze jeden tydzień przed nami, przeżyjmy ten tydzień dla Boga”. Każdego ranka mawiał: „Teraz przeżyjmy ten dzień dobrze”. Jego żona napisała:
Przez cały czas, gdy był zdrowy, zawsze wstawał przed czwartą lub o czwartej rano, a w soboty wcześniej. Jeśli został obudzony, bardzo był zakłopotany słysząc odgłosy pracy kowali, szewców czy kupców, którzy rozpoczęli wykonywanie swego rzemiosła nim on zaczął wypełniać swe obowiązki wobec Boga. Mówił mi potem: „Czy mój Mistrz nie zasługuje na więcej niż ich mistrz?” Godziny ranne od czwartej do ósmej spędzał na modlitwie, rozważaniu o świętych rzeczach, śpiewaniu psalmów, w których miał wielkie upodobanie. Wykonywał codzienne obowiązki religijne samotnie jak też i w rodzinie.
Ta pobożna para razem trudziła się dla dobra dusz ludzkich. Teodozja Alleine prowadziła szkołę dla dzieci w swym domu, podczas gdy jej pobożny małżonek spędzał pięć popołudni w tygodniu na pracy stanowiącej rozwinięcie kazań rozbrzmiewających każdej niedzieli pod okazałą wieżą kościoła św. Marii Magdaleny. Posiadał spis nazwisk mieszkańców każdej ulicy i pilnował, by byli odwiedzani i katechizowani. Rezultatem tego było przyciągnięcie wielu dusz. Jerzy Newton napisał: „Jego błagania i napomnienia były wiele razy tak czułe, pełne świętej gorliwości, życia i wigoru, że całkowicie zwyciężał swych słuchaczy, zmiękczał ich, a zdarzało się, że zmiękczał nawet najtwardsze serca”. Wyraźnie widać, że nawet w wieku, w którym potężne, pełne mocy kazania i skuteczne ewangelizacje były względnie powszechne, służba Józefa Alleine’a była czymś wybitnym w oczach jego braci. Oliver Heywood, purytański „apostoł północnej Anglii”, powiedział, iż niewiele wieków wydało wybitniejszych kaznodziei niż Józef Alleine. Ryszard Baxter mówi o jego wspaniałych zdolnościach kaznodziejskich przejawiających się w publicznym wyjaśnianiu i stosowaniu wersetów Pisma Świętego, rozmiękczaniu serc i przekonywaniu swych słuchaczy.
Gdy Józef Alleine rozpoczynał swą służbę, dzień łaski chylił się ku zachodowi. Po trzech latach zmarł Oliver Cromwell. Dwa lata później, w 1660 r., dzwony w Taunton biły radośnie na powitanie powracającego do kraju króla Karola II oraz restytucji monarchii. Lecz szczęście w sercach purytan nie trwało długo, gdyż, jak powiedział Filip Henry, „okres, w którym słońce pobożności jaśniało nad narodem” dobiegł końca w 1662 r. przez niesławną ustawę zakazującą odprawiania nabożeństw poza nabożeństwami w Kościele anglikańskim (Act of Uniformity), kiedy odsunięto od kazalnic prawie 2.000 najlepszych kaznodziei, jakich Anglia kiedykolwiek miała. Wśród osiemdziesięciu pięciu kaznodziei z Somerset, których ta ustawa objęła, znalazł się — jak można się domyśleć — Jerzy Newton oraz Józef Alleine. Chociaż Alleine został pozbawiony kazalnicy, nie zgodził się na milczenie.
I rzeczywiście, jego żona pisze, że „odłożywszy wszystkie inne studia na bok, spodziewając się, że jego czas będzie krótki, rozszerzył swą działalność kaznodziejską i wiem, że w tych miesiącach głosił kazania nawet czternaście razy w tygodniu, często dziesięć, a zazwyczaj sześć czy siedem razy”. Ostatecznie, po wielu groźbach Alleine przyjął wezwanie do stawienia się przed sądem w dniu 26 maja 1663 r.
Następnej nocy wyznaczył spotkanie ze swym ludem na pierwszą czy drugą rano, na co ochoczo przystali. Przybyło kilkaset osób, zarówno młodych jak i starszych. Głosił kazanie oraz modlił się z nimi przez około trzy godziny. Następnego dnia został wtrącony do więzienia w Ilchester. Po roku wypuszczono go na wolność, lecz musiał spełniać wymagania narzucone przez przepisy ustaw skierowanych przeciwko dysydentom (Five Mile Act oraz Conventicle Act).Mimo iż jego zdrowie pogorszyło się, podjął głoszenie kazań w ukryciu aż do 10 lipca 1666 r. Tego wieczora, kiedy na zgromadzeniu w prywatnym domu głosił kazanie na temat Psalmu 147:20, nagle gwałtownie otworzyły się drzwi i ponownie zabrano go do więzienia. Gdy ponownie go wypuszczono, z nie zmniejszoną duchową energią zastanawiał się, co jeszcze mógłby zrobić, by rozprzestrzenić ewangelię Chrystusa. Gdy rano wstawał, mówił swojej żonie: „Teraz mamy jeszcze jeden dzień, jeszcze jeden dzień dla Boga. Przeżyjmy dobrze ten dzień, pracujmy ciężko dla naszych dusz. Odkładajmy dzisiaj dużo skarbów w niebie, gdyż pozostało nam tutaj niewiele dni życia”.
Jego żona wspomina, jak w czysto purytańskim duchu jego myśli zwracały się ku możliwości pracy misyjnej w Walii lub nawet w Chinach. Nigdy ewangelia Jezusa Chrystusa nie płonęła gorliwiej w żadnym innym angielskim sercu. Jednak praca Alleine’a dobiegła końca, gdyż nigdy już nie odzyskał zdrowia po trudach więzienia i jego wigor szybko gasł. W dniu 17 listopada 1668 r., w wieku 34 lat, Bóg zabrał go przed złem mającym nadejść, a sędziwy Jerzy Newton stanął przy jego zwłokach ułożonych do spoczynku w prezbiterium, obok kościoła w którym rozbrzmiewały niegdyś jego alarmujące wezwania do nienawróconych.
Niniejsza książka zawiera sedno poselstwa Józefa Alleine’a, a tym samym podaje prawdziwy model purytańskiego rozumienia ewangelii. Słownictwo używane w różnych okresach musi oczywiście się zmieniać, różni ludzie mają różne dary, lecz nie wahamy się powiedzieć: są pewne elementy, które muszą się znaleźć w każdym prawdziwym przedstawieniu ewangelii. Niejeden wielki ewangelista ukształtował swoje poglądy czytając tę książkę. Jerzy Whitefield będąc jeszcze studentem w Oxfordzie, pisze nam w swych dziennikach, jakim błogosławieństwem był dla niegoAlarm dla nienawróconych Józefa Alleine’a. Charles Spurgeon pisze, że gdy był dzieckiem, matka często czytała im ustęp z tej książki Alleine’a, kiedy zasiadali wokół kominka w niedzielne wieczory. Gdy był przekonany o grzechu, to także zwracał się do tej starej książki. Napisał: „Pamiętam, że zwykle gdy budziłem się rano, pierwszą rzeczą, którą brałem do ręki była książka Alleine’a Alarm dla nienawróconych bądź Wezwanie dla nienawróconych Baxtera. Och te książki, te książki! Czytałem je i pochłaniałem!”. Mając serce tak rozpalone ogniem purytańskiej teologii, Spurgeon był przygotowany do wstąpienia w ślady Józefa Alleine’a i Jerzego Whitefielda.
Odkąd po raz pierwszy książka ta ujrzała światło dzienne w 1671 r., ukazały się niezliczone jej wydania. W 1702 r. doktor Calamy napisał o niej: „Mnóstwo ludzi będzie miało powód, by zawsze odczuwać wdzięczność za nią. Żadna inna książka w języku angielskim (z wyjątkiem Biblii), nie może się jej równać pod względem liczby sprzedanych egzemplarzy — dwadzieścia tysięcy sprzedano pod tytułem Wezwanie, lub Alarm, pięćdziesiąt tysięcy pod tytułem Pewny przewodnik do nieba, z czego trzydzieści tysięcy sprzedano w jednym nakładzie”. Jako znaczącą ilustrację duchowego wpływu tego dzieła, podamy jeden przykład. Pod koniec XVIII wieku, do kaznodziei pewnego zgromadzenia w Szkocji, człowieka bardziej znanego ze swego wykształcenia, niż z ewangelicznego zapału, pewne stowarzyszenie misyjne zwróciło się z prośbą o przetłumaczenieAlarmu dla nienawróconych na język galijski. Wręczono mu tę książkę, a znajdując w niej odpowiedni materiał do kazań, kaznodzieja ten zaczął przekazywać sedno jej kolejnych rozdziałów swemu zgromadzeniu. Mówiono potem, że rezultatem tego było rozprzestrzeniające się przebudzenie, które przez długi czas obejmowało okręg Netherlorn.
Z modlitwą, aby treść tej książki można było znów usłyszeć w naszym kraju, polecamy ją błogosławieństwu Tego, którego Słowo jest „żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki obosieczny miecz”.
Gdyż wszelkie ciało jest jak trawa i wszelka chwała człowieka jak kwiat trawy; zwiędła trawa i kwiat jej opadł;
Ale słowo Pańskie trwa na wieki. A jest to słowo, które wam jest zwiastowane.
1 P 1:24-25
Umiłowani! Z radością wyznaję, że jestem waszym dłużnikiem. Chciałbym okazać się dobrym szafarzem domostwa Bożego i dlatego zależy mi bardzo na tym, aby każdemu dać to, co mu się należy. Lekarz jednak najbardziej troszczy się o tych pacjentów, których stan jest najcięższy a rokowania najmniej optymistyczne, a żal ojca zwraca się szczególnie ku swemu umierającemu dziecku. Nienawrócone dusze wymagają najgłębszego współczucia i właściwej troskliwości w wyrywaniu ich jak gałęzi z płonącego ognia (Jud 23). Dlatego właśnie do nich zwrócę się najpierw na tych stronach.
Ale gdzie znajdę argumenty? Czym mam ich przekonać? Obym mógł je wypowiedzieć! Pisałbym we łzach, wypłakiwałbym każdy argument, oddałbym całą moją krew jako atrament, błagałbym ich na kolanach. O jakże wdzięczny byłbym, gdybyście zostali przekonani o grzechu, pokutowali i nawrócili się!
Jakże długo trudziłem się dla was! Jakże często chciałem przyprowadzić wasze dusze do Boga! O to właśnie modliłem się i po to studiowałem przez tyle lat, aby przyprowadzić was do Boga. Obym mógł zrobić to teraz! Czy dacie się uprosić?
Lecz, o Panie, jakże nieodpowiednią jestem do tej pracy osobą! Czymże przebiję łuski Lewiatana, lub czymże sprawię, by zaczęło odczuwać serce tak twarde, jak kamień młyński? Czy mam pójść, przemówić do grobu i spodziewać się, że posłuchają mnie umarli i wyjdą? Czy mam przemawiać do skał, czy też mam pochylić się ku górom i myśleć, że uda mi się je poruszyć moimi argumentami? Czy mam sprawić, by ślepi przejrzeli? Od początku świata nie słyszano, aby człowiek otworzył oczy urodzonemu ślepym (J 9:32). Lecz Ty, Panie, możesz przeszyć serce grzesznika. Ja tylko mogę naciągnąć łuk na chybił - trafił. Obyś Ty pokierował strzałą! Zabij grzech, lecz uratuj duszę grzesznika, który kieruje swój wzrok na te strony.
W żaden inny sposób nie można wejść do nieba, jak tylko poprzez ciasną bramę powtórnych narodzin — bez uświęcenia nigdy nie ujrzycie Pana (Hbr 12:14). Dlatego oddajcie się Panu teraz. Nastawcie swe serca na szukanie go. Uczyńcie Jezusa Panem w swych sercach i w swych domach. Ucałujcie Syna (Ps 2:12) i doznajcie czułości jego miłosierdzia; dotknijcie jego berła i żyjcie, dlaczego mielibyście umrzeć? Przecież nie błagam o siebie, lecz o was, gdyż chciałbym, abyście byli szczęśliwi. To jest nagroda, po którą biegnę. Pragnieniem i modlitwą mej duszy jest wasze zbawienie (Rz 10:1).
Błagam was, abyście pozwolili mi na szczerość i swobodę w zwracaniu się do was w tej najważniejszej dla was sprawie. Nie bawię się tu w mówcę, by wypowiadać uczoną przemowę, ani nie ozdabiam jej pięknymi słowami, aby wam się przypodobać. To, co chcę wam powiedzieć wynika z ważnego zadania: przekonać was o grzechu i nawrócić was, abyście byli zbawieni. Nie łowię haczykiem retoryki, ani nie pracuję dla waszych oklasków, lecz dla waszych dusz. Moim zadaniem nie jest schlebianie wam, lecz wasze zbawienie. Jeśli nie zdobędę waszych serc, to nic nie zyskam. Gdybym chciał zadowolić wasze uszy, śpiewałbym inną pieśń. Gdybym miał zwiastować sam z siebie, obrałbym inny kierunek. Opowiadałbym wam przyjemniejszą opowieść. Przygotowałbym dla was poduszki do siedzenia i opowiadał o pokoju, gdyż jakże Achab może kochać Micheasza, który zawsze prorokuje dla niego zło? (1 Krl 22:8). Zważ o ileż lepsze są razy zadane przez przyjaciela, niż gładkie przemowy cudzołożnicy, która papla swymi ustami aż strzała przebije wątrobę (Prz 7:21-23; 6:26).
Gdybym miał uciszyć płaczące niemowlę, mógłbym uspokoić je śpiewaniem, albo tuliłbym je do snu. Kiedy jednak dziecko wpadnie do ognia, rodzice postępują inaczej i nie próbują uspokoić go kołysanką ani ciastkiem z kremem! Wiem, że jeśli nie uda mi się was przekonać, będziecie zgubieni. Jeśli nie uda mi się sprawić, byście wyrazili zgodę by powstać i podejść, zginiecie na wieki. Bez nawrócenia nie ma zbawienia! Muszę zdobyć waszą dobrą wolę, gdyż inaczej pozostaniecie w pożałowania godnym stanie.
Tutaj jednak ponownie napotykam trudność mojej pracy. O Panie, proszę wybierz dla mnie kamienie z potoku (1 Sm 17:40,45). Przychodzę w imieniu Pana Zastępów, Boga armii Izraela. Wychodzę jak młodzieniec Dawid przeciwko Goliatowi, by zmagać się nie z ciałem ani z krwią, lecz ze „zwierzchnościami i mocami, i władcami ciemności tego świata” (Ef 6:12). Niech Pan uderzy dzisiaj Filistynów, pozbawi mocarza jego zbroi i wyda mi z jego ręki więźniów. Panie, dobierz moje słowa, wybierz broń dla mnie. A kiedy włożę mą rękę do torby, wyjmę kamień i wystrzelę go, obyś Panie zaniósł go do celu i sprawił, by trafił nie w czoło, lecz w serce nienawróconego grzesznika i powalił go na ziemię, jak to uczyniłeś z Saulem z Tarsu (Dz 9:4).
Niektórzy z was nie wiedzą, co mam na myśli mówiąc o nawróceniu i na próżno próbowałbym przekonać was do tego, czego nie rozumiecie. Dlatego pokażę wam, czym jest nawrócenie. Inni trzymają się ukrytej nadziei na miłosierdzie, chociaż trwają w tym stanie, w jakim są. Tym muszę wykazać konieczność nawrócenia. Inni prawdopodobnie zatwardzają swe serca, myśląc w dumnej zarozumiałości, że już są nawróceni. Im muszę pokazać charakterystyczne cechy nienawróconych. Jeszcze inni, ponieważ nie czują żadnego niebezpieczeństwa, nie boją się nikogo i śpią jakby na szczycie masztu. Im muszę pokazać rozpaczliwe położenie nienawróconych. Kolejna grupa to ci, którzy siedzą bez ruchu, ponieważ nie widzą drogi ratunku. Im pokażę środki nawrócenia. Na koniec zaś, dla zachęcenia wszystkich, podam motywy do nawrócenia.
Diabeł wytworzył wiele fałszywych form nawrócenia i oszukuje jednych tym, drugich czymś innym. Jest on tak bardzo zręczny i sprytny w swej tajemnej sztuce oszukiwania, że gdyby było to możliwe, to zwiódłby nawet wybranych. Aby wyleczyć ze zgubnych, fałszywych pojęć tych, którzy myślą o sobie jako o nawróconych, podczas gdy w rzeczywistości nimi nie są, a także wybawić z kłopotów i lęków tych, którzy myślą, że nie są nawróconymi, podczas gdy w rzeczywistości są, pokażę wam teraz istotę nawrócenia. Pokażę zarówno czym jest nawrócenie, jak i czym nie jest. Zacznę od tego, czym nawrócenie nie jest.
Nawrócenie nie jest zaakceptowaniem doktryny chrześcijańskiej i nazywaniem się chrześcijaninem. Chrześcijaństwo to coś więcej niż tylko sama nazwa. Apostoł Paweł mówi, że nawrócenie nie opiera się na słowie, lecz na mocy Bożej (1 Kor 4:20). Gdyby nawrócenie polegało tylko na tym, że przestaje się być Żydem bądź poganinem, jak chcieliby tego niektórzy, to gdzież można by było znaleźć lepszych chrześcijan niż w Sardes i Laodycei? Wszyscy oni byli przecież chrześcijanami według wyznania i mieli imię po to tylko, by można było wiedzieć, że żyją. Ponieważ jednak nosili oni takie imię, Chrystus potępił ich i zagroził, że ich odrzuci (Obj 3:14-16). Wielu wzywa imienia Pana Jezusa, a jednak nie odstępują od nieprawości (2 Tm 2:19). Wielu wyznaje, że zna Boga, lecz uczynkami swymi zapierają się go (Tt 1:16). Czy Bóg przyjmie ich jako prawdziwych wierzących? Cóż to — nawróceni od grzechu, a jednak wciąż żyjący w nim? Toż to jawna sprzeczność! Gdyby lampa wyznania mogła świecić aż do końca, głupie panny z pewnością nie zostałyby odrzucone (Mt 25:12). Wiemy jednak, że nie tylko chrześcijanie z nazwy, lecz także kaznodzieje zwiastujący Chrystusa, a nawet ci, co czynili cuda będą odrzuceni, ponieważ czynili nieprawość (Mt 7:22-23).
Nawrócenie nie jest włączeniem w ciało Chrystusa przez chrzest. Ananiasz i Safira oraz Szymon Czarnoksiężnik byli ochrzczeni tak samo jak cała reszta, a jednak nie byli prawdziwie nawróceni. Jakże wielu myli się tutaj, błądząc i wprowadzając innych w błąd, uważając, że skuteczna łaska nawrócenia musi towarzyszyć obrzędowi udzielania chrztu i że każda ochrzczona osoba jest automatycznie odrodzona nie tylko sakramentalnie, lecz także rzeczywiście i właściwie. Z tego to właśnie powodu ludzie błędnie mniemają, iż akt chrztu czyni z nich ludzi odrodzonych i nie muszą dalej się trudzić. Gdyby tak było, wtedy wszyscy ci, którzy zostali ochrzczeni musieliby być zbawieni, ponieważ obietnica przebaczenia i zbawienia związana jest z nawróceniem i odrodzeniem (Dz 3:19; Mt 19:28). Gdyby nawrócenie i chrzest były jedną i tą samą rzeczą, wystarczyłoby, by w dniu śmierci ludzie mieli przy sobie świadectwo chrztu, a po okazaniu go zostaliby przyjęci do nieba.
Jeśli dla nawrócenia czy odrodzenia nie potrzeba nic innego jak tylko chrztu, to co wtedy powiemy o tym fragmencie z Ewangelii Mateusza:
Wchodźcie przez ciasną bramę; gdyż szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą.
A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i mało jest tych, którzy ją znajdują.
&...
zaufajJEZUSOWI