Na szczyt gory - Arne Dahl.pdf - Arne Dahl - Amoa22

ARNE DAHL

NA SZCZYT GÓRY

Niczego nie widziałem.

Paul Hjelm westchnął głęboko. Całym sobą.

- Niczego nie widziałeś?

Próbował przyciągnąć go wzrokiem, ale chłopak patrzył nie-

przejednanie w dół.

Nieprzejednanie? Kiedy ostatnio użył tego słowa? Czy zda-

rzyło mu się to kiedykolwiek wcześniej?

Poczuł się staro.

- Zacznijmy od początku - powiedział ze spokojem. - Za

twoimi plecami wybuchła bójka, ale ty niczego nie widziałeś.

Dobrze zrozumiałem?

Cisza.

Hjelm znów westchnął. Oderwał kłykcie od stołu,

wyprostował plecy i rzucił okiem w stronę koleżanki, która

stała, opierając się o ponurą betonową ścianę. Gdy ich

spojrzenia się spotkały, poczuł, jak ścierają się w nim sprzeczne

uczucia. Z jednej strony relegowanie do wydziału spraw

przemocy śródmiejskiej komendy rejonowej i niekończąca się

seria aktów zwykłej, codziennej przemocy. Z drugiej - powrót

do Sztokholmu jego ulubionej partnerki, Kerstin Holm.

Pierwszym, co przypadło w udziale temu doświadczonemu

duetowi na okoliczność reaktywacji, była bójka w pubie.

Paul Hjelm westchnął kolejny raz i zwrócił się w stronę nie-

skorego do współpracy świadka.

- I ani razu nie obejrzałeś się za siebie?

Młodzieniec uśmiechnął się blado, jakby na wspomnienie

czegoś.

- Ani razu.

- A to dlaczego?

Oczy chłopaka po raz pierwszy spoczęły na nim. Były jasno-

niebieskie. Patrzyły na niego z nieoczekiwaną przenikliwością,

jakby ich właściciel miał zamiar powiedzieć coś zupełnie

innego, niż powiedział:

- Bo czytałem.

Paul Hjelm spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Hammarby rozgrywa u siebie mecz z Kalmarem,

zakończony remisem, dwa do dwóch, i ląduje na ostatnim

miejscu w lidze krajowej, a ty siedzisz w miejscówce Bajen Fans

i czytasz? W Młynie, wypełnionym po brzegi sfrustrowanymi

kibicami Hammarby, siedzi dwudziestoletni Per Karlsson i

czyta książkę. Wyjątkowo ciekawy wybór miejsca na lekturę w

samotności, muszę przyznać.

Per Karlsson uśmiechnął się znowu, w ten sam subtelny, led-

wo dostrzegalny sposób.

- Gdy przyszedłem, było jeszcze spokojnie - powiedział tylko.

Hjelm wysunął krzesło i opadł na nie całym ciężarem

swojego ciała.

- Teraz to już naprawdę się zaciekawiłem. Jaka książka

wciągnęła cię do tego stopnia, że nie tylko udało ci się zignoro-

wać krzyki, regularne darcie mordy i ścisk, ale również bójkę,

podczas której człowiek dostał kuflem w środek głowy i zmarł?

- Zmarł?

- Zmarł. Nie inaczej. Wykrwawił się. Padł trupem. Stracił

dwa litry krwi w dwadzieścia sekund. Krew wylała się z niego

szerokim strumieniem. Puściły wszystkie żyły. Nazywał się An-

ders Lundström, pochodził z Kalmaru i z jakiejś niewyjaśnionej

przyczyny zawędrował tego wieczoru do Młyna. Bliżej piekła

trudno się znaleźć kibicowi drużyny przeciwnika. I jak się moż-

na było tego spodziewać, zginął z ręki kibica uzbrojonej w

kufel. Z powodu jakiej książki wszystko to uszło twojej uwadze?

Cholernie jestem ciekaw.

Per Karlsson był wyraźnie poruszony.

- Raczej nie znasz...

- Try me - powiedział Paul Hjelm z nowojorskim akcentem.

Kerstin Holm poruszyła się po raz pierwszy od chwili, gdy

Pera Karlssona wprowadzono do pokoju przesłuchań. Podeszła

cicho do stołu i usiadła obok Hjelma.

- Mój kolega wie o literaturze więcej, niż ci się wydaje. Przy-

pomnij mi, co takiego czytałeś ostatnim razem, kiedy się wi-

dzieliśmy, prawie rok temu. Kafkę?

- K - odrzekł dwuznacznie Hjelm.

Kerstin Holm zaśmiała się krótko i gorzko.

Chłopak sprawiał wrażenie, jakby zbili go z tropu.

Zakrywające praktycznie całe ciało czarne ubranie w środku

lata. Rozczochrane blond włosy. Przyszły intelektualista? Nie

do końca. Rozbiegane, jakby skaleczone oczy. Uśmiech

błądzący po wargach. Bynajmniej nie student z Frescati. Może

wreszcie młody człowiek, który czyta dla własnego rozwoju.

Rarytas.

- Owidiusz - odezwał się rarytas. - Metamorfozy Owidiusza.

Paul Hjelm roześmiał się na cale gardło. Nie planował tego.

Ostatnie, co przyszłoby mu do głowy, to śmiać się z Pera

Karlssona. A jednak zrobił to. I zdarzało mu się to coraz

częściej.

Oznaki zgorzknienia.

Nieprzejednany.

Hjelma naszło krótkie, na szczęście przelotne, uczucie obrzy-

dzenia do samego siebie.

Usłyszał głos Holm.

- Niewątpliwie zaszła tu metamorfoza. Z udziałem Andersa

Lundströma z Kalmara. Metamorfoza ostateczna. Przemiana

przemian. Paul, która z metamorfoz opisanych przez

Owidiusza pasuje twoim zdaniem do losu Andersa

Lundströma? Metamorfoza Orfeusza?

- Pewnie - odparł cicho Hjelm. - Orfeusz rozerwany na

strzępy przez tragiczne bachantki.

Per Karlsson spojrzał na nich, jakby wróciła mu świadomość.

- Nie - powiedział. - To nie Orfeusz.

Hjelm i Holm popatrzyli na siebie ze zdziwieniem.

- Sam widzisz - powiedział w końcu Hjelm. - Wiemy już, że

twoje niewinne „niczego nie widziałem" to pic na wodę. Ko-

lejna metamorfoza. A teraz powiedz, co widziałeś, Per. Od po-

czątku. Rozpoczynamy przesłuchanie. Per Karlsson, urodzony

siedemdziesiąt dziewięć, zero cztery, dwanaście w Danderyd,

zamieszkały w Aspudden, bezrobotny, ukończone dziewięć klas

szkoły podstawowej. Zgadza się?

- Tak - westchnął Per Karlsson.

- Mamy dwudziesty czwarty czerwca, godzinę ósmą trzy-

naście. Co takiego widziałeś w pubie Młyn przy Tjärhovsgat o

godzinie dwudziestej pierwszej czterdzieści dwie dwudziestego

trzeciego czerwca? To znaczy wczoraj wieczorem.

Per Karlsson pobladł. Wbił wzrok w blat stołu, przebierał

palcami.

- Nagrywacie to?

- Nagrywamy wszystko od momentu, kiedy wkroczyłeś do

tego pokoju. To też.

- No więc kiedy wszedłem do Młyna, w środku nie było zbyt

wielu ludzi. Nie miałem pojęcia, że tego wieczoru jest jakiś

mecz, gdybym wiedział, tobym tam nie poszedł. Było

spokojnie, czytałem. Potem przyszli oni. Pierwszy kibic zjawił

się krótko po dziewiątej, potem dołączyli kolejni. Próbowałem

czytać. Szło mi całkiem nieźle, potrafię się skupić. Siedziałem

trochę dalej, plecami do baru, blisko okna, więc więcej

słyszałem, niż widziałem. No ale wiadomo, czasem się

obracałem.

- Dlaczego więc twierdziłeś, że niczego nie widziałeś? - za-

pytała Kerstin Holm.

- Rozumiem, że na pytanie policji odpowiada się teraz z auto-

matu: „Nic nie widziałem"? Do czego to doszło? - rzucił Paul

Hjelm.

- W każdym razie taka jest najczęstsza odpowiedź.

- Mam mówić dalej? - wtrącił się Per Karlsson.

- Naturalnie - odpowiedzieli chórem Hjelm i Holm.

Jalm i Halm, słynna para amerykańskich komików.

- Grupa sześciu, może siedmiu członków Bajen Fans usłysza-

ła, że stojący przy barze czterej kolesie mówią ze smalandzkim

akcentem. Uczepili się ich. Smalandczycy twierdzili co prawda,

że mieszkają w Sztokholmie i kibicują Hammarby, ale było sły-

chać, że się boją. I że kłamią. Ci z Bajen to wyczuli. Zrobili się

bardziej agresywni. Dwóch Smalandczyków prysnęło. Dwóch

zostało. Zrobiło się nieprzyjemnie. Jacyś inni kolesie z Bajen

próbowali załagodzić sytuację. Pewnie widzieli, co się święci.

Jeden ze Smalandczyków próbował uciec, potrącił stojącego z

tyłu kibica, ten upadł. Przycisnęli chłopaka do baru, a ten, co

upadł, podniósł się, złapał za kufel i rąbnął nim w głowę

Na szczyt gory - Arne Dahl.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: