Zaręczyny Johna Keatsa – komedia Dąb starej Anglii jest złoty, kiedy weń wali piorun. Teraz jest biało; cisza zimowego wieczoru Miłość jest dębem złotym, spokój jest ninie, John rzuca naręcza drew, aby było widniej w kominie. Z pokoju , co się jak niebo otwiera, zaraz przybędzie Fanny, siądzie obok i na licach mu się rozpłynie uśmiechem nieustannym. John, nie bądź głupi, czemu robisz tak głupie miny? Nie narzekaj na narzeczoną, dziś twoje zaręczyny. Obrus będzie biały i mocny, na obrusie wino, ej, głupi John, pocałujże się ze swoją piękną dziewczyną. Jak ty, na oko spokojna, wewnątrz jest rzeką wrzącą, dłonie wachlarze wachlują gwiazdy, którym już niezbyt gorąco. Ach, jak ten ogień trzaska i jak ogrzewa mile, może w kominie stary Willy ucieszna gra krotofilę. Dość tego, dzieci najdroższe, przejdźcie teraz do holu; stoły się uginają i muzykanci swawolą , ciotki z twarzami aniołów przelatują ponad tortami - my tortu jeść nie będziemy, my się będziem żywić ustami, a kiedy wszyscy pójdą, to w wielkim ponurym holu usta Johna i Fanny jak zwierzęta się rozswawolą; usta z ustami złączone, z dłońmi splecione dłonie, Lepsi, Goethe, od Hermana i Dorotei, kiedy tak siedzą na tronie, Ona jest niebem rozlewnym, on zasię Oceanem; Ma panią w atlasach, a on przy mieczu panem. Oto koniec komedii. Aktorzy, się pośpieszcie, Tudzież dziwnych grymasów licom swym przydawajcie, bo brawa jeszcze gotowe buchnąć przed sztuki końcem. Cyt..świt… na szybach baran… w szyby gołąb złocisty… małe… słodkie słońce. Modlitwa ślepego lunatyka Który kwiatom woń dajesz, uśmiechy owocom, dniom jasność zasię ciemność przeraźliwą nocom - oddaj mi oczy moje, oczy zamyślone, wiecznie w księżyc patrzące i wiecznie zielone. Łakomstwo Chłodne słoje o barwie zielonych konfitur, wieczorem czarnej morwy hipnotyczna słodycz, I miód, kiedy nie patrzą. Zakazane gody. I wargi niespokojne od zmierzchu do świtu....
P.Kuba-47