Krótkie opowiadanie komiczne, typ anegdoty (która jest określeniem zbiorczym właśnie dla facecji i zwięzłych opowiadań umoralniających bądź pouczających, czyli egzemplów). Często o treści frywolnej, zamknięte dowcipną pointą, z zaznaczoną bardziej lub mniej tendencją satyryczno-dydaktyczną. Gatunek narracyjny, żywotny szczególnie w lit. renesansowej, kiedy powstawały całe cykle f. oparte na motywach antycznych i późniejszych.
Nazwę gatunku stworzył humanista włoski F. Poggio Bracciolini, którego zbiór Liber facetiarium (1470) wprowadził f. do literatury.
W Polsce formę tę uprawiał m.in. Ł. Górnicki w Dworzaninie polskim (1566), anonimowy zbiór Facecyje polskie, oprac. ok. 1570 r., był wielokrotnie wznawiany w ciągu XVII w. Gatunek ten związany jest z żywą tradycją, zapis jest tylko formą pomocniczą, bo tak naprawdę liczy się „aktorska umiejętność wykonawcy”. Górnicki w Dworzaninie polskim pisał:
[...] jądro tej trefności a wdzięczności wszytka w tym jest, aby człowiek powiedając, jako się rzecz w sobie miała, umiał wyrazić twarz, słowa, obyczaje i sprawę wszytkę tego, o kim mówi, iżby ci, którzy słuchać będą, zapomniawszy się mnimali, że to przed oczyma ich teraz się dzieje.
Anegdoty znajdujemy u pisarzy sowizdrzalskich (np. u Jana z Kijan), ale i w dziełach historyków. Korzystają z niej kaznodzieje i politycy.
Anegdota moralizatorska. W gatunek ten wpisuje się np dzieło Józefa Wereszczyńskiego (tytuł czternastowyrazowy, początek: Gościniec pewny.. (1585):) W utworze tym wykorzystuje m.in. motywy z Facecji polskich dla zilustrowania swych wywodów (które czyni ponieważ jest opatem benedyktynów w Sieciechowie, biskupem kijowskim i publicystą). W Gościńcu pewnym jest np. bardzo karykaturalnie przedstawiona sylwetka Reja- heretyka i żarłoka.
Anegdoty erudycyjne (są to głównie a. antyczne), w zbiorku Krótkie powieści, które zową Apoftegmata, księgi cztery (1599) wydał Bieniasz Budny (dzieło wydane w 1614, wielokrotnie wznawiane, co świadczy o ogromnej popularności).
Facecje babińskie. Nazwa wzięta od powstałego w wiosce Babin pod Lublinem klubu humorystycznego( typ salonu ziemiańskiego, gromadzącego ludzi dowcipnych). Założyli go: Stanisław Pszonka i Piotr Kaszowski (XVIw).
W gatunku tym dominuje czysty „kawał”, humor fantazyjny. „Najczęściej są to opowieści o nieprawdopodobnych przygodach myśliwych”. Z czasem pojawia się w nich także motyw makabry (np. opowieść o Tatarzynie, który szył pantofle ze skóry ściągniętej z kobiecych piersi).
Kazania
Schyłek XVI w. to czas ożywionej działalności pisarzy katolickich (była to potrydencka fala reakcji katolickiej). W roku 1612 ukazała się podręczna książka dla twórców kazań jezuity Szymona Wysockiego pt. Wielkie zwierciadło przykładów, wznawiana w XVII wieku parokrotnie. Była to polska wersja sławnego już w XV wieku Magnum speculum exemplorum.
Najwybitniejszym kaznodzieją wczesnego baroku był ks. Piotr Skarga (1536-1612). Cała jego twórczość uwikłana jest w analizę kultury społecznej, która miała ulec przemianie. Ta idea wiodła do konfliktu ze szlachtą, której system kulturowy został zaatakowany (np. „Nic szlacheckiego, nic żołnierskiego nie poczynają, krew tylo domową i braterską rozlewać umieją”). Taki pamflet na szlachtę pojawia się np. w Kazaniu ósmym. W Kazaniach sejmowych(1597) mówi o nieuniknionej groźbie upadku kraju. Przekreśla wartość obywatelską szlachty.
Prekursorem nowej, barokowej poetyki kaznodziejskiej był dominikanin, trzydzieści lat młodszy od Skargi, ks. Fabian Birkowski. Nie przypadkowo pozostawał on w kontaktach z europejskim teoretykiem nowej retoryki Lipsiusem. W obrębie takiej retoryki (bogactwa środków) nastąpiło odrodzenie egzemplów kaznodziejskich (tępionych przez renesans)
Ks. Fabian Birkowski(1566-1636) :Kazanie O świętych obrazach, jako mają być szanowane (1629 ) podobne do wcześniejszego kazania Jakuba Wujka a związane ze sporem o sztukę religijną (której przeciwnikami byli kalwini). Wujek wtedy bronił ikonografii kościelnej, używając praktycznego argumentu:” Człowiek na tym świecie nie może myślić o żadnej rzeczy bez umyślnego obrazu, który sobie imaginuje i wyraża w głowie”. Kaznodzieje bronili malarzy religijnych ponieważ im przyświecał ten sam cel: zobrazowanie w wyobraźni ludzi prawd wiary i reguł postępowania. Ich mowy przybierały taką formę, by pozostawała w pamięci. Stąd i niezwykłe przykłady, frapujące opowieści. Najbardziej jest to widoczne w kazaniach pogrzebowych, gdzie posługiwano się np. anegdotą o wybranych epizodach z życia zmarłego.
Birkowski (uczeń i współtwórca legendy ks. Piotra Skargi) kontynuuje tą myśl, ale już w postaci rozwiniętej teorii barokowej sztuki jako środka perswazji. Takie przesłanki wpłynęły na styl Birkowskiego, w jego sposobach obrazowania i metaforyce. Kościół ma u niego potoczny, sarmacki wyraz: niebo to doskonała Rzeczpospolita. Chrystus jest wojewodą… Dwa jego podstawowe zbiory kazań to: Orationes ecclesiasice (1622) i Kazania na niedzielę i święta doroczne (1620). Kaznodzieja objaśniał dogmatykę opierając się na scholastyce. Za wzór stawial męczenników, zgodnie z barokową apoteozą cierpienia, atakował herezje, przestrzegał młodzież przed lekturą Erazma i Scaligera. Atakował malarzy świeckich. Po śmierci Skargi stał się jego następcą, ideologiem przemiany. Jego kazania pogrzebowe, to cykl portretów nagrobnych, w których budował wzorce osobowe.
Ks. Jacek Majakowski( 1597-1647), dominikanin. Jego kazania o tyle były ciekawe, że opierały się na jednym koncepcie, rozwijanym do ostateczności. Podstawą konceptu mogła być np. kokoszka. Ksiądz wprowadzał narratora, który wędruje z kokoszką jako prezentem i odwiedza różne stany. Każdy stan w różny sposób porównuje do tej kury
Początki powieści. Cervantesa Don Kichote.
Jako że prof. Borowski definicji czasem wymaga :
Powieść - długi utwór narracyjny, opisujący zwykle rozbudowany ciąg zdarzeń. Praprzodkiem współczesnej powieści był średniowieczny epos rycerski i romans. Pierwsze dzieła powieściowe zaczęły powstawać w XVI w. Najbardziej popularna postać powieści, zwana powieścią klasyczną powstała w drugiej połowie XIX wieku. Powieść do dzisiaj stanowi najbardziej popularny gatunek literacki, z którego w dużym stopniu wywodzi się film fabularny.
Klasyczna powieść jest pisana prozą, w której występują liczne dialogi, opisy akcji i natury i jest podzielona na rozdziały liczące od kilku do kilkudziesięciu stron. Całość liczy od ok. 100 do ok. 500 stron maszynopisu. Klasyczna powieść posiada wszystkowiedzącego, anonimowego narratora i wielowątkową, liniową, chronologiczną fabułę. Wiele powieści, zwłaszcza współczesnych świadomie odchodzi od tego klasycznego schematu.
Staropolski wyraz „powieść” używany w w. XVI był dokładnym tłumaczeniem łacińskiego terminu narratio (narracja) i miał wówczas sens dzisiejszego pojęcia „opowiadanie”. Prawie w każdej odmianie mowy retoryka przewidywała miejsce dla narratio , czyli dla opowiedzenia o przedmiocie wystąpienia. Tak więc i nowoczesną powieść zawdzięczamy retoryce.
Polska
1. Wzorem dla literatury barokowej była epika rycerska. W Polsce próby te nie były zadowalające, za to pojawiła się ok. XVII w moda na epikę romansową. Romans podejmował bowiem problem prawa do ziemskiej miłości, nie w formie metaforycznej, lecz narracyjnej.
2. Następuje więc kryzys eposu rycerskiego. Rozpoczyna się pierwszy etap formowania nowoczesnej formy epickiej – powieści.
3. Kierunek przemian polskiej epiki wspomagany jest przez wpływy romańskie. W dojrzałym baroku najważniejszym dla literatury źródłem są wzory włoskie, wśród nich Gofred Tassa. Jan Bojanowski na wzór oktawy Tassa pisał Naumachię chocimską (ale był to trzeciorzędny poeta, a dzieło niezbyt udane).
4.Druga próba (pisania na wzór Tassa) to Oblężenie Jasnej Góry Częstochowskiej: epos napisany przed 1673r. przypisywany różnym autorom, a wydany pod nazwiskiem Walentego Dymalskiego.
Autor wprowadza „poemata” i „koncepty”, to fantazyjne wątki romansowe wzorowane są na Gofredzie. W jednym poemacie kronikarsko ujmowana prawda o oblężeniu Jasnej Góry i poetyckie zmyślenie, romansowe przygody. Mieszając w jednym utworze to, na co był popyt (romans), z narracją dokonał próby przystosowania tradycji epiki rycerskiej , jednak społeczny popyt na romans zadecyduje o późniejszych przemianach epiki. Tak więc do polskiego eposu rycerskiego wszechwładnie wtargnęła społeczna publicystyka, zmieniając w istocie poetykę gatunku.
Na gruncie europejskim za pierwszą powieść uznaje się Don Kichote Cervantesa.
Dzieło to ukazuje ewolucję formy epickiej. Jest to krzyżówka eposu z przyziemną prozą gawędy komicznej. Końcowy efekt to powieść europejska. Miejscem akcji jest Hiszpania, czas: lata od 1605-1615.
Don Kichote zalicza się do bardzo wczesnego, bardzo prymitywnego typu powieści. Jest blisko spokrewniony z powieścią pikarejską od picaro – po hiszp. łotr. Powieść łotrzykowska ma za bohatera powsinogę, wydrwigrosza, albo jeszcze innego amatora przygód. Bohater ów realizuje mniej lub bardziej antyspołeczną lub aspołeczną misję, wędrując from job to job, przez serię barwnych, luźno powiązanych epizodów, w których element komiczny wyraźnie dominuje nad zmysłem lirycznym bądź tragicznym. Znamienne jest to, że autor wybierając takiego bohatera (a tworzy w czasach społecznego ucisku, gdy przesłanie moralne jest dekretowane przez Kościół), zrzuca z siebie odpowiedzialność za społeczno-religijno-polityczne zaplecze swego bohatera, ponieważ włóczęga, awanturnik lub wariat to osoba aspołeczna i nieodpowiedzialna. (Korzystałam w Wykładów o Don Kichocie Nabokova)
Volakis