NORA ROBERTS Cisza przed burza ROZDZIAŁ PIERWSZY Zajazd „Pod Sosnami” stał w ustronnym zakątku Błękitnego Pasma Appalachów. Z szosy należało jechać krętą drogą, potem przez bród tak wąski, że mógł się nim przeprawić zaledwie jeden samochód. Stąd już niedaleko było do hotelu. Prześliczne położenie skutecznie kryło niedoskonałości niezbyt stylowego, dwupiętrowego budynku. Od fasady ze spłowiałej jasnoróżowej cegły odcinały się wąskie okna . z białymi okiennicami. Z czterospadowego dachu, który z upływem czasu przybrał wyblakłą, szarozielonkawą barwę, sterczały trzy wysokie kominy. Szeroki drewniany ganek, na który z każdej strony wychodziły drzwi, opasywał budynek niczym biały fartuszek. Wokół rozciągał się gładki, dobrze utrzymany trawnik. Granice półhektarowej działki wyznaczały drzewa i ostańce skalne. Zupełnie jakby natura zdecydowała, że nie odda ani kawałka ziemi więcej. Widok zapierał dech w piersiach. Dom i góry spokojnie egzystowały obok siebie, nie ujmując sobie wzajemnie nic z urody. Autumn zatrzymała samochód na parkingu. Stało tam już pięć aut, wśród których dostrzegła wysłużonego chevy swojej ciotki. Chociaż sezon rozpoczynał się dopiero za kilka tygodni, najwyraźniej w pensjonacie zatrzymało się już kilku gości. Kwietniowe powietrze ciągle było bardzo rześkie. Żonkile nie zdążyły jeszcze rozkwitnąć, ale krokusy zaczynały powoli więdnąć, a w krzewach azalii można było dostrzec pękające paki. Wszystko już zapowiadało wiosnę. Nawet w otaczających polanę wysokich górach widać było ślady świeżej zieleni. Tylko czekać, aż znikną ponure brązy i szarości. Autumn zawiesiła na ramieniu futerał z aparatem, na drugie ramię znacznie mniej ostrożnie zarzuciła torbę. Postanowiła zabrać się ze wszystkim za jednym zamachem, więc w obie dłonie chwyciła po jednej wielkiej walizie, które z niemałym trudem wyciągnęła z bagażnika, i tak obładowana weszła po schodkach. Drzwi, jak zwykle, były otwarte. W obszernej bawialni nie było żywej duszy, jednak na kominku płonął ogień. Nic się nie zmieniło, myślała, wchodząc do środka. Na podłodze leżały plecione chodniki, na sofach rozłożono szydełkowe kapy, w oknach wisiały perkalowe zasłonki, a na półce nad kominkiem wciąż stała ta sama kolekcja porcelanowych figurek. Pokój o dziwo wyglądał całkiem schludnie, choć nie można było powiedzieć, że panuje w nim porządek. Porozkładane czasopisma, wypełniony po brzegi koszyk z przyborami do szycia, poduszki na parapecie wykuszowego okna tworzyły przyjazną domową atmosferę, która z całym tym rozgardiaszem idealnie pasowała do ciotki. Widok salonu ucieszył Autumn. Miło jest stwierdzić, że coś, co kochamy, pozostaje takie samo. Rozglądała się wokół, przygładzając dłonią długie, sięgające poniżej pasa włosy, które podczas jazdy potargał wiatr wpadający przez otwarte okno. Przyszło jej do głowy, żeby wyciągnąć szczotkę, ale porzuciła tę myśl, gdy usłyszała kroki w korytarzu. - O, tu jesteś. - Ciotka powitała ją, jakby Autumn spędziła godzinę na zakupach w supermarkecie, a nie rok w Nowym Jorku. - Dobrze, że zdążyłaś przed obiadem. Dziś mamy twoją ulubioną duszoną wołowinę. Nie miała sumienia przypomnieć, że było to ulubione danie jej brata, Paula. - Ciociu Tabby, jak dobrze cię widzieć! - Pocałowała ją w pachnący lawendą policzek. Ciotka Tabby, choć nosiła imię, jakie zwykle nadaje się pospolitym dachowcom, w niczym nie przypominała kota. Powszechnie uważa się, że koty mają snobistyczną naturę i pogardliwy stosunek do otoczenia, ponadto są prędkie, zwinne i przebiegłe. Ciocia Tabby natomiast znana była w rodzinie z chaotycznej gadaniny i roztrzepania. Zdaniem Autumn, która za nią przepadała, była najbardziej prostoduszną osobą na świecie. - Wyglądasz prześlicznie - orzekła, przyjrzawszy się ciotce uważnie. Nie było w tym żadnej przesady. Obie miały ten sam głęboki kasztanoworudawy odcień włosów, chociaż u ciotki pojawiło się już wiele siwych pasem, z którymi było jej zresztą bardzo do twarzy. Krótka swobodnie układająca się fryzurka otaczała małą, okrągłą buzię. Wszystko w niej było małe: usta, nos, uszy, a nawet dłonie i stopy. Jasnoniebieskie oczy były trochę zamglone. Gładka skóra wciąż pozbawiona była zmarszczek. Ciotka była okrąglutka, miękka i o dobre piętnaście centymetrów niższa od Autumn, która czuła się przy niej jak chuda tyczka. -Naprawdę prześlicznie - powtórzyła. Znów chwyciła ją w objęcia i ucałowała w drugi policzek. Ciocia Tabby popatrzyła na nią z uśmiechem. - Wyrosłaś na piękną dziewczynę. Zawsze wiedziałam, że tak będzie. Tyle że jesteś potwornie chuda. - Poklepała bratanicę po policzku, zastanawiając się, czy duszona wołowina jest wystarczająco kaloryczna. Autumn nieznacznie wzruszyła ramionami. Po rzuceniu palenia przybrała pięć kilogramów, ale bardzo szybko wróciła do poprzedniej wagi. - Przygotowałam dla ciebie ten sam pokój, co zwykle - ciągnęła ciocia. - Z okna widać jezioro, choć wkrótce liście zasłonią widok... - Widziałam na parkingu kilka aut. Czy jest wielu gości? - Próbując rozciągnąć mięśnie, Autumn spacerowała po pokoju pachnącym drzewem sandałowym i olejkiem cytrynowym. - Jedna para i pięć samotnych osób. W tym Francuz. Przepada za moją szarlotką. Och, muszę zajrzeć do ciastek z jagodami! Nancy świetnie przyrządza wołowinę, ale na pieczeniu nic a nic się nie zna. A George złapał jakiegoś wirusa. - Bardzo mi przykro. - Miała nadzieję, że w jej głosie słychać było szczere współczucie. Usilnie próbowała odgadnąć, kim jest George. Ach, tak! To ogrodnik, boy hotelowy i barman w jednej osobie. - Wciąż mi brak pracowników. Poradzisz sobie z bagażem? - Nic się nie martw, ciociu. Dam sobie radę. - Aha, jeszcze jedno. - Ciotka odwróciła się od drzwi, choć Autumn założyłaby się, że jej myśli już krążą wokół jagodowych ciasteczek. - Mam tu dla ciebie niespodziankę... -zaczęła, ale, jak to się często zdarzało, nie dokończyła zdania. - O, widzę, że idzie panna Bond. Dotrzyma ci towarzystwa. Obiad jest o tej samej porze co zawsze. Nie spóźnij się. Zadowolona, że zarówno bratanica, jak i ciasteczka będą miały należytą opiekę, opuściła bawialnię. Autumn spojrzała w stronę bocznych drzwi, w których stanęła Julia Bond. Natychmiast ją rozpoznała. Nie istniała chyba inna kobieta o tak zniewalającej złotej urodzie. Ileż to razy siedziała w zatłoczonej sali, podziwiając na ekranie tę utalentowaną aktorkę. Na żywo wydawała się jeszcze bardziej czarująca. Drobna, o apetycznych, chociaż nie za bardzo obfitych kształtach, Julia Bond wyglądała jak kwintesencja kobiecości. Kremowe płócienne spodnie i kaszmirowy sweter w żywym niebieskim kolorze znakomicie podkreślały jej ciepłą karnację. Złociste włosy jak blask słońca rozświetlały twarz, oczy miały kolor letniego nieba, a ślicznie wykrojone usta rozciągały się w uśmiechu. Przez chwilę stała nieruchomo, kręcąc w palcach jedwabną apaszkę. Kiedy się odezwała, jej głos był przytłumiony, jak w filmie. - Ależ cudowne włosy! Chwilę trwało, nim ta uwaga dotarła do świadomości Autumn. Z pustką w głowie patrzyła, jak słynna Julia Bond wchodzi do zajazdu cioci Tabby z taką miną jakby to był nowojorski „Hilton”. Jednak widząc urzekający i naturalny uśmiech aktorki, zdołała zapanować nad sobą i uśmiechnąć się w odpowiedzi. - Dziękuję. Z pewnością przywykła pani, że ludzie tak się w panią wpatrują. Mimo to bardzo przepraszam. Julia z gracją usiadła w fotelu, wyjęła długiego cienkiego papierosa i z uśmiechem spojrzała na Autumn. - Aktorzy uwielbiają, gdy się na nich patrzy. Siadaj, proszę. - Machnęła ręką w stronę sofy. - Mam wrażenie, że wreszcie trafiłam na osobę, z którą będzie można porozmawiać. Autumn posłusznie usiadła, bezwiednie poddając się urokowi aktorki. - Choć prawdę mówiąc, jesteś zbyt młoda i za bardzo atrakcyjna - ciągnęła Julia. Odchyliła się do tyłu, krzyżując nogi. Nagle miało się wrażenie, że w miejsce starego fotela ze śladami cerowania na lewym oparciu pojawił się wspaniały tron. - Na szczęście przynajmniej różnimy się kolorytem. Ile masz lat, kochanie? - Dwadzieścia pięć - odparła bez zastanowienia. - O, to zupełnie jak ja. Nieustannie mam właśnie tyle. - Radosny śmiech Julii unosił się i opadał jak fala Rozbawiona przechyliła głowę na bok, przyglądając się Autumn, którą świerzbiły pałce, żeby chwycić za aparat. - Jak ci na imię? Chciałabym też wiedzieć, co cię skłoniło, żeby szukać sosen i samotności. - Autumn - odpowiedziała na pierwsze z pytań. - Autumn Gallegher. Moja ciotka jest właścicielką pensjonatu. - Ciotka? - Na twarzy Julii pojawiło się zdumienie. - Ta urocza, roztrzepana mała kobietka jest twoją ciotką? - Tak, siostrą mojego ojca. - Uśmiechnęła się, słysząc ten krótki, a tak precyzyjny opis. Odprężona, odchyliła się na oparcie. Z uwagą analizowała obraz, który miała przed oczami, oceniała oświetlenie i głębię. - Niesamowite - uznała Julia, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Zupełnie jej nie przypominasz. Chociaż nie... włosy. - Obrzuciła Autumn zazdrosnym spojrzeniem. -Wyobrażam sobie, że kiedyś jej włosy były właśnie w tym kolorze. Coś wspaniałego. W dodatku masz ich prawie metr. - Z westchnieniem zaciągnęła się dymem. - A więc przyjechałaś odwiedzić ciotkę? Jest nie tylko czarująca, lecz również bardzo sympatyczna, uznała Autumn, widząc we wzroku Julii szczere zainteresowanie. - Przyjechałam na kilka tygodni. Nie widziałyśmy się prawie rok. Prosiła w listach, żebym wpadła, więc postanowiłam wykorzystać urlop. - Czym się zajmujesz? Jesteś modelką? - Nie. - Autumn zaśmiała się. - Fotografem. - Fotografem! - wykrzyknęła Julia z zachwytem. - Bardzo lubię fotografów. Pewno z próżności. - Sądzę, że oni przepadają za panią z tego samego powodu. - Po uśmiechu aktorki poznała, że sprawiła jej przyjemność. - Och, kochanie, jakie to miłe! - Czy przyjecha...
kociak.k