McPhee Margaret -Zemsta i miłość.pdf

Margaret McPhee

Zemsta i miłość

Tłumaczenie:

Ewa Nilsen

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Hounslow Heath, Londyn 1810

To był idealny dzień na ślub. Październikowy poranek budził

się rześki i słoneczny, a błękitu nieba nie przesłaniała nawet jedna

chmurka. Wrzosowisko Hounslow wciąż się zieleniło, podczas gdy

otaczające je dęby i buki przybrały najpiękniejsze odcienie

czerwieni i złota. Jednak jadąca paradnym powozem lady

Marianne Winslow nie zauważała piękna przyrody.

– Powinniśmy się modlić, by Pickering wciąż czekał na nas

w kościele. Nie zdziwiłbym się, gdyby zmienił decyzję i wrócił do

domu. Nikt nie mógłby go za to potępić. Ma przecież swoją dumę.

Cóż przez tyle czasu robiłaś w swojej sypialni?

George Winslow, hrabia Misbourne, wyciągnął z kieszonki

złoty zegarek i otworzył go.

Marianne zastanowiła się, co ojciec by powiedział, gdyby

poznał prawdę, bowiem przez ostatnie dwie godziny wpatrywała

się w lustro i usiłowała się zmusić do poślubienia człowieka

prawie w wieku jej ojca, którego widziała zaledwie dwa razy w

życiu i który spoglądał na nią takim wzrokiem, jakby była młodą

klaczą. Ale ojciec nie czekał na odpowiedź.

– Jesteśmy już czterdzieści pięć minut spóźnieni, a nie

dojechaliśmy jeszcze do Staines. Dobry Boże, dziewczyno, po tej

historii z Arlesfordem nie możemy ryzykować, że zniechęcisz też

Pickeringa.

– Ale papo… to małżeństwo… nie jestem pewna, czy

potrafię…

– Marianne, jak powiedziała ci już twoja matka, to, co teraz

czujesz, to zwykłe przedślubne zdenerwowanie. Rzecz u młodej

damy całkiem zwyczajna. Przeżywaliśmy już to…

– Tak, ale…

– Ale co?

– Myślałam, że po zaręczynach będę mogła przywyknąć do

pana Pickeringa i do myśli, że zostanę jego żoną. Potrzebuję na to

więcej czasu. Pierścień zaręczynowy dostałam przecież zaledwie

przed miesiącem.

Spojrzała na ciężki sygnet, który miała na palcu.

– Tymczasem, papo, ja prawie go nie znam.

– Wkrótce poznasz. Pickering nie jest człowiekiem

wymagającym. Będzie dla ciebie dobry.

Złoty pierścień od Pickeringa zabłysnął w świetle słońca.

– Rozumiem, że nie wydaje ci się najbardziej pociągającym

panem młodym. Ale to człowiek stały, solidny i można na niego

liczyć. Jest nie tylko właścicielem znacznej fortuny, ale także

człowiekiem wpływowym. Stanowi naprawdę znakomitą partię. –

Ojciec przerwał na chwilę, a potem kontynuował: – Ślub musi się

odbyć, więc już nie staraj się niczego kwestionować. I rób, moje

dziecko, jak ci się mówi.

Marianne spojrzała na bukiet ślubny. Bladoróżowym różom,

ściętym w oranżerii tego ranka, towarzyszyły białe drobne kwiatki

zwane tchnieniem dzieciątka. Marianne znała wszystkie argumenty

ojca. Wiedziała też, że ojciec ma rację. Jednak żadna z tych rzeczy

nie czyniła myśli o ślubie z Charlesem Pickeringiem bardziej

możliwą do przyjęcia.

Powóz wziął zakręt tak ostro, że Marianne, próbując

przytrzymać się zabezpieczającej pętli, upuściła bukiet na podłogę.

– Papo, czy nie możemy jechać wolniej i ostrożniej?

– Mamy zbyt mało czasu, Marianne. Utrata Pickeringa

kosztowałaby nas zbyt dużo. – Ojciec odwrócił wzrok z dziwnym

wyrazem oczu. Zacisnął usta, a po chwili mówił dalej: – Stangret

ma polecenie nadrobić stracony czas. A poza tym to wrzosowisko

to miejsce niebezpieczne. Nie należy tutaj zwalniać, nawet za dnia.

Ojciec podniósł bukiet z podłogi i wręczył go córce.

Marianne zadrżała.

– Nie myślisz chyba, że ten rozbójnik… – zaczęła i chciała

mówić dalej, lecz ojciec jej przerwał.

– Wiesz, że ponad dwa miesiące temu ślad po nim zaginął.

Teraz, gdy jest ścigany, przeniósł się z pewnością gdzie indziej. A

gdyby nawet był gdzieś w pobliżu, godzina jest zbyt wczesna.

Leży pewnie pijany w jakiejś tawernie… Nie zaryzykujemy

jeszcze większego spóźnienia.

– No tak. Zawsze kończy się na jednym. To znaczy na moim

ślubie – powiedziała Marianne z ciężkim sercem i odwróciła

wzrok.

– Córko. – Ojciec westchnął i ujął jej dłoń. – Wiesz przecież,

ile dla mnie znaczysz.

Kiwnęła głową.

– I wiesz, że wszystko robię dla twojego dobra?

– Tak, papo.

– A zatem uwierz mi, moje najdroższe dziecko, że ślub z

Pickeringiem to rzecz dla ciebie najlepsza.

Kiwnęła głową ponownie. Wyjdzie za pana Pickeringa, bo

ojciec zaaranżował dla niej to małżeństwo… No i dlatego że… tak

trzeba. Powóz zwolnił, zbliżając się do wąskiego mostu, a przez

okienko wpadł snop słonecznego światła, oświetlając twarz ojca

uśmiechającego się do córki. Jego spojrzenie było serdeczne, a

dłonie, w których trzymał jej dłoń, bardzo ciepłe. Wszystko

naokoło zdawało się jakby uśpione. Nie słychać było nawet turkotu

kół ani śpiewu ptaków. Nastąpił moment czystego spokoju w

złotym świetle, gdy nagle padł strzał, po czym rozpętało się piekło.

Lokaje krzyczeli, stangret głośno przeklinał, konie rżały.

Powóz zachwiał się, a potem przystanął. Coś dużego i twardego

uderzyło o jego ścianę. Marianne, przerażona, aż podskoczyła na

siedzeniu. Spojrzała w stronę, z której dobiegały hałasy, i kątem

oka dostrzegła ciemny cień przesuwający się za oknem. Rozległ

się tętent kopyt i krzyki. I tupot nóg. A potem zaległa cisza.

Ojciec z kieszeni w drzwiczkach powozu dobył dwa pistolety

i czekał w pogotowiu, trzymając je w dłoniach. Przyczajony,

spoglądał to na jedne drzwiczki, to na drugie.

– To musi być ten rozbójnik – wyszeptała Marianne z

bijącym sercem.

Ojciec, oddychając ciężko, czekał z zaciśniętymi zębami.

– Daj mi jeden pistolet, papo, proszę.

– Nie mów głupstw, Marianne.

Czekali, ale nic się nie działo. Sekundy dłużyły się w

nieskończoność. Strach i przerażenie były niemal obezwładniające.

Ojciec wycedził przez zęby: „No chodź, pokaż się”. Jednak ten,

kto był na zewnątrz go nie usłuchał.

W powietrzu panowały napięcie i bezruch.

Marianne zastanawiała się, czy napastnik przypadkiem nie

uciekł. Ojciec najwyraźniej pomyślał tak samo, bo dał jej znak

głową, że ma być cicho. Przytaknęła milcząco, patrząc, jak ojciec

przesuwa się ku wejściu. W tej samej chwili drzwiczki otworzyły

się gwałtownie.

Pistolet ojca wypalił z tak ogłuszającym hałasem, że

Marianne zabolały uszy, a jej oczy w chmurze niebieskiego dymu

zaczęły łzawić. Chciała się poruszyć, lecz ojciec schwycił ją

mocno za przegub.

– Zostań tam, gdzie jesteś, Marianne! – rozkazał.

Cisza, która zapadła po wystrzale, dzwoniła jej teraz w

uszach. Poprzez dym zobaczyła jakiś cień przesuwający się za

drzwiczkami powozu i usłyszała ochrypły męski szept.

Ojciec wystrzelił w stronę cienia z drugiego pistoletu i

wyskoczył z powozu przez otwarte drzwiczki.

Rozległo się głuche stuknięcie o ścianę powozu, od którego

pojazd zakołysał się. Marianne usłyszała jęk, a potem zapadła

złowroga, mrożąca krew w żyłach cisza.

– Papo?

Sprawdziła, czy w schowkach na drzwiczkach nie ma

trzeciego pistoletu, a gdy go nie znalazła, mimo to wyskoczyła z

powozu. Dym już się rozproszył i nie przesłaniał jej widoku.

Konie zostały wyprzężone i puszczone wolno. Po stangrecie i

lokajach nie było śladu. Jej ojciec stał oparty plecami o ścianę

powozu, twarz miał białą jak kreda, z kącika ust sączyła mu się

krew, jednak jego czarne oczy patrzyły przed siebie z gniewem

człowieka gotowego walczyć. Marianne wiedziała, że rozbójnik

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: