Antologia SF - Stało się jutro 11.pdf - ebooki SF Antologie - beatadaniec77

STAŁO SIĘ JUTRO

(zbiór jedenasty)

ILIA WARSZAWSKI

DUSZA DO WYNAJĘCIA

Igor Pawłowicz Tietierin, modny i cieszący się wzięciem powieściopisarz, podszedł do okna

i zaciągnął grube, niebieskie story. W gabinecie od razu zrobiło się przytulniej. Tietierin uchylił

drzwi do korytarza i krzyknął:

- Nadieńka! Pracuję. Niech nikt mi nie przeszkadza.

- Dobrze! - odpowiedział kobiecy głos. - Podać ci herbatę

- Proszę, ale mocną !

Wziął z rąk żony termos i zamknął drzwi na klucz. Godziny, w których Tietierin pracował,

otoczone były czcią. Wszyscy domownicy chodzili wtedy na palcach, rozmawiali szeptem, a telefon

wędrował do kuchni. Nikt nie miał prawa niepokoić go w tym czasie. Wyjątek stanowiła piękna suka

collie. Tietierin lubił w czasie pracy czuć na sobie pełne oddania spojrzenie psich oczu.

Usiadł przy stole i zaczął przeglądać nie dokończony rozdział powieści. W miarę jak czytał,

na jego twarzy coraz wyraźniej wykwitał pogardliwy uśmiech. Jak zwykle nie to. Chałtura. Skoropis.

Płaskie dialogi. Nie, ten rozdział trzeba pisać zupełnie inaczej. Ale jak?

Tietierin wkręcił w maszynę czystą kartkę i zamyślił się. Chciało się czegoś świeżego,

własnego, a tymczasem na myśl przychodziło mu tylko to paskudztwo, które wiele już razy

przenicowali i opracowali tacy chałupnicy jak on. Oczywiście nie jest geniuszem, choć krytycy

jednogłośnie uznają, że ma talent. Ale na co ten talent jest marnowany? Dziesięć książek. A wśród

nich ani jednej choć trochę bardziej znaczącej. Jednodniowe ćmy. Wiecznie brakuje czasu. Zawsze

poganiają człowieka terminy oddania rękopisu. Dobrze byłoby wyjechać gdzieś, gdzie diabeł mówi

dobranoc, jak najdalej od wszelkich wydawnictw i umów. Leżąc na trawce myśleć, myśleć, myśleć,

dopóki myśli nie staną się jasne i przejrzyste jak woda w górskim źródle.

- Widzisz, kochany - przerwał sam sobie - nawet w tym nie potrafisz się obejść bez

szablonów. Jak woda w górskim źródle! Wiecznie operujesz cudzymi słowami. Ale skąd je wziąć, te

własne słowa? - Zmiął nie dokończony rozdział i z gniewem wrzucił go do kosza.

Pies, najwyraźniej wyczuwszy, że jego pan jest nie w sosie, podszedł i położył mu na

kolanach głowę.

- Tak, Diana - powiedział drapiąc psa za uchem. Wszystko zdobywa się z trudem: i to

mieszkanie, i dywan, na którym śpisz, i smaczne kosteczki. Za wszystko trzeba czymś płacić.

Chciał powiedzieć jeszcze coś ważnego, ale w tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi.

- Co tam takiego?! - zapytał z rozdrażnieniem Tietierin.

- Przecież prosiłem, by mnie nie niepokojono!

- Wybacz, Igorku - powiedziała żona. - Ktoś do ciebie przyszedł. Mówiłam, że jesteś zajęty,

ale on...

- Do diabła ! - Tietierin wstał i wyszedł na korytarz. Nieproszony gość właśnie zdejmował

płaszcza. Na odgłos kroków odwrócił się, bez pośpiechu rozebrał, przygładził siwe włosy i szurnął

nóżką.

- Proszę mi wybaczyć, Igorze Pawłowiczu - powiedział z lekka grasejując. - Proszę nie

gniewać się na mnie za tak bezceremonialne wtargnięcie. Ośmieliłem zjawić się u pana bez

uprzedzenia dlatego, że moja sprawa nie cierpi zwłoki. Moje nazwisko Langbard. Łuka Jewsiejewicz

Langbard, w przeszłości wykładowca chemii, a teraz emeryt. Już raz miałem honor być panu

przedstawiony.

Tietierin spojrzał na niego ze zdziwieniem. "Łuka Jewsiejewicz Langbard". "Miałem honor

być panu przedstawiony". Wszystko to pasowało do wyglądu zewnętrznego tego człowieka.

Nieznajomy ubrany był starannie, nawet wytwornie, jeśli operować pojęciami z końca XIX wieku.

Miał na sobie spodnie w paski, czarny dwurzędowy surdut z najcieńszego sukna, na szwach zresztą

nieco wyrudziały, stojący krochmalony kołnierzyk z zagiętymi rogami, zamiast krawata czarną

morową wstążkę. Ubrany był w buty z zamszowymi wierzchami i mnóstwem guziczków. W ręce

trzymał skórzaną walizeczkę równie staromodną, jak jego przyodziewek.

Poza tym w przedpokoju unosił się dziwny zapach ni to perfum, ni to kadzidła.

Niecodzienny wygląd gościa i ten dziwny zapach wydały się jednak Tietierinowi dziwnie

znajome:

- Proszę! - powiedział przepuszczając Langbarda przodem. W drzwiach gabinetu wydarzyło

się coś, co wprawdzie nie miało większego znaczenia, ale mimo wszystko zdziwiło Tietierina.

Diana,

która zazwyczaj odnosiła się do wszystkich obcych z wyniosłą obojętnością, rzuciła się na spotkanie

Langbardowi i zaczęła go obwąchiwać, z jakimś dziwnym zapamiętaniem szturchając nosem jego

spodnie i surdut.

- Diana, na miejsce! - krzyknął Tietierin, ale na psie nie zrobiło to żadnego wrażenia. - Do

kogo mówię? Na miejsce! - trzepnął ją lekko. Diana jeszcze kilka razy konwulsyjnie pociągnęła

nosem, a potem obojętnie ziewnąwszy położyła się na dywanie nie spuszczając oka z Langbarda.

- Proszę wybaczyć! - powiedział Tietierin. - Ona nigdy nie pozwala sobie na takie rzeczy.

Wprost nie mogę zrozumieć...

- Zapach - przerwał mu Langbard siadając na krześle. Nie ma w tym niczego dziwnego, po

prostu zapach. Zwierzęta go lubią. A więc nie pamięta mnie pan... Brzmiało to raczej jak twierdzenie

niż pytanie.

- Chwileczkę... - Tietierin przysłonił dłonią oczy. Nie wiadomo czemu bardzo chciał sobie

przypomnieć, gdzie też widział tę niezgrabną postać w surducie, twarz ze spiczastym nosem, rzadkie

siwe włosy i pozbawione krwi ręce z długimi palcami. I ten zapach... Wciągnął słaby aromat

kadzidła

i nagle wszystko w dziwny sposób rozjaśniło się w jego głowie.

... To był jeden ze zgiełkliwych wieczorów u niego w domu, zdaje się, że z okazji wyjścia

Antologia SF - Stało się jutro 11.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: