Zelazny Roger - Amber 08 - Znak Chaosu.txt

Zelazny Roger - Znak Chaosu - Rozdział 01 

      Czułem się trochę niepewnie, choć nie umiałbym wyjaśnić dlaczego. W końcu to chyba nic niezwykłego: popijać piwo z Królikiem, niskim człowieczkiem podobnym do Rertranda Russella, uśmiechniętym Kotem i moim starym przyjacielem Lukiem Raynardem. Luke śpiewał irlandzkie ballady, a za jego plecami dziwaczny pejzaż przechodził od fresku w rzeczywistość. Owszem, wielki niebieski Gąsienica, palący nargile na czubku gigantycznego grzyba. robił spore wrażenie - ponieważ wiedziałem, jak łatwo gaśnie wodna fajka. Ale nie w tym rzecz. Lokal był przyjemny, a wiedziałem, że Luke często obraca się w dziwnym towarzystwie. Więc skąd ten niepokój? 
      Piwo było dobre i nawet podawali darmowy lunch. 
      Demony torturujące przywiązaną do pala rudowłosą kobietę błyszczały tak, że aż oczy bolały. Zniknęły teraz, ale cała scena była przepiękna. Wszystko było przepiękne. Kiedy Luke śpiewał o Zatoce Galway, skrzyły się tak ślicznie, że miałem ochotę wskoczyć i zatracić się w niej. Smutne też. Miało to jakiś związek z uczuciem... Tak. Zabawny pomysł. Kiedy Luke śpiewał smętną pieśń, ogarniała mnie melancholia. Kiedy śpiewał wesołą, byłem rozradowany. W powietrzu unosiła się niezwykła dawka empatii. To chyba bez znaczenia. Światła pracowały doskonale... 
      Sączyłem piwo i obserwowałem, jak Humpty kołysze się na końcu baru. Przez moment usiłowałem sobie przypomnieć, skąd się tu wziąłem, ale ten akurat cylinder miał niesprawny zapłon. W końcu i tak będę wiedział. Miła impreza... 
      Patrzyłem, słuchałem, smakowałem, dotykałem i czułem się świetnie. Cokolwiek zwróciło moją uwagę, było fascynujące. Czy chciałem spytać o coś Luke'a? Chyba tak, ale był zajęty śpiewem, a ja i tak nie pamiętałem, o co chodziło. 
      Co właściwie robiłem, zanim zjawiłem się w tym miejscu? Próba przypomnienia sobie nie wydawała się warta wysiłku. Zwłaszcza że tu i teraz wszystko było takie ciekawe. 
      Chociaż miałem wrażenie, że to coś ważnego. Może dlatego jestem niespokojny? Może zostawiłem jakąś sprawę, do której powinienem wrócić? Odwróciłem się, żeby zapytać Kota, ale on znowu zanikał, wciąż lekko rozbawiony. Przyszło mi wtedy do głowy, że też bym tak potrafił. To znaczy zniknąć i pójść gdzie indziej. Czy w taki sposób tu przybyłem i tak mógłbym odejść? Możliwe. Odstawiłem kufel, potarłem oczy i skronie. Miałem wrażenie, że w głowie też wszystko mi pływa. 
      Nagle przypomniałem sobie własny wizerunek. Na wielkiej karcie. Atucie. Tak. Właśnie tak się tu dostałem. Przez kartę... Czyjaś dłoń opadła mi na ramię. Odwróciłem się: to był Luke. Z uśmiechem przeciskał się do baru, by napełnić kufel. 
      - Świetne przyjęcie, co? - zapytał. 
      - Świetne - przyznałem. - Jak znalazłeś ten lokal? 
      Wzruszył ramionami. 
      - Nie pamiętam. Czy to ważne? 
      Odwrócił się, a zamieć kryształków zawirowała na moment między nami. Gąsienica wydmuchał fioletową chmurę. Wschodził błękitny księżyc. Co nie pasuje do tego obrazka?, zapytałem sam siebie. Ogarnęło mnie nagłe przekonanie, że moje zdolności krytyczne padły zestrzelone w bitwie, ponieważ nie potrafiłem się skupić na anomaliach. A czułem, że muszą tu istnieć. Wiedziałem, że zostałem pochwycony przez chwilę bieżącą... 
      Zostałem pochwycony... 
      Pochwycony... 
      Jak? 
      Chwileczkę. Wszystko się zaczęło, kiedy uścisnąłem własną rękę. Nie. Błąd. To brzmi jak w zen, a przecież było całkiem inaczej. Dłoń wysunęła się z przestrzeni, zajmowanej poprzednio przez mój wizerunek na karcie, która zniknęła. Tak, to było to... W pewnym sensie. Zacisnąłem zęby. Znowu zagrała muzyka. Rozległo się ciche skrobanie przy mojej dłoni opartej o bar. Kiedy spojrzałem, kufel znowu był pełny. Może za dużo już wypiłem. Może to właśnie przeszkadza mi się zastanowić. 
      Odwróciłem się. Spojrzałem na lewo, poza miejsce, gdzie fresk na ścianie stawał się rzeczywistym pejzażem. Czy przez to ja sam stawałem się częścią fresku?, pomyślałem nagle. Nieważne. Gdybym tylko potrafił się skupić... Ruszyłem biegiem... w lewo. Coś w tym miejscu uderzyło mi do głowy, a chyba niemożliwa była analiza tego procesu, póki sam byłem jego elementem. Musiałem się stąd wydostać, żeby pomyśleć rozsądnie... określić, co się właściwie dzieje. 
      Minąłem bar i wbiegłem na obszar sprzęgu, gdzie namalowane drzewa i skały nabierały trójwymiarowości. Pracowałem łokciami, pędząc przed siebie. Słyszałem wiatr, choć go nie czułem. 
      Nic, co leżało przede mną, nie zbliżyło się ani trochę. Poruszyłem się, ale... 
      Luke znów zaczął śpiewać. 
      Stanąłem. Obejrzałem się wolno, bo miałem wrażenie, że stoi tuż za mną. Stał. Ledwie o kilka kroków oddaliłem się od baru. Luke uśmiechnął się i wciąź śpiewał. 
      - Co tu się dzieje? - zapytałem Gąsienicę. 
      - Jesteś zapętlony w pętli Luke'a - odparł. 
      - Możesz powtórzyć? 
      Wydmuchał pierścień niebieskiego dymu i westchnął. 
      - Luke jest zamknięty w pętli, a ty zagubiłeś się w wierszach. To wszystko. 
      - Jak to się stało? 
      - Nie mam pojęcia. 
      - A... tego... jak można się wypętlić? 
      - Tego teĹĽ nie wiem. 
      Zwróciłem się do Kota, który po raz kolejny kondensował się wokół uśmiechu. 
      - Nie masz pewnie pojęcia... - zacząłem. 
      - Zobaczyłem go, jak wchodził, a jakiś czas później zobaczyłem ciebie - odparł z krzywym uśmieszkiem. - I nawet jak na to miejsce, wasze pojawienie było trochę... niezwykłe. Doprowadziło mnie do wniosku, że przynajmniej jeden z was ma związki z magią. 
      PrzytaknÄ…Ĺ‚em. 
      - Twoje pojawiania i znikania też mogą człowieka zadziwić - zauważyłem. 
      - Trzymam łapy przy sobie - rzekł. - To więcej, niż Luke mógłby powiedzieć. 
      - Co masz na myśli? 
      - Wpadł w zaraźliwą pułapkę. 
      - A jak działa taka pułapka? 
      Ale on już zniknął, i tym razem rozwiał się także uśmiech. Zaraźliwa pułapka? To by sugerowało, że to Luke miał problem, a ja zostałem tylko jakoś do niego wciągnięty. Chyba rzeczywiście, ale wciąż nie miałem pojęcia, co to za problem i co powinienem zrobić. 
      SiÄ™gnÄ…Ĺ‚em po kufel. Skoro nie umiem znaleźć wyjĹ›cia z tej sytuacji, mogÄ™ siÄ™ chociaĹĽ zabawić. Kiedy pociÄ…gnÄ…Ĺ‚em pierwszy Ĺ‚yk, dostrzegĹ‚em nagle niezwykĹ‚Ä… parÄ™ bladych, pĹ‚omiennych oczu, wpatrujÄ…cych siÄ™ we mnie. WczeĹ›niej ich nie zauwaĹĽyĹ‚em. Najdziwniejsze byĹ‚o to, ĹĽe tkwiĹ‚y w ciemnym kÄ…cie fresku, na drugim koĹ„cu sali... i ĹĽe siÄ™ poruszaĹ‚y: sunęły wolno w lewÄ… stronÄ™. WyglÄ…daĹ‚y fascynujÄ…co, a nawet kiedy zniknÄ™fy, mogĹ‚em Ĺ›ledzić ich ruch dziÄ™ki koĹ‚ysaniu traw, przemieszczajÄ…cemu siÄ™ w obszar, do ktĂłrego niedawno prĂłbowaĹ‚em dobiec. A daleko, daleko po prawej - za Lukiem - odkryĹ‚em szczupĹ‚ego dĹĽentelmena w ciemnym surducie, z paletÄ… i pÄ™dzlem w rÄ™kach, ktĂłry wolno poszerzaĹ‚ fresk. ĹyknÄ…Ĺ‚em znowu i powrĂłciĹ‚em do obserwacji tego, co przechodziĹ‚o z pĹ‚askiej rzeczywistoĹ›ci w trzy wymiary. Czarny, matowy pysk pojawiĹ‚ siÄ™ miÄ™dzy skaĹ‚Ä… i krzakiem. Nad nim bĹ‚ysnęły blade oczy; niebieska Ĺ›lina Ĺ›ciekaĹ‚a z paszczy i dymiĹ‚a na ziemi. StwĂłr byĹ‚ albo bardzo niski, albo przykucnÄ…Ĺ‚. Nie umiaĹ‚em zdecydować, czy wpatruje siÄ™ w caĹ‚Ä… naszÄ… grupÄ™, czy konkretnie we mnie. 
      Wychyliłem się i złapałem Humpty'ego za pasek czy krawat, cokolwiek to było. Właśnie miał przewrócić się na bok. 
      - Przepraszam - powiedziałem. - Czy mógłbyś mi wyjaśnić, co to za stwór? 
      Wyciągnąłem rękę, a on akurat się wynurzył: wielonogi, ognisty, ciemno łuskowany i szybki. Pazury miał czerwone. Uniósł ogon i popędził ku nam. Wodniste oczy Humptyego spojrzały ponad moim ramieniem. 
      - Nie po to tu przyszedłem, drogi panie - zaczął - by leczyć pańską zoologiczną ignora... O Boże! To... 
      Stwór zbliżał się szybko. Czy teraz dotrze do punktu, w którym bieg staje się marszem w miejscu? A może ten efekt dotyczył tylko mnie, kiedy próbowałem się stąd wydostać? Segmenty jego cielska przesuwały się z boku na bok; syczał jak nieszczelny szybkowar, a ślad dymiącej śliny znaczył jego drogę od fikcji malowidła. Zamiast zwolnić, chyba jeszcze zwiększył szybkość. 
      Lewa ręka podskoczyła mi w górę, jakby z własnej woli, a ciąg słów nieproszony spłynął z warg. Wypowiedziałem je w chwili, gdy stwór mijał obszar sprzęgu, przez który ja nie zdołałem się przebić. Stanął na tylnych nogach, przewracając pusty stolik, i podkurczył łapy, szykując się do skoku. 
      - Banderzwierz! - krzyknÄ…Ĺ‚ ktoĹ›. 
      - Pogromny Banderzwierz! - poprawił Humpty. 
      Wymówiłem ostatnie słowa i wykonałem zamykający gest, a obraz Logrusu rozbłysnął mi przed oczami. Czarny potwór, który wysunął właśnie przednie szpony, nagle cofnął je, przycisnął do górnej lewej części piersi, przewrócił oczami, jęknął cicho, zadyszał ciężko i runął na podłogę. Przewalił się na grzbiet i znieruchomiał z łapami wyciągniętymi w górę. 
      Nad stworem pojawił się koci uśmiech. Poruszyły się wargi. 
      - Martwy pogrommy Banderzwierz - oznajmiły. 
      Uśmiech popłynął w moją stronę; reszta Kota pojawiała się wokół jakby po namyśle. 
      - To było zaklęcie zawału serca, prawda? - zapytał. 
      - Chyba tak - przyznałem. - Zareag...