Alagor Krystyna - Medycyna zapomniana.pdf - Alternatywna medycyna - Klaryssas

Krystyna Alagor

Medycyna zapomniana

O medycynie inaczej

WSTĘP

W drugiej połowie XX wieku, nastąpił szczególnie szybki rozwój medycyny akademickiej i

farmakologii. Dawne metody leczenia, nazywane niekiedy medycyną ludową lub naturalną,

zagubiono. Powoli odchodzili od Ŝywych znawcy zabierając doświadczenie i mądrości, których nikt od

nich przejąć nie chciał.

Zamilkła wiedza i umiejętności dotychczas przekazywane w formie ustnej między pokoleniami.

Proste sposoby leczenia coraz bardziej komplikowano, przekształcając naturę w sztuczność. Człowiek

podąŜał za nowym kierunkiem i wygodnie przerzucał odpowiedzialność za własne zdrowie na lekarzy,

uznając ich za wyrocznie. Zwolnieni od odpowiedzialności staliśmy się bierni, ufni — oczekując i

wymagając od nauk medycznych pełnego dla nas zdrowia.

Czy medycyna dysponująca „inteligentną" aparaturą, szpitalami, lekami syntetycznymi moŜe

udźwignąć tę odpowiedzialność i spełnić nasze oczekiwania? Czy powinniśmy najcenniejszą rzecz,

jaką jest nasze zdrowie i Ŝycie, oddać w cudze ręce? Czy syntetyczne leki mogą skutecznie działać,

gdy człowiek w swej istocie jest cząstką Wielkiej Natury?

Hipokrates, którego wiedza medyczna zadziwia świat od staroŜytności do dziś, rozwaŜał: „JeŜeli w

przyrodzie jest choroba, to znaczy, Ŝe przyroda ma na nią lekarstwo". Jesteśmy cząstką natury, jeśli my

chorujemy, to choruje jakaś część przyrody — przyroda na pewno ma dla nas wybawienie. Spróbujmy

zatem w naturze szukać ratunku — leku na ból, gojenie ran, przywrócenie zdrowia i sił, które od nas

odeszły, wówczas gdy my odeszliśmy od natury.

Zabiegani, przekonani często o wyŜszości człowieka nad resztą świata, nie zauwaŜamy potęgi

przyrody, która z kaŜdą chwilą zamiera i rodzi się od nowa, a wszystko co istnieje ma dwubiegunową

naturę, jak plus i minus, dobro i zło, ciepło i zimno, zdrowie i choroba. Istnieje grzyb borowik, co leczy, i

grzyb muchomor, co truje. Wszystko w naturze znajduje się w równowadze, dlatego obok borowika

(+) rośnie muchomor (). JeŜeli zniszczymy muchomory, znikną samoistnie prawdziwki — natura

sama pilnuje równowagi. W przyrodzie istnieje to, co daje Ŝycie i to, co Ŝycie zabiera. Wieki ustaliły co

dobre, a co złe. Nie zatracajmy tej wiedzy. Przywróćmy, co pomocne.

Czy słusznym jest powiedzenie, Ŝe leniwi idą do lekarza? Czynni leczą się sami. KaŜde

schorzenie, nim przeistoczy się w zagroŜenie Ŝycia, przez wiele lat ostrzega złym samopoczuciem,

zmiennością nastrojów, manifestuje na zewnątrz wysypką, swędzeniem, plamami, bólem czy

obrzękami — dopraszając się korekty w naszym postępowaniu. Choroba jest skutkiem, czyli wynikiem

wcześniej zaistniałej przyczyny. Uleczyć, to znaczy usunąć przyczynę, gdy tymczasem zachodnia

filozofia leczenia ogranicza się do zwalczania skutków i objawów, a przyczyna pozostaje bezpieczna i

wciąŜ rodzi skutki.

Nauka wkroczyła w kaŜdą dziedzinę Ŝycia, wprowadzając często wynaturzenia. Stajemy się coraz

bardziej od przyrody oddaleni, syntetyczni, chorzy.

Wróćmy do natury. Stare, a nawet staroŜytne metody mają w sobie wiele nieprzemijających racji.

Odszukane od nowa będą słuŜyć człowiekowi. Spróbujmy pomóc sobie — sami!

ZAPOMNIANE METODY

BAŃKI LECZNICZE

W medycynie ludowej poprzednich wieków, stawianie baniek było popularnym sposobem

przywracania zdrowia. Wraz z przejęciem przewodnictwa w leczeniu przez medycynę naukową i leki z

masowej produkcji, stało się wstydliwym sposobem w walce z chorobą— zastąpiły je antybiotyki.

Technika stawiania ich popadła w zapomnienie.

Nadal wiele osób przekonanych jest o skuteczności bezinwazyjnego leczenia bańkami i coraz

częściej, choć nieśmiało, zalecają je lekarze, ale umiejętność ich stawiania znana jest obecnie nielicznym.

Przywróćmy zatem stare skuteczne sposoby leczenia i zgodnie z zapotrzebowaniem uczyńmy je

popularnymi. Nim przeziębienie zaowocuje zapaleniem płuc, postawmy bańki.

Lekarskie bańki pomagają równieŜ w schorzeniach dróg oddechowych przy zaflegmieniu,

grypie, zapaleniu oskrzeli czy zapaleniu opłucnej i kaŜdym przeziębieniu, które przeistoczyć się moŜe

w choroby chroniczne, jak bronchit, czy astmę. Bańki stawiamy najczęściej wtedy, gdy choroba ostro

zaatakuje. Stosowane są niekiedy jako środek przeciwbólowy w bólach mięśni czy kolce nerkowej.

Skutecznie działają równieŜ, gdy z powodu zaziębienia nastąpi brak miesiączki.

Dozwolonym miejscem do stawiania baniek są: plecy, boki, barki, biodra czyli powierzchnie ponad

konstrukcją kostną. Absolutnie nie wolno umieszczać baniek wzdłuŜ stosu pacierzowego kręgosłupa.

Tam stawiamy bańki, gdzie chory odczuwa większy ból. Przy zapaleniu oskrzeli właściwym miejscem

umieszczania baniek są boki, stawiamy równieŜ w górnej części pleców, na szczytach. Przy braku

miesiączki odpowiednim miejscem dla baniek będą dolna część pleców i górna część bioder.

PRZYGOTOWANIE I TECHNIKA STAWIANIA BANIEK

Bańki lekarskie są szklane o pękatym kształcie i naleŜy je mieć w wystarczającej ilości, by

starczyło na pokrycie przynajmniej jednej połowy pleców — minimum 25 sztuk. Potrzebny jest patyk

lub metalowa rączka, drut. Na jego końcu uwijamy kokon z waty higienicznej. Kokon musi być

osadzony trwale, by podczas stawiania baniek nie spadł płonący na plecy chorego. Najbardziej

zalecanym paliwem jest denaturat. Wlewamy niewielką ilość do 1 z baniek i ustawiamy w

bezpiecznym miejscu. Maczamy w nim kokon z waty. NaleŜy koniecznie nadmiar denaturatu odcisnąć

o brzegi bańki. JeŜeli kokon byłby nadmiernie nasączony, płonąca kropla mogłaby spaść na plecy.

Istnieją dwa sposoby stawiania baniek: na mokro i na sucho. W pierwszym ze sposobów,

zanurzamy bańki w ciepłej wodzie, aby zostały ogrzane, i odsączamy je na ręczniku ułoŜonym na tacy.

Patyk z wacikiem zanurzamy w denaturacie, odsączamy nadmiar i zapalamy. Bańkę trzymamy w

jednej ręce a płonący wacik w ręce drugiej — tuŜ nad powierzchnią skóry, ale bańka do skóry nie

dotyka. Płonący wacik wsuwamy do środka bańki, wykonujemy okrąŜenie płomieniem wokół

wewnętrznych ścianek i szybkim ruchem płonący wacik wyjmujemy, a bańkę lekko dociskając

umieszczamy na plecach, w pewnych od siebie odstępach. Istnieje konieczność kilkurazowego

ponownego maczania wacika w denaturacie, pamiętać naleŜy, by za kaŜdym razem przed jego

zanurzaniem zgasić płomień. Po zamaczaniu i odsączeniu ponownie wacik zapalamy.

Prawidłowo postawiona bańka wciąga w siebie skórę, która sprawia wraŜenie Ŝe puchnie —

zmienia przy tym barwę. Im większe było zaziębienie, tym ciemniejsze są miejsca. Po umieszczeniu

wszystkich baniek okrywamy plecy kołdrą, a chory musi leŜeć w cieple, nie poruszając się. Bańki

utrzymujemy około 20 minut, u dzieci 10 minut, małym dzieciom 5 minut. Ilość baniek stawianych

dzieciom jest równieŜ odpowiednio mniejsza. JeŜeli bańkami obstawiliśmy jedną stronę pleców, to po ich

zdjęciu obstawiamy stronę drugą. Nie wymaga się przygotowania powierzchni skóry przed

postawieniem baniek. Natomiast po ich usunięciu smarujemy skórę oliwą, wazeliną lub spirytusem

etylowym (nie denaturatem).

Bańki stawiać moŜna takŜe drugim sposobem. W tym przypadku nie moczymy ich w wodzie. Do

kaŜdej z nich wkładamy po maleńkim „kłaczku" waty, wcześniej zamaczanym w denaturacie lub

maleńkim papierku, równieŜ denaturatem nawilŜonym. Zapalamy kolejno, a gdy płomień zgaśnie

natychmiast ustawiamy na plecach — przysysają się same. Pozostałe zalecenia są takie same jak przy

stawianiu sposobem pierwszym. Przy zdejmowaniu jedną ręką lekko uciskamy skórę w pobliŜu bańki,

przez co dostaje się nieco powietrza, a ręką drugą delikatnie odrywamy.

Stawianie baniek daje pozytywne efekty. Zlikwiduje zaziębienie, zapalenie oskrzeli czy zapalenie

płuc. Uruchamia mechanizmy samoleczenia tkwiące w człowieku. Wywołuje zatem bardzo skuteczne

działanie, ale po ich postawieniu chory musi bezwzględnie pozostać w łóŜku przez dwa dni. Występuje

wówczas wzmoŜone pocenie się i zwiększona ciepłota ciała. Pocąc się „choroba wychodzi na zewnątrz"

— jest to leczenie zgodne z naturą. JeŜeli w okresie wzmoŜonego pocenia się i rozgrzania chory nie

zachowa ostroŜności, wstanie z łóŜka i wyjdzie na powietrze (nawet jeśli jest ciepło ubrany), ponowne

zaziębienie moŜe stanowić zagroŜenie dla jego Ŝycia.

Bańki są naturalnym, skutecznym i bezpiecznym zabiegiem leczniczym. Leczenie antybiotykami

„nie wyrzuca choroby na zewnątrz", lecz ją przerywa. Stłumiona przyczai się a gdy organizm z jakichś

przyczyn osłabnie, wówczas zamanifestuje powrotami choroby, astmą albo bronchitem. Mamy dwa

sposoby leczenia, sami zdecydujmy który zastosujemy gdy zaziębienie lub zapalenie pojawi się.

W dawnym leczeniu stosowano niekiedy bańki „cięte". Nacinano na plecach chorego miejsca i nad

nimi stawiano bańki w sposób tradycyjny. Bańka wysysała zaziębioną krew. Tego sposobu leczenia nie

zaleca się jednak.

PIJAWKA LEKARSKA

O metodzie leczenia pijawkami wspominają juŜ staroŜytne księgi medyczne: rzymskie, greckie,

arabskie. Ta technika leczenia znana była równieŜ w staroŜytnym Egipcie. Kultura Zachodu przyjęła

tradycje stawiania pijawek prawdopodobnie z Egiptu lub Indii. W V wieku naszej ery w Europie i Azji

stanowiła uniwersalne lekarstwo na wszelkie dolegliwości, a ich stawianie utoŜsamiano ze sztuką. W

XIX wieku leczenie było tak powszechne, Ŝe pijawki były w swym naturalnym środowisku zagroŜone

wyginięciem. Wymogło to rozwój hodowli. Zasłynęli wówczas hodowcy ze Szwecji. Był to bardzo

intratny eksport, choć hodowla nie była łatwa, poniewaŜ pijawka uzyskuje zdolność do rozmnaŜania

się dopiero w wieku 7 lub 8 lat. Najbardziej przydatne do leczenia są pijawki o długości około 6 centy

metrów, złowione na 3 dni przed zabiegiem. Przetrzymujemy je w słoju wypełnionym wodą, do której

wrzucamy kostkę cukru.

Technika stawiania pijawek polega na tak zwanym odciąganiu krwi, praktykowana w przypadkach

zakrzepowego zapalenia Ŝył, nadciśnieniu tętniczym i po wylewie krwi do mózgu. Pijawek nie wolno

przystawiać, gdy skóra jest w stanie zapalnym i w pobliŜu naturalnych otworów ciała: nosa, ucha, oczu,

odbytu, kobiecych narządów płciowych. Nie stawia się na twarzy i szyi. Bezwzględnie nie wolno

stawiać pijawek w pobliŜu Ŝył i aorty. Zaleca się wybierać takie miejsca, które znajdują się ponad kon

strukcją kostną. Znawcy w tym zakresie ustawiali najczęściej na rękach, stopach, udach, a nawet na

dłoniach. Miejsce upatrzone do postawienia pijawek myjemy mydłem i opłukujemy pod bieŜącą wodą.

Jeśli jest to miejsce owłosione naleŜy włosy zgolić.

W lŜejszych przypadkach chorobowych przystawia się od 3 do 8 pijawek. W cięŜszych i

przewlekłych schorzeniach więcej. KaŜdą pijawkę wkładamy do małego kieliszka, w taki sposób, by

otworem gębowym ukierunkowana była do skóry. Pijawka dość szybko wsysa się w chore miejsce.

JeŜeli są trudności z przyssaniem, skórę ciała naleŜy lekko zadrapać, by ukazała się kropla krwi. Czas

pracy pijawki trwa od 1 do 3 godzin. Na ogół odpadają same. Zdarza się niekiedy, Ŝe pijawka sama nie

odpada, wówczas zalecane jest posypanie jej solą lub dotknięcie patyczkiem umoczonym w occie. Na

miejsce ukąszenia nakładamy gazik sterylny i owijamy bandaŜem. Rana przestaje szybko krwawić.

Posypanie rany popiołem ze spalonej waty przyśpieszy zakrzepnięcie. Chorzy którzy wiedzą, Ŝe mają

Alagor Krystyna - Medycyna zapomniana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: