Antologia SF - Stało się jutro 20 - Różni.pdf - ebooki SF Antologie - drakomir

STAŁO SIĘ JUTRO

Gabriela Górska

Pereat mundus, fiat iustitia

Sprawa precedensowa

Błękitna Planeta

Pereat muodus, fiat iustitia

Ryk silników manewrowych „Aresa" ogłuszał, odbierając tę resztę przytomności, jaką Kenn jeszcze

zachował pod prasą pięciu g, zgniatającą go w pneumatycznym fotelu, oślepły, unieruchomiony

ubiorem kompensacyjnym, wsłuchiwał się bezradnie poprzez łomotanie własnego tętna w ten nie

milknący odgłos. Statek, od dziobu aŜ po rufę, dygotał wysiloną pracą hamownic; siła

aerodynamiczna okazała się niewystarczająca, na wysokości trzydziestu kilometrów od powierzchni

planety szybkość wciąŜ jeszcze była zbyt duŜa. Nawet dla kogoś tak mało doświadczonego jak

Kenn było zupełnie jasne, Ŝe od dławiących się silników hamowania zaleŜy teraz wszystko. Popełnił

błąd obliczając kąt wlotu w atmosferę; czegoś tam nie uwzględnił, czegoś, być moŜe, nie dopatrzył,

nie wiedział — nie był przecieŜ zawodowym pilotem. Od samego początku, od swego pośpiesznego

startu z ziemskiego kosmodromu, bał się, Ŝe popełni pomyłkę, której skutków nie zdoła juŜ

odwrócić.

Więc to, Ŝe ją popełnił, nie mogło go zaskoczyć. Najgłupsze było tylko, Ŝe zdarzyło się to w ostatniej

chwili, gdy tak niewiele dzieliło go od pomyślnego zakończenia lotu.

A teraz automaty robiły, co tylko mogły, by wyciągnąć statek z krytycznego połoŜenia. Zdołały

dokonać tyle, Ŝe szybkość spadła nieomal o połowę. Lecz gęstość atmosfery stawała się coraz

większa, poszycie grzało z kaŜdą chwilą bardziej, nie pomagała osłona ablacyjna. Wskaźnik

temperatury zewnętrznej wyskoczył poza skalę; lada moment mógł zacząć puszczać pancerz. Kenn

zamknął oczy, było mu wszystko jedno; pod prasą deceleracji nie miał juŜ nawet siły na strach. Źle

widział, zresztą i tak nie było na co patrzeć; światła w kabinie pociemniały, ekrany zrobiły się

całkiem czarne, zasłonięte blendami ochraniającymi je przed blaskiem ognia buchającego z dysz.

Trwało to długo. A potem cięŜar wyciskający z niego ostatek oddechu zelŜał nieznacznie, jednak

wystarczająco, aby mógł myśleć przytomniej. Wsłuchując się całym ciałem w wibrację kosmolotu

(teraz jak gdyby nieco mniejszą niŜ przedtem) pomyślał, Ŝe moŜe, jakimś cudem, zdoła wyjść z tego

cało. Silniki cichły, mógł juŜ usłyszeć głuchy grzmot, z jakim statek przebijał atmosferę, i bliŜsze,

histeryczne popiskiwania przyrządów na pulpicie sterowniczym. Spróbował poruszyć głową i to mu

się udało; z wysiłkiem pokonując jej cięŜar przetoczył ją po oparciu fotela, przez rzedniejący

półmrok wpatrzył się w tarczę wysokościomierza: od powierzchni planety dzieliło go zaledwie

dziewięć

tysięcy metrów.

Ale i linia lotu nie przypominała juŜ tamtej obłędnej krzywej, jaką był widział, nim wzrastające

ciąŜenie odjęło mu moŜliwość widzenia czegokolwiek. Kalkulator obliczył prawidłowy kąt wlotu i

autopilot wprowadził wreszcie statek na trajektorię mającą umoŜliwić normalne lądowanie.

Piski przyrządów przechodziły z wolna w zwykły roboczy pomruk, wysoki brzęczyk pogotowia

awaryjnego umilkł, milkły równieŜ jeden po drugim sygnały alarmowe poszczególnych zespołów —

zdumiewająca po niedawnym pandemonium była ta nagła cisza. Kenn znowu przymknął oczy; tym

razem zrobił to z ulgą. LeŜał w swoim fotelu nieruchomy, z rozluźnionymi mięśniami, czując ich

drŜenie, nad którym nie potrafił zapanować, i oddychając wreszcie głęboko, na całą pojemność płuc;

to było tak, jakby z kaŜdym wydechem pozbywał się części własnego strachu — z którego zdał

sobie sprawę dopiero teraz. Był jakby odrętwiały, nie czuł upływu czasu; nie dostrzegł powolnego

zniŜania się kosmolotu, przeoczył chwilę, w której włączył się silnik głównego ciągu, i statek —

obracając się lekko wzdłuŜ osi — z przygłuszonym sieknięciem stanął na ogniu i zaczął schodzić

pionowo w dół. Nie widział zmieniających się, teraz juŜ trzycyfrowych, liczb podawanych przez

wysokośdomierz ani płonących przed samą tarczą zielonych świateł meldujących mu pełną

gotowość amortyzatorów. Dopiero kiedy cztery stalowe łapy dotknęły gruntu i wparły się w podłoŜe,

zagłębiając się weń pod swym ogromnym cięŜarem, a pozbawiony napędu „Ares" zadygotał

osiadając na tych podporach, Kenn poruszył się znowu. Tym razem mógł juŜ zrobić to zupełnie

swobodnie: ciąŜenie było takie samo jak ziemskie. Przez chwilę patrzył z niedowierzaniem na pulpit

sterowniczy, na którym tylko kilka niewielkich lamp kontrolnych smuŜyło bladym światłem, jak

zawsze wtedy kiedy statek kosmiczny znajduje się w spoczynku. Nachylił się nad przednim

ekranem, wypełnionym ciemnością nocy obcej planety — w jego odbijającej światło bezcieniowych

lamp, lśniącej, lekko wypukłej powierzchni zobaczył odbicie własnej twarzy, obcej takŜe,

wyostrzonej znuŜeniem i zmienionej wielodniowym zarostem. Był u celu, chociaŜ wcale nie

wiedział, czy ten cel właśnie wybrał świadomie, czy teŜ został mu on niejako narzucony przez zbieg

okoliczności. Pochylił

się mocniej jeszcze i oparł czoło o ekran. W ciszy wypełniającej nawigatomię słyszał odgłos

własnego tętna; nieznacznie

przyspieszony, coraz to mniej uchwytny, wtapiający się niemal całkowicie w tę ciszę.

A potem podniósł głowę gwałtownie, z jakąś niecierpliwością odpychając się jednocześnie

obydwiema rękami od pulpitu. Przez chwilę siedział bez ruchu, bardzo wyprostowany, zanim z tą

samą gwałtownością nie okręcił się do tyłu razem z całym fotelem. Wstał (zwolnione pneumatyki

wypuściły go spomiędzy siebie z łagodnym sapnięciem) i na uginających się jeszcze trochę nogach

podszedł do najbliŜszego burtowego ekranu. Tutaj widoczność była o wiele lepsza; ekran wypełniał

rozległy i pusty krajobraz tej planety — bezimiennej, na której gruncie nie stanął dotąd człowiek — i

która najprawdopodobniej pozostałaby w dalszym dągu dziewicza, gdyby nie jego, Kenna,

szaleństwo, strach i determinacja. Stał i patrzył, póki ta sama determinacja nie pchnęła go ku śluzie.

To takŜe było szaleństwo, nie znajdował się przecieŜ na Ŝadnej ze znanych, dokładnie zbadanych

planet, ciemność mogła kryć w sobie niebezpieczeństwa, przed którymi nie zdołałby się bronić. Ale

Kenna nie obchodziło to jakoś. Wymijając wiszące rzędem skafandry ochronne wszedł do

niewielkiej komory i kiedy drzwi wewnętrzne zatrzasnęły się za nim, uruchomił automat włazu.

Okrągła klapa

wyjściowa zaczęła się otwierać, bardzo powoli i jakby z ociąganiem — a moŜe to tylko jemu się tak

wydało; teraz, nareszcie, poczuł ostry niepokój, lęk przed tym, co miał zrobić; dość silny, aby zaczęły

drŜeć mu ręce, choć niewystarczający, by przezwycięŜyć fatalizm jego uporu. Przez powiększającą

się szparę buchnęło w twarz gorącem. Pancerz wdąŜ jeszcze był nadmiernie rozgrzany — powietrze

wokół włazu drgało wyraźnie. Kenn czuł nierówne i przygłuszone uderzenia własnego serca i jakiś

ucisk pod mostkiem. Odruchowo wstrzymywał oddech. Ale nic się nie stało. Analizatory — nie jego

własne, z „Aresa", których nie zdąŜył juŜ uruchomić, tylko te, które dziesięć lat temu mieli z

Aastiiem na statku „Alpha-Rheo" — nie pomyliły się jednak: powietrzem tej planety moŜna było

oddychać. Z

ciemności nadleciała zewnętrzna winda i Kenn zrobił ten jeden niewielki krok przekraczając granicę

— najzupełniej realną, a jednocześnie w jakiś sposób symboliczną — pomiędzy bezpiecznym,

ziemskim światem, którego cząstką było wnętrze „Aresa", a tym nieznanym światem obcej planety.

Winda pomknęła w dół, wzdłuŜ rozgrzanego pancerza, i w chwilę później poczuł pod stopami nową

ziemię, mającą stać się dla niego tym, czym zawładnięte

kraje stawały się od wieków dla ziemskich konkwistadorów:

Antologia SF - Stało się jutro 20 - Różni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: