Idealna chemia_- Simone Elkeles.pdf

Mo she mu, któ ry dla mnie po rzu cił tak wie le

1. Brittany

Wszyscy wiedzą, że jestem idealna. Moje życie jest idealne. Moje

ciuchy są idealne. Nawet moja rodzina jest idealna. I choć to

kompletna bzdura, staram się, jak mogę, żeby tak to właśnie

wyglądało. Jeśli prawda wyszłaby na jaw, zniszczyłaby mój bajkowy

wi ze ru nek.

Stoję w łazience przed lustrem, w pokoju leci muzyka, a ja

zmywam trzecią krzywą kreskę narysowaną pod okiem. Cholera,

ręce mi się trzęsą. Początek ostatniej klasy w liceum i pierwsze

spotkanie z chłopakiem po rozłące na całe wakacje nie powinno być

takie stresujące, ale miałam fatalny start. Najpierw lokówka zaczęła

wysyłać sygnały dymne, po czym padła. Potem odpadł mi guzik w

ulubionej bluzce. A teraz mój eyeliner ożył własnym życiem. Gdyby

to ode mnie zależało, zostałabym w milutkim łóżeczku i jadła cały

dzień cie płe cia stecz ka z cze ko la dą.

— Brit, schodź — z korytarza dobiega mnie niewyraźnie głos

mamy.

W pierwszym odruchu mam ochotę ją zignorować, ale to jeszcze

ni g dy nie dało mi nic poza awan tu rą, bó lem gło wy i krzy kiem.

— Chwila! — krzyczę z nadzieją że uda mi się wreszcie narysować

pro sto kre skę i skoń czyć ma ki jaż.

W końcu daję radę, rzucam eyeliner na stolik, przeglądam się

do kład nie w lu strze, wy łą czam wie żę i zbie gam szyb ko na dół.

Mama stoi na dole naszych imponujących schodów i ocenia mój

strój. Prostuję się. Tak, tak. Mam osiemnaście lat i nie powinnam się

przejmować zdaniem swojej matki. Ale nie wiecie, jak to jest

mieszkać w domu Ellisów. Mama ma nerwicę. Nie taką, którą

można bez problemu okiełznać niebieskimi tableteczkami. A kiedy

mama jest zdenerwowana, wszystkim się dostaje. Wydaje mi się, że

to właśnie dlatego tata wychodzi do pracy, zanim mama się obudzi,

bo chce unik nąć — no cóż — jej.

— Spodnie fatalne, pasek świetny — ocenia mama, wskazując

palcem poszczególne części garderoby. — A od tych wrzasków, które

uważasz za muzykę, boli mnie głowa. Całe szczęście, że to

wy łą czy łaś.

— Tak, mamo, dzień dobry — mówię, po czym pokonuję ostatnie

stopnie i cmokam ją w policzek. Wyraźnie czuję intensywny zapach

jej perfum. Wygląda zabójczo w swojej sukience tenisowej od

Ralpha Laurena. Jej na pewno nikt by nic nie zarzucił, bo wygląda

per fek cyj nie.

— Kupiłam ci twoje ulubione muffiny z okazji rozpoczęcia roku

szkol ne go — mówi mama i wy cią ga zza ple ców to reb kę.

— Nie, dzięki — mówię i rozglądam się za siostrą. — Gdzie

Shel ley?

— W kuch ni.

— Przy szła już nowa opie kun ka?

— Ma na imię Ba gh da i nie, nie przy szła. Bę dzie za go dzi nę.

— Mówiłaś jej, że wełna ją drapie? I że ciągnie za włosy? — Moja

siostra zawsze daje do zrozumienia na własny, pozbawiony słów

spo sób, że nie lubi do ty ku weł ny, bo draż ni jej skó rę.

Szarpanie za włosy to nowość, ale było już przyczyną kilku

małych katastrof. Katastrofy w moim domu mają urok wypadku

sa mo cho do we go, więc le piej ich uni kać.

— Dwa razy tak. Porozmawiałam dziś sobie z twoją siostrą,

Brittany. Jak tak dalej pójdzie, nie będziemy już mieli gdzie szukać

ko lej nej opie kun ki.

Idę do kuchni, bo nie mam ochoty słuchać wywodów mojej mamy

na temat tego, czemu Shelley jest agresywna w stosunku do ludzi.

Shelley siedzi przy stole na wózku i zajada specjalnie dla niej

zmiksowane jedzenie, bo mimo że ma dwadzieścia lat, nie potrafi

gryźć i połykać jak normalna osoba, bez fizycznych ograniczeń.

Jedzenie przy okazji jak zwykle ląduje jej na brodzie, ustach i

po licz kach.

— Cześć, Shell-bell — wi tam się i na chy lam, żeby wy trzeć jej twarz

chu s tecz ką. — Dziś po czą tek roku szkol ne go. Trzy maj kciu ki.

Shelley wyrzuca przed siebie gwałtownie ręce i uśmiecha się do

mnie krzy wo. Uwiel biam ten uśmiech.

— Chcesz mnie przytulić? — pytam, choć wiem, że chce. Lekarze

ciągle nam powtarzają, że dla Shelley im więcej kontaktu, tym

le piej.

Shelley kiwa głową. Obejmuję ją, uważając, żeby trzymać włosy z

daleka od jej rąk. Gdy się odsuwam, mama wydaje stłumiony

okrzyk. Dla mnie brzmi to jak gwizdek sędziego, który zatrzymuje w

bie gu moje ży cie.

— Brit, nie mo żesz tak iść do szko ły.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: