Zaawansowana obróbka maszynowa w Starożytnym Egipcie - Christopher Dunn.rtf

Zaawansowana obróbka maszynowa w Starożytnym Egipcie.

 

W Sierpniu 1984 roku magazyn Analog opublikował mój artykuł “Zaawansowana obróbka maszynowa w starożytnym Egipcie”, było to studium pracy „Piramidy i świątynie w Gizie autorstwa Sir. Williama Flindersa Petriego. Od czasu publikacji artykułu byłem w Egipcie dwukrotnie i z każdą wizytą wracałem z jeszcze większym respektem dla starożytnych budowniczych piramid. Podczas pobytu w Egipcie w 1986 odwiedziłem muzeum w Kairze i dałem kopię mojego artykułu wraz z wizytówką dyrektorowi muzeum. Podziękował mi uprzejmie wrzucając je do szuflady gdzie dołączyły do rozmaitych innych materiałów i odwrócił się. Inny egiptolog zaprowadził mnie do “narzędziówki” gdzie pouczył mnie na temat metod używanych przez starożytnych kamieniarzy pokazując mi klika gablot mieszczących prymitywne miedziane narzędzia. Spytałem mojego gospodarza o cięcie granitu ponieważ na tym skupiał się mój artykuł. Wyjaśnił mi, że starożytni Egipcjanie wycinali w granicie szczelinę, wkładali drewniane kliny a następnie nasączali je wodą. Drewno puchło tworząc ciśnienie rozłupujące skałę. Rozszczepianie skały różni się ogromnie od jej obróbki i nie wyjaśnił mi w jaki sposób miedziane instrumenty były w stanie ciąć granit ale był tak entuzjastyczny w swej dysertacji, że mu nie przerywałem.

By udowodnić swój argument zaprowadził mnie do pobliskiego agenta podróży zachęcając do kupna biletów lotniczych do Aswanu gdzie jak powiedział dowód jest jasny. Muszę, nalegał zobaczyć tam ślady łomu w kamieniołomie jak również niedokończony obelisk. Posłusznie kupiłem bilety i przybyłem do Aswanu następnego dnia. Po nauczeniu się pewnych egipskich obyczajów odniosłem wrażenie, że nie po raz pierwszy mój przyjaciel egiptolog odbył ten spacer do agenta podróży. Śladu ułomu nie usatysfakcjonowały mnie na tyle by zaakceptować tezę, że opisane mi metody były jedynymi środkami pozyskiwania skał przez budowniczych piramid. U podnóża skalnego wzgórza wywiercono duży otwór mierzący w przybliżeniu 12 cali średnicy i głęboki na trzy stopy, mieści się on w kanale który biegnie przez długość obelisku obliczanego na 3000 ton, Otwór wywiercono pod kątem z jego szczytem wchodzącym w przestrzeń kanału. Starożytni mogli używać wierteł by usuwać materiał z obrysu obelisku, wybijać siatkę pomiędzy otworami a następnie ścinać wierzchołki.

Ślady obróbki w Aswanie


Otwór wywiercony w Aswanie

Kamieniołomy Aswanu były pouczające, jednakże po powrocie do Kairu następnego dnia i po późniejszej włóczędze po Wyżynie Gizy w ciągu tego samego tygodnia, zacząłem jeszcze mocniej kwestionować ślady ułomu w Aswanie. Na południe od drugiej piramidy znalazłem obfitość śladów wydobycia o podobnej naturze. Granitowe kamienie okładzinowe które osłaniały drugą piramidę zostały zdarte i leżały u podstawy w rozmaitych stadiach zniszczenia. Niektóre kamienie wciąż były na miejscu choć odłupano od nich części, tam też znalazłem te same ślady ułomu które widziałem w tamtym tygodniu wcześniej w Aswanie. To było dla mnie zadziwiające. Lekceważąc niemożliwość teorii egiptologów odnośnie budowniczych piramid, czy są one wogóle dobre nawet z nie technologicznego ale logicznego punktu widzenia. Jeśli te ślady ułomu wyraźnie identyfikują ludzi którzy stworzyli piramidy, dlaczego mieliby oni zadawać sobie tak ogromną ilość ekstremalnie trudnej pracy tylko po to by zniszczyć swe dzieło po jego zakończeniu? Wydaje mi się, że ślady ułomu znalezione w Aswanie i na Wyżynie Gizy pochodziły z późniejszego okresu czasu i, że zostały stworzone przez ludzi zainteresowanych jedynie pozyskaniem granitu bez troszczenia się o źródło z którego on pochodził. (Pozyskiwali materiał z granitowej okładziny dawno już nieużywanych piramid, wciąż używając przy tym zaawansowanych narzędzi i wiedzy lub tego co z niej zostało – przypis tłumacza)

Ślady ułomu w Gizie

Archeologia to w dużej mierze studiowanie historycznych twórców narzędzi i próba zrozumienia przez archeologów poziomu zaawansowania społeczeństwa poprzez jego narzędzia i artefakty. Młotek był prawdopodobnie pierwszym narzędziem jakie kiedykolwiek wynaleziono i młotki wykuły niektóre piękne i eleganckie artefakty. Odkąd człowiek po raz pierwszy nauczył się, że może wywoływać w swoim środowisku głębokie zmiany poprzez przykładanie siły z rozsądnym poziomem dokładności rozwój narzędzi stał się nieprzerwanym i fascynującym aspektem ludzkich starań. Wielka Piramida przewodzi długiej liście artefaktów które zostały źle zrozumiane i zinterpretowane przez archeologów którzy (bez jakiejkolwiek wiedzy i doświadczenia praktycznego) wypromowali teorie i metody oparte na kolekcji narzędzi z którymi się męczą usiłując odtworzyć najprostsze efekty tej pracy.

"Kamieniarze ery Piramid zarzuciliby greckiemu historykowi Strabonowi niedopowiedzenie wcinając się w uparte granity Aswanu. Ich topory i dłuta były wykonane z miedzi utwardzanej kuciem."
Dr. IES Edwards~Egiptolog

(Miedź nie posiada struktury krystalicznej więc bez względu na to ile by się jej nie kuło absolutnie nie nadaje się ona do choćby powierzchownej obróbki granitu czy diorytu, materiałów o zwartej strukturze krystalicznej, o precyzyjnej obróbce nie wspominając.)

W większości prymitywne narzędzia które się odkrywa są uważane za współczesne do artefaktów z tego samego okresu. Jednakże w tym okresie egipskiej historii miała miejsce płodna produkcja artefaktów ale bez żadnych zachowanych narzędzi by wyjaśnić ich stworzenie. Starożytni Egipcjanie stworzyli artefakty których nie da się wyjaśnić w prosty sposób. Narzędzia te nie reprezentują w pełni „szczytu techniki” ewidentnie widocznego w artefaktach. Po tej cywilizacji przetrwały pewne intrygujące obiekty, i pomimo jej najbardziej widocznych i imponujących monumentów, mamy jedynie szkicowe zrozumienie pełnego zakresu jej technologii. Narzędzia eksponowane przez egiptologów jako instrumenty użyte dla stworzenia wielu z tych niewiarygodnych artefaktów są fizycznie niezdolne do ich odtworzenia. Po stanięciu w podziwie przed tymi inżynierskimi cudami, gdy potem pokazuje się nam skromną kolekcję miedzianych narzędzi w skrzynce w Muzeum Kairskim, widz odchodzi zdumiony i sfrustrowany.

Brytyjki egiptolog, Sir William Flinders Petrie, zauważył, że te narzędzia były niewystarczające. Dogłębnie zbadał te informacje w pracy "Piramidy i świątynie Gizy," i wyraził swe zdumienie metodami których starożytni Egipcjanie używali do cięcia twardych skał magmowych. Przypisał im metody które "......dopiero teraz zaczynamy rozumieć." Dlaczego więc współcześni egiptolodzy głównego nurtu upierają się przy tym, że dokonano tej pracy z pomocą paru prymitywnych miedzianych instrumentów?
Nie jestem egiptologiem, jestem technologiem. Nie interesuje mnie zbytnio to kto i kiedy zmarł, kogo tam oni mogli ze sobą zabrać i gdzie się udali. Nie wynika to z mojego braku szacunku dla gór pracy i milionów godzin badań prowadzonych w tym przedmiocie przez inteligentnych uczonych (profesjonalnych i amatorów), ale moje zainteresowanie, i stąd moja uwaga, skupiają się gdzie indziej. Gdy patrzę na artefakt by zbadać jak został wyprodukowany, nie troszczę się o jego historię lub chronologię.

Spędziwszy większość mojej kariery na pracy z maszynerią która faktycznie tworzy współczesne artefakty, takie jak komponenty silnika odrzutowego, jestem w stanie zanalizować i określić jak artefakt został stworzony. Mam również wykształcenie i doświadczenie w pewnych niekonwencjonalnych metodach produkcji, takich jak obróbka laserowa i z pomocą wyładowań elektrycznych. Powiedziawszy to, muszę oświadczyć, że w przeciwieństwie do pewnych popularnych spekulacji, nie widziałem dowodów laserowego cięcia laserowego na egipskich skałach. Jednak, istnieje dowód na inne niekonwencjonalne metody obróbki maszynowej, jak również na bardziej wyrafinowane, konwencjonalne typy praktyk piłowania, toczenia i mielenia. Niewątpliwie, niektóre z artefaktów które badał Petrie wyprodukowano przy użyciu tokarek. Jest również dowód w postaci wyraźnie zaznaczonych śladów narzędzia tokarki na pokrywach niektórych "sarkofagów". Muzeum Kairskie zawiera wystarczające dowody które, gdy zostaną one odpowiednio zanalizowane udowodnią, że starożytni Egipcjanie używali wysoce wyrafinowanych metod produkcyjnych. Od pokoleń uwaga skupiała się na naturze narzędzi tnących używanych przez starożytnych Egipcjan. Jednak podczas pobytu w Egipcie w Lutym 1995-go odkryłem dowód który stawia pytanie, "Co wiodło narzędzie tnące?"

Wachlarz ludzi spekulował, że by wznieść budynki tak idealne jak Wielka Piramida, ich budowniczowie musieli posiadać nadnaturalne moce. Niektórzy spekulowali nawet, że budowniczowie używali laserów by ciąć kamieniarkę a potem lewitowali kamienie na ich miejsce w piramidzie. Podczas gdy nie mogę wypowiadać się autorytatywnie odnośnie mocy lewitacyjnych budowniczych, czy stosowali je poprzez użycie umysłu czy technologii, to ze znaczącą pewnością mogę powiedzieć, że do cięcia materiałów które trafiły na budowę Wielkiej Piramidy nie użyto żadnych laserów. Choć laser jest wspaniałym narzędziem o wielu zastosowaniach, jego funkcje jako narzędzia tnącego ograniczają się do zasadnych ekonomicznie aplikacji, takich jak wycinanie małych otworów w cienkich kawałkach metalu i materiałów refrakcyjnych. Jako narzędzie tnące do zastosowań ogólnych, nie może konkurować z metodami maszynowymi które były osiągalne przed jego poczęciem.

Metody użyte do cięcia kamieniarki Wielkiej Piramidy można wydedukować ze śladów które pozostawiono w kamieniu. Większość Wielkiej Piramidy zbudowano z bloków wapienia (odnośnik do artykułu o egipskim betonie link wstawić) ważących przeciętnie po 2,5 tony każdy. Podczas gdy o tym wapieniu można powiedzieć kilka interesujących rzeczy, i opowiem o nich później, kamienie te nie oferują tej samej informacji o metodach użytych do ich wyprodukowania co tysiące ton granitu. Kosztem znaczącego czasu i wysiłku oryginalnych kreatorów, granitowe artefakty znalezione w Wielkiej Piramidzie i na innych stanowiskach w Egipcie oferują nam wskazówki których szukamy.
Zanim zbadamy granit który włączono do piramid w Gizie, jest kilka artefaktów które wskazują na użycie mocy maszynowych przez budowniczych piramid. Wszystkie te artefakty, przebadane przez Williama Flindersa Petriego, są fragmentami ekstremalnie twardej skały wulkanicznej. Te kawałki granitu i diorytu noszą ślady które są takie same jak te powstałe w wyniku cięcia twardej skały wulkanicznej współczesną maszynerią.

Zaskakujące jest, że dotyczące tych fragmentów badania Petriego nie przyciągnęły większej uwagi, ponieważ jest w nich niezaprzeczalny dowód na maszynowe metody obróbki. Prawdopodobnie dla wielu ludzi zaskoczeniem będzie wiedza, że dowody na używanie przez starożytnych Egipcjan narzędzi takich jak piły proste, tarczowe a nawet tokarek były uznawane przez ponad stulecie. Tokarka jest ojcem wszystkich istniejących narzędzi maszynowych i Petrie daje dowód pokazujący, że tokarki nie tylko były używane przez starożytnych Egipcjan ale też wykonywały zadania które, według dzisiejszych standardów, byłyby uznawane za niemożliwe bez wysoce rozwiniętych, wyspecjalizowanych technik, takich jak cięcie wklęsłe i wypukłe na promieniu sferycznym bez rozszczepienia materiału.

Maszynowe próbki Petriego

Czy podczas przekopywania ruin starożytnych cywilizacji archeolodzy natychmiast rozpoznaliby dzieło obróbki maszynowej po rodzaju znaków wykonanych w materiale lub po konfiguracji przedmiotu na który patrzą? Szczęśliwie, jeden archeolog posiadał percepcję i wiedzę by rozpoznać takie ślady, i, choć w czasie gdy odkrycia Petriego były publikowane przemysł maszynowy był w powijakach, rozwój przemysłu od tamtej pory gwarantuje nowe spojrzenie na jego odkrycia. O odkryciach Petriego przeczytacie więcej w "Siłownia Gizy: Technologie Starożytnego Egiptu" oraz na Piramidy i Świątynie Gizy Online

Czytając prace Petriego widać, że powziął on pewne rozległe badania odnośnie narzędzi których używano do cięcia twardego kamienia. Pomimo to, pośród egiptologów uporczywe jest wierzenie, że granit użyty w Wielkiej Piramidzie był cięty przy użyciu miedzianych dłut. Ponieważ pracowałem z miedzią przy wielu okazjach, i utwardzałem ją w sugerowany powyżej sposób, to oświadczenie uderzyło mnie jako całkowicie niedorzeczne. Z pewnością możesz utwardzić miedź wielokrotnym kuciem lub nawet poprzez jej wyginanie. Jednakże, po osiągnięciu określonej twardości miedź zaczyna się rozszczepiać i rozpadać. Dlatego, przy dłuższej pracy z miedzią musi ona być okresowo wyżarzana lub zmiękczana, jeśli chcesz ją utrzymać w jednym kawałku. Nawet po takim utwardzaniu miedź nie będzie w stanie ciąć granitu.

Najtwardszym istniejącym dziś stopem miedzi jest miedź berylowa. Nie ma dowodu by sugerować, że starożytni Egipcjanie posiadali ten stop, ale nawet gdyby go mieli, stop ten nie jest dość twardy by ciąć granit. Miedź jest przeważnie opisywana jako jedyny metal osiągalny w czasie gdy wybudowano Wielką Piramidę. Konsekwentnie, wynikałoby z tego, że cała praca musiała wynikać ze zdolnego użycia tego podstawowego pierwiastka metalicznego. Jednakże możemy się całkowicie mylić, nawet w tym podstawowym założeniu, że miedź była jedynym metalem osiągalnym dla starożytnych Egipcjan. Ponieważ kolejnym mało znanym faktem dotyczącym budowniczych piramid jest to, że byli również twórcami żelaza. Patrz linki; Ukryte komory i metalowa płytka oraz Datowanie piramid z użyciem węgla C-14? Małe relikty znalezione wewnątrz piramid - DE49

Proponując bardziej prymitywne metody wytwarzania zademonstrowano, że miedź pokryta piaskiem kwarcowym również może ścierać granit. W kamieniołomach granitu znaleziono również małe kule zrobione z dolorytu, kamienia który jest twardszy od granitu, co przywiodło Egiptologów do sugerowania, że granitowe artefakty stworzono poprzez tłuczenie materiału (bo sami są tłukami więc skojarzenie było naturalne – przypis tłumacza).

Niezakazana Geologia eksploruje prostsze podejście do pracy w granicie.

Podczas gdy niektórzy mogą być usatysfakcjonowani wierząc, że to prostackie metody były adekwatne w tworzeniu tych artefaktów które widziałem i mierzyłem, ja nie jestem. Jest tak ponieważ nie tłumaczą one pełnego zakresu pracy. Bez cofnięcia się w czasie i przeprowadzenia wywiadu z rzemieślnikiem który pracował przy piramidach prawdopodobnie nigdy nie będziemy wiedzieli z pewnością z jakich materiałów zrobiono ich narzędzia. Każda debata w tym temacie będzie bezcelowa, dopóki nie będziemy mieć dowodu w rękach nie da się wyciągnąć żadnych satysfakcjonujących dowodów. Jednakże, sposób w jaki kamieniarze używali swych narzędzi może być dyskutowany, i być może, jeśli porównamy obecne metody cięcia granitu ze skończonym produktem (np. granitowe skrzynie), to możemy zyskać pewne podstawy do wyciągnięcia paraleli.

Wśród dzisiejszych metod cięcia granitu występują piły włosowe i ścieranie, zwykle węglikiem krzemu który z łatwością przecina granit. Ostrze włosówki jest ciągłą pętlą trzymaną przez dwa koła, jedno z kół jest napędem. Pomiędzy kołami, które mogą różnić się odległością w zależności od rozmiaru maszyn, granit jest cięty poprzez przepychanie go przez przewód lub przez sztywne zamocowanie granitu i pozwalanie by włosówka go cięła. Sam przewód nie tnie granitu ale jest zaprojektowany by efektywnie trzymać piasek węglika krzemu który dokonuje faktycznego cięcia. Przyglądając się kształtom cięć których dokonano w bazaltowych przedmiotach 3b i 5b można z pewnością spekulować, że użyto na nich włosówki która zostawiła swój ślad na skale. Pełny promień w dole cięcia ma dokładnie taki sam kształt jak pozostałby po takiej pile.

Mr. John Barta, z firmy John Barta Company poinformował mnie, że włosówki używane dziś w kamieniołomach tną granit z wielką szybkością. Mr. Barta powiedział mi, że włosówki z węglikiem krzemu tną granit jak masło. Z zainteresowaniem spytałem Mr. Barta co myśli o teorii miedzianych dłut. Mr. Barta, posiadając wspaniałe poczucie humoru, pozwolił sobie na kilka żartobliwych uwag odnośnie praktyczności takiego pomysłu. Jeśli starożytni Egipcjanie rzeczywiście używali włosówek do cięcia skał to czy miały one napęd ręczny czy maszynowy? Z mojego doświadczenia w warsztatach i z niezliczonych razy gdy musiałem używać pił (zarówno ręcznych jak i elektrycznych), wygląda na to, że przynajmniej w niektórych przypadkach, użyto tej ostatniej metody.

Po raz kolejny, Petrie daje nam wskazówkę:

"Na Płn. końcu (skrzyni) jest miejsce, blisko zachodniej strony, gdzie piła wcięła się w granit zbyt głęboko, i została z powrotem wycofana przez kamieniarzy; ale ten świeży początek znów miał miejsce zbyt głęboko i dwa cale niżej wycofali się po raz drugi, wcinając się o ponad 10 cali więcej niż zamierzali..."

Powyższe to notatka Petriego o skrzyni wewnątrz Komory Królewskiej w Wielkiej Piramidzie. Poniższa dotyczy skrzyni w Drugiej Piramidzie:

"Skrzynia jest dobrze wypolerowana, nie tylko na zewnątrz ale w całości na zewnątrz; nawet pomimo tego, że niemal w całości osadzono ją w podłodze, z blokami otynkowanymi wokół. Dół (pod tynkiem) pozostawiono w szorstkim stanie co pokazuje, że był on odpiłowany a po wszystkim opuszczony ku zamierzonej wysokości; ale przy cięciu piła weszła zbyt głęboko i została wycofana; dlatego nie został on obłożony na całym dole, najgorsza część cięcia była o 20 cali głębsza niż wykończona część. To jedyny błąd w całości tej pracy; jest wypolerowana ze wszystkich stron wewnątrz i na zewnątrz i nie pozostawiono na niej żadnych widzialnych śladów piły tak jak na skrzyni Wielkiej Piramidy."

Petrie oceniał, że nacisk jednej do dwóch ton na zakończone klejnotami brązowe piły byłby konieczny do cięcia przez ekstremalnie twardy granit. Jeśli zgodzimy się z tymi ocenami jak również z metodami proponowanymi przez Egiptologów odnośnie budowy piramid, wtedy możemy rozróżnić pomiędzy tymi dwiema metodami poważne nierówności.

Jak dotąd Egiptolodzy nie dawali wiary żadnym spekulacjom które sugerowały, że budowniczowie piramid zamiast ludzkiej siły roboczej mogli używać maszyn w tym olbrzymim projekcie budowlanym. Faktycznie nie przyznają budowniczym piramid nawet inteligencji wystarczającej do rozwinięcia i używania prostego koła. Byłoby całkiem niezwykłe, że kultura która posiadała wystarczające zdolności techniczne by stworzyć tokarkę i idąc od niej rozwinąć technikę która umożliwiła im obróbkę promieniową w twardym diorycie, nie pomyślała wcześniej o kole.

Petrie logicznie zakłada, że granitowe skrzynie znalezione w Piramidach Gizy były przed cięciem oznaczone. Robotnicy dostali wytyczne z którymi mieli pracować. Potwierdza to dokładność widoczna w wymiarach skrzyń oraz fakt, ze jakiegoś rodzaju wytyczne byłyby niezbędne by zaalarmować kamieniarzy o ich błędach.

Podczas gdy nikt nie może powiedzieć z pewnością jak cięto granitowe skrzynie, ślady piły w granicie mają pewne charakterystyki które sugerują, że nie były one wynikiem cięcia ręcznego. Gdyby nie było dowodu przeciwnego to mógłbym się zgodzić, że wytwarzania granitowych skrzyń Wielkiej Piramidy i Drugiej Piramidy byłoby całkiem możliwe przy użyciu czystej siły roboczej oraz ogromnej ilości czasu.
Ekstremalnie nieprawdopodobne jest by drużyna kamieniarzy operujących 9-stopową (2.75m) piłą mogła ciąć granit wystarczająco szybko by ominąć wytyczne przed zauważeniem błędu. To, że potem wycofali piłę i powtórzyli ten sam błąd, tak to zrobili na skrzyni w Komorze Króla, nie daje nam nic by potwierdzić spekulację, że ten obiekt był wynikiem pracy ręcznej.

Gdy czytałem ustępy Petriego odnośnie tych odchyleń zalała mnie fala wspomnień odnośnie mojej własnej historii z piłami, zarówno z napędem jak i ręcznymi. Wraz z tymi doświadczeniami, oraz tymi zaobserwowanymi u innych, wydaje mi niepojęte założenie, że siła mięśni była siłą stojącą piłę która cięła granitowe skrzynie. Podczas cięcia stali piłami ręcznymi, obiektu o dużej powierzchni roboczej, a z całą pewnością takiego o wymiarach takich jak te skrzynie, niemożliwością byłoby cięcie ich z wielką szybkością a kierunki jakie mogłaby obrać piła widać na długo przed zrobieniem dużego błędu; naturalnie im mniejszy przedmiot tym szybciej ostrze go przetnie.

Z drugiej strony, jeśli piła jest zmechanizowana i szybko tnie przedmiot, piła może "zboczyć" w pewnym punkcie z zamierzonego kursu z taką prędkością, że dochodzi do błędu zanim da się skorygować warunki. Nie jest to rzadkością.

Nie oznacza to, że operowana ręcznie piła nie może "błądzić," ale to, że prędkość operacji określi skuteczność w odkrywaniu dowolnych odchyleń od zamierzonego kursu których może dokonać piła.
Kolejnym interesującym punktem do rozważenia jest to, że piła wcięła się zbyt głęboko, została wycofana a potem przystąpiono do ponownego cięcia. Każdy kto mierzył się z problemem wyciągania ostrza piły z cięcia a potem ponownie zaczynał tylko po jednej stronie cięcia, a zasadniczo tego dokonano z granitem, wie, że nadmierny nacisk na ostrze piły wprowadzi je z powrotem w oryginalne (błędne) cięcie. By dokonać tego typu restartu konieczne jest położenie na ostrze bardzo małego nacisku. Rozważywszy to, wątpliwe jest by dedukcje Petriego o niezbędnym do cięcia granitu nacisku dwóch do trzech ton dało się zweryfikować.

Dokonanie restartu w środku cięcia, zwłaszcza o rozmiarach takich jak granitowa skrzynia, byłoby dużo łatwiejsze przy cięciu maszynowym niż ręcznym. Przy cięciu ręcznym mamy w takich sytuacjach bardzo małą kontrolę nad ostrzem, bardzo trudno byłoby też wymierzyć dokładny rozmiar potrzebnego nacisku. Również ostrze piły ręcznej poruszałby się dosyć wolno; fakt ten jeszcze mocniej kwestionuje użycie pił ręcznych. Przy tak małej prędkości i tak małym nacisku dokonanie czegoś takiego byłoby niemal, jeśli nie całkowicie, niemożliwe.

(Można to bardzo łatwo sprawdzić samemu próbując skorygować krzywe cięcie w drewnie z pomocą piły dwuręcznej, jest to niełatwe nawet w tym, znacznie miększym i łatwiejszym w obróbce niż granit materiale – przypis tłumacza)

Z drugiej strony, w piłach z napędem, ostrze porusza się prędko i jego kontrola jest możliwa. Ostrze może być trzymane w ustalonej pozycji, z jednorodnym naciskiem na całej długości ostrza, i w kierunku niezbędnym do restartu. Ten czołowy i boczny nacisk może być dokładnie utrzymany dopóki z obrabianego materiału nie usunie się ilości materiału wystarczającej by pozwolić na kontynuowanie normalnej prędkości cięcia.

Fakt, że normalny postęp cięcia uzyskano wkrótce po poprawieniu pomyłki można wydedukować odnotowując, że w skrzyni Wielkiej Piramidy, pomyłkę powtórzono o dwa cale dalej. Jest to kolejny przykład ostrza przecinającego granit w złym miejscu szybciej niż ludzie byli to w stanie zauważyć i zatrzymać.

Kolejną metodą korygowania pomyłki podczas używania piły ręcznej, jeśli błąd miał miejsce jedynie na małym obszarze cięcia, byłoby nachylenie ostrza i kontynuowanie cięcia w niezepsutym obszarze, tak, że gdy ostrze dotrze do obszaru który wymaga korekcji, ostrze będzie mieć oparcie w świeżym nachylonym cięciu i przez to będzie miało siłę wystarczającą do zwalczenia wszelkich tendencji do podążania za oryginalnym prostym cięciem.

Jeśli granitowe skrzynie były cięte piłami ręcznymi, do pomyślenia jest, że można było użyć tej metody do korygowania błędów w granitowych skrzyniach. Jednakże, do tej pory prawdopodobnie jest już oczywiste, że William Flinders Petrie miał sokole oko i dokumentował wszystko co mu weszło w pole widzenia. W tym samym czasie studiował on pomyłki w cięciach w granicie, zauważył również inne cechy:

"Nie jest wytwornie wykończony, i w tym zakresie nie może rywalizować ze skrzynią w Drugiej Piramidzie. Na zewnętrznych stronach łatwo można dostrzec linie cięcia: horyzontalne na Płn., małą horyzontalną połać na Wsch., pionową na Płd., i niemal horyzontalną na Zach.; pokazujące, że kamieniarze nie wahali się w cieciu kawałka granitu długiego na 90 cali i, że brązowa piła z klejnotami musiała prawdopodobnie mieć około 9 stóp (2.75 m) długości."

Jeśli operatorzy piły, w usiłowaniu skorygowania pomyłki, przechylili ich ostrze w sposób opisany powyżej, linie piły pokazywałyby różnicę w stosunku do jej linii sprzed pomyłki, ponieważ byłyby pod kątem. Błędy w granicie odkryto po północnej stronie skrzyni i Petrie zaobserwował, że linie piły po tej stronie były horyzontalne. Idąc w 1986 śladami Petriego, byłem w stanie zweryfikować jego obserwacje skrzyni w Wielkiej Piramidzie. Wszystkie linie piły na boku na którym dokonano pomyłek były horyzontalne. Każdy argument proponujący, że pomyłkę poprawiono poprzez nachylenie ostrza, co jest prawdopodobnie jedyną metodą która byłaby skuteczna przy użyciu piły ręcznej, jest unieważniony. Dowód ten wskazuje na wyraźne prawdopodobieństwo, że budowniczowie piramid podczas cięcia granitu znalezionego w Wielkiej Piramidzie i w Drugiej Piramidzie posiadali zmotoryzowaną maszynerię.

Dziś te ślady pił odbijałyby albo różnicę w zebranych wymiarach przewodu piły włosowej ze środkiem abrazyjnym (ściernym), albo boczne ruchy przewodu lub kół które napędzały przewód. Rezultatem każdego z tych warunków jest seria nieznacznych wyżłobień. Postęp ostrza i albo dystans pomiędzy wariacjami w długości ostrza piły lub średnicą kół określa dystans pomiędzy rowkami. Dystans pomiędzy rowkami na skrzyni wewnątrz Komnaty Króla to w przybliżeniu .050 cala.

Wraz z dowodem na zewnątrz dalszy dowód na użycie narzędzi maszynowych wysokiej prędkości można odnaleźć we wnętrzu granitowej skrzyni w Komnacie Króla. Metody które ewidentnie zostały użyte przez budowniczych piramid by wydrążyć wnętrze granitowych skrzyń są podobne do metod których użyto by dziś do maszynowego drążenia komponentów.

Ślady narzędzi we wnętrzu granitowej skrzyni w Komorze Króla wskazują na to, że gdy granit był wydrążany, wstępnych zgrubnych cięć dokonano poprzez wywiercenie dziur w granicie wokół obszaru który miał być usunięty. Według Petriego, dziury te wydrążono z pomocą wierteł rurowych, które zostawiają centralny rdzeń który po wycięciu otworu należy wytłuc. Po tym jak wywiercono wszystkie otwory i usunięto wszystkie rdzenie, Petrie przypuszcza, że skrzynia została wykuta ręcznie do jej pożądanych wymiarów. Maszyniści po raz kolejny pozwolili by na tym szczególnym kawałku granitu ich własne narzędzia znów ich przemogły i wynikłe z tego błędy wciąż można odnaleźć we wnętrzu skrzyni w Komnacie Króla:

"Na Wsch. stronie od wewnątrz jest pozostająca tam część otworu z wiertła rurowego, tam gdzie przechylili wiertło na bok nie pracując z nim w pionie. Mocno próbowali wypolerować tę część, i zdjęli około 1/10 cala grubości wokół niej; ale wciąż musieli pozostawić bok otworu głęboki na 1/10, długi na 3,i szeroki na 1.3; jego dno jest 8 lub 9 (cali) poniżej oryginalnej góry skrzyni. Podobny błąd zrobili na Płn. wewnątrz, ale w znacznie mniejszym stopniu. Są ślady horyzontalnych linii obróbki na Zach.(stronie) wewnątrz."

Błędy zauważone przez Petriego nie są rzadkością we współczesnych warsztatach i muszę wyznać, że sam je okazjonalnie robiłem. W tworzeniu dla nich warunków może brać udział kilka czynników, choć nie mogę sobie wyobrazić spowodowania żadnego z nich dzięki pracy ręcznej. Po raz kolejny, podczas pracy wiertłami w granicie maszyniści dokonali pomyłki zanim mieli czas ją naprawić.
Pozwólmy sobie na chwilę spekulacji, że wiertło było jednak operowane siłą rąk. Jak daleko byliby w stanie wciąć się w granit zanim wiertło należałoby usunąć pozwalając na oczyszczenie otworu z odpadów?

Czy byliby w stanie wwiercić się 8 lub 9 cali w granit bez potrzeby wyjmowania wiertła? Niepojęte jest dla mnie to, że można osiągnąć taką głębokość bez częstego wycofywania wiertła dla oczyszczenia otworu, lub podjęcia środków dla usuwania odpadów podczas ciągłej pracy wiertła. Jest więc możliwe, że częste wycofania wiertła ujawniłyby ich błąd i, że zauważyliby kierunek w jakim wcinało się ich wiertło zanim zdążyło wyciąć 0.200 cali wyżłobienie w boku skrzyni i zanim osiągnęło głębokość 8 lub 9 cali. Czy z wiertłem nie dostrzegamy tej samej sytuacji co z piłą? Mamy tu dwie operacje wysokich prędkości gdzie błędy powstają nim operatorzy mają czas je naprawić.

Choć starożytnym Egipcjanom nie przyznaje się posiadania prostego koła dowody wskazują na to, że nie tylko mieli koło ale też bardziej wyrafinowane zastosowania dla niego. Dowód pracy tokarki wyróżnia się znacząco na niektórych artefaktach goszczących w Muzeum Kairskim jak również w tych badanych przez Petriego. Petrie zidentyfikował w swej kolekcji dwa kawałki diorytu powstałe w wyniku prawdziwego toczenia na tokarce.

Prawdą jest, że można stworzyć złożone obiekty bez pomocy maszynerii po prostu wycierając materiał środkiem abrazyjnym takim jak piasek przy użyciu kawałka kości lub drewna do przyłożenia siły. Relikty na które patrzył Petrie, jednakże, w jego słowach, "nie mogły zostać wyprodukowane przez jakiekolwiek procesy rozdrabniania lub pocierania które naciskały na powierzchnię."

Obiekt który badał Petrie raczej nie był niezwykły dla niedoświadczonego oka. Była to prosta kamienna misa. Jednakże badając misę bliżej Petrie odkrył, że formujący naczynie sferyczny promień wklęsły ma w sobie coś niezwykłego. Bliższe badanie ujawniło ostry wierzchołek na przecięciu dwóch promieni. Wskazuje to na to, że promienie wycięto na dwóch oddzielnych osiach obrotu.

Widziałem podobne przypadłości gdy komponent był usuwany z tokarki a potem znów obrabiany bez prawidłowego ponownego scentrowania. Badając inne przedmioty z Gizy, Petrie znalazł kolejny fragment misy który nosił znaki toczenia na prawdziwej tokarce. Tym razem jednak, zamiast zmieniać oś roboczą obrabianego przedmiotu drugi promień został wycięty przez zmianę czopu soczewkowego narzędzia. W tym promieniu prowadzono obróbkę w pobliżu granic talerza, zostawiając małą krawędź. Znów, ostry wierzchołek zdefiniował skrzyżowanie dwóch promieni.

Przeglądając Muzeum Kairskie znalazłem dowód toczenia na tokarce w dużej skali. Pokrywa sarkofagu miała wyraźne ślady toczenia. Promień pokrywy kończył się połączonym promieniem na barkach na obu końcach. Ślady narzędzia w pobliżu promieni tych rogów są takie same jak te które zaobserwowałem przy obracaniu obiektu z przerywanym cięciem. Narzędzie jest odbijane pod wpływem nacisku ze strony cięcia. Następnie uspokaja się ono gdy sekcja cięcia jest ukończona. Gdy obrabiany kawałek znów zbliża się do narzędzia, początkowe ciśnienie powoduje zagłębienie się narzędzia. W miarę postępu cięcia poziom "wcinania się" zmniejsza się. Na pokrywie sarkofagu w Muzeum Kairskim, ślady narzędzia wskazują na to, że te warunki są dokładnie tam gdzie można ich oczekiwać.

Egipskie artefakty reprezentujące wiercenia rurowe są wyraźnie najbardziej zdumiewającym i rozstrzygającym z dotąd przedstawionych dowodów zaprezentowanych by wskazać zasięg w jakim wiedza i technologia były praktykowane w prehistorii. Starożytni budowniczowie piramid używali techniki dla wiercenia otworów która jest powszechnie znana jako "trepanowanie." Technika ta pozostawia centralny rdzeń i jest efektywnym środkiem robienia otworów. Dla otworów które nie przechodzą przez cały materiał osiągali zamierzoną głębokość a następnie wyłamywali rdzenie z otworu. Było to oczywiste nie tylko w otworach które badał Petrie ale również na rdzeniach wyrzuconych przez dokonujących trepanowania kamieniarzy.

Odnośnie śladów narzędzi które pozostawiły spiralny rowek na rdzeniach usuniętych z otworów wyciętych w kawałkach granitu pisze on, "spirala cięcia zagłębia się o .100 cala w obwodzie 6 cali, lub 1 do 60, tempo zagłębiania się w kwarc i skaleń które jest zdumiewające." Po przeczytaniu tego muszę zgodzić się z Petriem. Było to niewiarygodne tempo postępu (dystansu pokonywanego na obrót wiertła) dla wiercenia w dowolnym materiale, nie mówiąc już o granicie. Byłem kompletnie skonfundowany co do tego w jaki sposób wiertło mogło osiągnąć takie tempo postępu. Petrie był tak zdumiony tymi artefaktami, że usiłował je wyjaśnić w trzech różnych punktach w jednym rozdziale. Dla inżyniera w latach 1880-tych to na co patrzył Petrie było anomalią. Charakterystyki otworów, rdzeni które z nich wyszły oraz ślady narzędzi wskazują na niemożliwość.

Trzy wyróżniające się charakterystyki otworu i rdzenia, co przedstawię, czynią te artefakty ekstremalnie niezwykłymi. Są nimi:

• Stożek zarówno na otworze i rdzeniu.
• Symetryczne spiralne wyżłobienie podążające za tymi stożkami co pokazuje, że wiertło postępowało w granicie w tempie .100 cala na obrót wiertła.
• Pogmatwanym faktem jest to, że spiralny rowek wcina się głębiej w kwarc niż w miększy skaleń.

W obróbce konwencjonalnej byłoby odwrotnie. W 1983, Mr. Donald Rahn z firmy Rahn Granite Surface Plate Co., Dayton z Ohio, powiedział mi, że w wierceniu granitu, diamentowe wiertła obracające się 900 razy na minutę, penetrują materiał w tempie 1 cala na 5 minut. W 1996, Eric Leither z Trustone Corp, powiedział mi, że te parametry nie uległy zmianie od tamtego czasu. Tempo postępu współczesnych wierteł oblicza się więc na .0002 cala na obrót, wskazując na to, że starożytni Egipcjanie byli w stanie ciąć granit w tempie które było 500 razy większe lub głębsze na obrót wiertła niż we współczesnych wiertłach. Inne charakterystyki również tworzą problem dla współczesnych wierteł. Wycinały one stożkowy otwór ze spiralnym rowkiem który wcinał się głębiej w twardszy składnik granitu. Jeśli konwencjonalne metody obróbki nie mogą odpowiedzieć na tylko jedno z tych pytań to jak odpowiemy na wszystkie trzy?

W wydaniu magazynu "Egypt Revealed" z jesieni 2000 roku Dr. Mark Lehner, prawdopodobnie najbardziej głośny i widoczny spośród Egiptologów w używaniu swej wiedzy o wytwarzaniu w analizowaniu technologii starożytnych Egipcjan, postulował istnienie warsztatu miedzi w nowoodkrytej "wiosce robotników." Oświadczył on, że używano go "...by wytwarzać tysiące miedzianych dłut każde prawdopodobnie nie szersze niż twój kciuk dla wycinania tysięcy akrów wapiennego okrycia dla piramid." W swym dokumencie “Obelisk I”, Lehner z pasją oświadcza, że jest przekonany, że hieroglify i reliefy, których atrybuty były tak podziwiane przez Petriego z powodu ich świetnych przekrojów mierzących zaledwie .100 cala, wskazujących na to, że narzędzie które je stworzyło musiało ciąć granit w jednym podejściu, faktycznie powstały przez tłuczenie granitu pięściakami z dolerytu.

Czytając prace Petriego można zobaczyć, że angażował się w szerokie badania odnośnie narzędzi używanych do cięcia twardego kamienia. Mimo to, pośród niektórych Egiptologów uparcie obowiązuje wierzenie, że użyty w Wielkie Piramidzie granit cięto przy użyciu miedzianych dłut. I.E.S. Edwards, brytyjski Egiptolog i czołowy światowy ekspert od piramid czyni następujące oświadczenie.

“Kamieniarze ery piramid oskarżyliby greckiego historyka Strabo o niedopowiedzenie wcinając się w uparte granity Aswanu. Ich topory i dłuta były zrobione z miedzi utwardzanej kuciem.” (Edwards, I.E.S. Ancient Egypt, Strona 89. (1978 - National Geographic Society, Waszyngton, DC.)

Nadziej daje to, że poza Egiptologami głównego nurtu takimi jak Mark Lehner i IES Edwards, (Ś.P.) inni Egiptolodzy nie sugerują, że miedziane dłuta które można teraz znaleźć w Muzeum Kairskim były reprezentatywne dla narzędzi użytych do budowy piramid. Gdyby tak zrobili zasugerowałbym im mocno by poczynili wysiłek i nauczyli się czegoś o materiałach i procesach które proponują faktycznie tworząc jeden z tych artefaktów. Zidentyfikować miedź jako metal użyty do cięcia granitu to jak powiedzieć, że można ciąć aluminium używając dłuta zrobionego z masła. Poniżej jest bardziej wykonalna i logiczna metoda która dostarcza odpowiedzi na pytanie użyte przez starożytnych Egipcjan do wiercenia w granicie.

Fakt, że spirala postępu jest symetryczna jest dosyć niezwykły biorąc pod uwagę proponowaną metodę cięcia. Stożek wskazuje na wzrost obszaru powierzchni cięcia wiertła w trakcie pogłębiania otworu a stąd wzrost oporu. Jednorodny postęp w tych warunkach, z użyciem siły mięśni, byłby niemożliwy. Petrie teoretyzował, że do obsadzonego klejnotami rurowego wiertła z brązu przyłożono siłę jednej lub dwóch ton nacisku. Jednakże nie bierze tu pod uwagę, że pod kilkoma tysiącami funtów nacisku klejnoty niewątpliwie utorowałyby sobie drogę przez miększą substancję, pozostawiając granit relatywnie nietknięty po ataku. Metoda ta nie tłumaczy również dlaczego wyżłobienia są głębsze w kwarcu.

Należy odnotować, że Petrie nie identyfikuje środków jakimi sprawdzał rdzenie, czy używał instrumentów metrologicznych, mikroskopu czy nagiego oka. Należy również odnotować, że nie wszyscy egiptolodzy uniwersalnie akceptują jego wnioski. W „Starożytne egipskie materiały i przemysły” (Ancient Egyptian Materials and Industries) Lucas podnosi problem odnośnie wniosków Petriego, że rowki były rezultatem tarcia osadzonych klejnotów. Oświadcza on:

"W mojej opinii, przypuszczanie, że wiedza o cięciu tych klejnotów do formy zębów i osadzania ich w metalu w taki sposób, że mogłyby znieść brzemię ciężkiego użytkowania, i dokonanie tego w przypisanym im wczesnym okresie, przedstawiałoby większe trudności niż te wyjaśnione poprzez założenie ich użytkowania. Ale czy rzeczywiście były to takie zęby jak postulował Petrie? Dowód na ich obecność jest następujący.

(a) Cylindryczny rdzeń z granitu wyżłobiony wkoło przez punkt żłobiący, z ciągłymi rowkami formującymi spiralę, z jedną częścią pojedynczego rowka który można namierzyć na pięć obrotów wokół rdzenia.

(b) Część otworu nawierconego w diorycie z siedemnastoma równoodległymi rowkami w wyniku sukcesywnej rotacji tego samego punktu tnącego.

(c) Kolejny kawałek diorytu z serią rowków wyoranych na głębokość ponad jednej setnej cala w pojedynczym cięciu.

(d) Kolejne kawałki diorytu pokazujące regularne równoodległe rowki piły.

(e) Dwa kawałki diorytowych mis z hieroglifami wyciętymi z bardzo dowolnym punktem cięcia, nie pocięte i nie zagrzebane (hieroglify).

Ale jeśli proszek ścierny (abrazyjny) został użyty z miękkimi miedzianymi piłami i wiertłami, wysoce prawdopodobne jest, że drobiny ścierne zostały wtłoczone w metal gdzie mogły pozostać przez pewien czas i każdy taki przypadkowy i tymczasowy ząb wyprodukowałby taki sam efekt jak te zamierzone i stałe (zęby)…"

Lucas idzie dalej spekulując, że wyjmowanie wiertła rurowego w celu usunięcia odpadów i zaaplikowania świeżej pasty ściernej do otworu stworzyło rowki. Z teorią tą są jednak problemy. Wątpliwe jest by proste ręcznie obracane narzędzie było obracane przez rzemieślników podczas wyciągania z otworu. Podobnie, umieszczanie narzędzia z powrotem w otworze ze świeżą pastą ścierną nie wymagałoby obracania narzędzia przed osiągnięciem powierzchni roboczej. Jest też kwesta stożka na obydwu, otworze i rdzeniu. Obydwa zapewniałyby efektywne oczyszczanie pomiędzy narzędziem i granitem, czyniąc w ten sposób kontakt tworzący rowki niemożliwym w tych warunkach.

Metoda jaką proponuję tłumaczy jak znalezione w Gizie otwory i rdzenie mogły zostać wycięte. Jest ona zdolna do stworzenia wszystkich detali które zastanawiały mnie i Petriego. Na nieszczęście dla Petriego metoda ta była nieznana w czasie gdy dokonywał swych badań, nie jest więc zaskakujące, że nie mógł znaleźć żadnych satysfakcjonujących o...