Jako Słowianie jesteśmy u siebie.pdf

– Dziwi mnie, że uczy się w naszych szkołach o religii greckiej, rzymskiej, a

niestety o naszej rodzimej się zapomina – mówi Ratomir Wilkowski,

przedstawiciel polskich rodzimowierców. W rozmowie z naTemat opowiada,

jak trudno jest dziś dać dzieciom starosłowiańskie imię i o tym, kim są

współcześni polscy "poganie".

W czerwcu "Rzeczpospolita" napisała o planowanym zjednoczeniu polskich

pogan. Postanowiliśmy porozmawiać z jednym z uczestników zjazdu, o

którym pisał dziennik, by dowiedzieć się więcej, co to znaczy być

"poganinem" we współczesnej Polsce.

Jak powinienem się do pana zwracać?

Ratomir Wilkowski: U nas kapłanów nazywa się żercami.

Kim są żercy?

Żerca sprawuje czynności obrzędowe, poza tym prowadzi też inne czynności

związkowe. Ale inaczej niż w Kościele Katolickim, musi się sam utrzymywać.

Nie ma czegoś takiego, że żyje tylko z datków wiernych. Musi pracować.

Funkcja żercy jest honorowa.

Czy to dlatego, że nie ma wystarczająco wielu wiernych, by żerca

mógł utrzymać się z ich datków?

Myślę, że wiernych jest całkiem sporo, natomiast wątpię, żeby w tym kraju

znaleźli się chętni, żeby utrzymywać jeszcze jedną grupę kapłańską. I tak z

naszych podatków wszyscy łożymy na Kościół Katolicki. Natomiast zwyczaj,

że żerca musi się sam utrzymywać, został wywiedziony ze źródeł

historycznych: z przekazów, z kronik.

I co z tych źródeł wynika?

Kapłani rodzimowierczy utrzymywali się z pracy swoich rąk i my staramy się

to kontynuować. Chociażby dlatego, żeby nie prowokować dziwnych,

niejasnych sytuacji, tudzież w skrajnych przypadkach patologii, mogących

zaszkodzić nie tylko związkowi, ale całemu systemowi wyznaniowemu.

Jak to się stało, że pan w ogóle zainteresował się

rodzimowierstwem?

Rzecz polega na tym, że człowiek w pewnym momencie swojego życia

zaczyna zadawać pytania, które są wspólne dla większości systemów

wyznaniowych – o sens istnienia, nie tylko swojego, ale i otaczającego nas

świata. O to, co jest przed naszym życiem, co jest po nim. Generalnie, o

istotę wszechrzeczy, można powiedzieć. Różne religie, różne systemy

wyznaniowe, starają się odpowiadać na te pytania na swój sposób.

Dlaczego dla pana akurat ten sposób okazał się

najatrakcyjniejszy?

Może nie tyle najatrakcyjniejszy, co najbardziej zbieżny z moją filozofią

życiową. Katolicyzm, który jest w naszym kraju najbardziej popularny, w

najmniejszym nawet stopniu nie odzwierciedla tego, w co wierzę, ani nie

znajdywał pokrycia w moim stosunku do świata.

A w czym z pana filozofią pokrywała się wiara rodzimowiercza?

Podstawową rzeczą jest to, że rodzimowierstwo słowiańskie nie jest

dogmatycznym monoteizmem, tylko politeizmem, czyli wielobóstwem. Do

tego jest silnie nacechowane panteizmem, czyli przekonaniem, że Bóg

najwyższy jest tożsamy całemu otaczającemu nas światu, naturze.

Monoteizm chrześcijański wyklucza panteizm, a tym bardziej politeizm. W

rodzimowierstwie świat w skali makro nie jest stworzony przez Boga, tylko

jest mu tożsamy.

Oprócz tego, przynajmniej w ramach związku, który ja reprezentuję,

zakładamy istnienie pozostałych bogów, będących niejako przejawami

poszczególnych aspektów Boga najwyższego. Sprawują oni pieczę nad

konkretnymi aspektami natury, poprzez nie przejawiając swe istnienie.

Mówi pan o związku, który pan reprezentuje. Tymczasem

związków rodzimowierczych jest kilka.

Obecnie w Polsce zarejestrowane są cztery związki rodzimowiercze, z czego

czynnie działają trzy. Jest to reprezentowany przeze mnie Rodzimy Kościół

Polski, związek wyznaniowy Rodzima Wiara i zachodniosłowiański związek

wyznaniowy Słowiańska Wiara. Oprócz tego istnieją różne lokalne wspólnoty

nieformalne, jak również formalnie zarejestrowane stowarzyszenia i grupy

takie jak Stowarzyszenie Żertwa, Stowarzyszenie Watra, Stowarzyszenie

Gontyna, czy grupa Wiedza i Dzieło.

Dlaczego tych grup jest tak wiele?

Bo zakres rodzimowierstwa jest dość szeroki. Czasami przyczyną tego

rozwarstwienia są, mówiąc najkrócej, poglądy polityczne. Są grupy, które

bardziej skłaniają się ku prawicy. Są grupy, które bardziej stawiają na folklor

i wierne sięganie do źródeł. Generalnie, same różnice wyznaniowe,

teologiczne nie są aż tak wielkie. I nie uważam, żeby związków było aż tak

wiele. Szczególnie uwzględniając fakt, że to jest politeizm, czyli system, który

nie zakłada jakiegoś jednego, uniwersalnego systemu zbliżania się do

absolutu, do Boga najwyższego, czy nawet sumy bóstw. W rodzimowierstwie

już samo to, że jest ono politeizmem, dopuszcza sporą tolerancję i możliwość

indywidualnego podejścia do wiary.

Inaczej niż w monoteizmie.

Tak, a proszę zauważyć, że choćby chrześcijaństwo, które jest religią

wyraźnie określającą zakres swoich założeń teologicznych, również nie

uchroniło się od rozwarstwień. W jego ramach też musiano się spotykać na

różnego rodzaju soborach, uchwalać kanony wiary, które często prowadziły

nie tyle do scalenia, co wręcz dalszych podziałów. Mimo że monoteizmy

często są globalnymi systemami uniwersalistycznymi, również w ich ramach

dochodzi do rozłamów.

Czy wasza religia jest uniwersalistyczna? Czy zakładacie

nawracanie na nią innych ludzi?

Nie. To wynika już z samej definicji rodzimowierstwa, ponieważ w

przeciwieństwie do zdecydowanej większości monoteizmów, które są

określane jako religie objawione czy też założone, rodzimowierstwo jest tzw.

religią naturalną, czyli taką, która wykształciła się na przestrzeni wieków,

istniejąc niejako od początku dziejów danej grupy etnicznej.

Opiera się ono na zmysłowej i pozazmysłowej obserwacji otaczającego nas

świata, w naszym przypadku obserwacji zapoczątkowanej przez naszych

słowiańskich przodków. I już chociażby przez to, że wiara ta związana jest z

grupą etniczną i terenem na którym się wykształciła, nie jest ukierunkowana

na nawracanie czy przekonywanie osób spoza tej grupy.

A gdyby ktoś sam się do was zgłosił?

W przypadku naszego związku jest wyraźnie powiedziane, że każdy, kto

uważa się za Polaka i szanuje naszych rodzimych bogów, może formalnie

przystąpić do Rodzimego Kościoła Polskiego.

Ale musi uważać się za Polaka, tak? Nie przyjęlibyście kogoś z

zupełnie innej kultury?

Powiem tak – trudno mi sobie wyobrazić, żeby osoba będąca z innego

kontynentu nie wyznawała swoich bogów, tylko chciała wyznawać naszych.

Jeżeli ktoś chce wyznawać naszych bogów, to siłą rzeczy, niejako z definicji,

zakłada się, że będzie to osoba, której szczególnie bliska będzie ta kultura,

ten naród, te ziemie. Więc owszem, ten ktoś może mieć wśród swoich

przodków osoby innej niż polska narodowości, ale jeśli nie ma w duszy

szacunku dla naszych słowiańskich bogów, to mija się z celem, żeby

przystępował do związku. To tak jakby do wojska przyszła osoba, która ma

poważną wadę wzroku i chciała zostać pilotem oblatywaczem (śmiech).

Jaki jest wasz stosunek do Kościoła Katolickiego?

To jest często powtarzające się pytanie, na które wbrew pozorom bardzo

ciężko odpowiedzieć. Ujmując rzecz jak najkrócej: w państwie, które

teoretycznie jest demokratyczne i świeckie, nie odczuwamy, że jesteśmy

traktowani na równi z dominującym Kościołem, co ponoć zapewnia nam

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: