1. Nocek duży Myotis myotis (Borkhausen, 1797)
Długość ciała wynosi 7-8 cm, rozpiętość skrzydeł 35-44 cm, masa ciała 25-40 g. Uszy owalne, dosyć szerokie. Ciało ma ubarwienie dość zróżnicowane u różnych osobników.
WYSTEPOWANIE: W Polsce występuje głównie w południowo-zachodniej części kraju. Jedna z największych kolonii rozrodczych nocków dużych w Polsce znajduje się na strychu kościoła we Wleniu na Dolnym Śląsku. Występują też w Ojcowskim Parku Narodowym. Zamieszkuje głównie w osiedlach ludzkich, latem kryjąc się na dużych strychach, wieżach kościelnych i w innych budowlach. Zimuje w piwnicach, fortyfikacjach, opuszczonych kopalniach, w jaskiniach
Nocek Natterera Myotis nattereri (Kuhl, 1817)
Gatunek średnich rozmiarów. Futerko na grzbiecie brązowe, zaś na brzuchu białe. Ucho jasne i długie, do połowy długości równomiernie wąskie, w górnej części zaokrąglone, wywinięte do wewnątrz. Skrzydła dosyć szerokie. Występuje w niemal całej Europie z wyjątkiem środkowej i północnej Skandynawii. W Polsce spotykany na terenie całego kraju. Jego letnimi kryjówkami są dziuple oraz skrzynki lęgowe dla ptaków i nietoperzy, chociaż kilkakrotnie obserwowano je w szczelinach budynków. Samice tworzą kolonie rozrodcze liczące zwykle poniżej 40 osobników.
Nocek orzęsiony Myotis emarginatus (Geoffroy, 1806)
Futro na grzbiecie brązowe,włosy są trójbarwne, a na brzuchu jasne z szarobrązowymi lub brązowymi końcówkami. Skrzydła szerokie. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest wyraźne wycięcie na zewnętrznym brzegu ucha, sięgające połowy jego długości. Występuje w południowej i zachodniej Europie. W Polsce do niedawna był bardzo rzadko obserwowany i spotyka się go wyłącznie w południowej części kraju. Głównymi rejonami jego występowania są Karpaty oraz Jura Krakowsko-Częstochowska.
Podkowiec mały Rhinolophus hipposideros (Bechstein, 1800)
Jeden z najmniejszych nietoperzy występujących w Polsce. Długość ciała około 40 mm, rozpiętość skrzydeł do 250 mm, masa ciała 3,5-10 g. Przedramię o długości 37-42,5 mm. Barwa sierści futerka szarobrązowa na grzbiecie, szara lub szarobiała na brzuchu. Uszy spiczaste i szerokie, skrzydła szerokie i zaokrąglone na końcach, ogon dość krótki, nie wystający poza błonę ogonową. .Dookoła nozdrzy narośl skórna w kształcie podkowy służąca do skupiania wiązki sygnałów echolokacyjnych Występuje w południowej i środkowej Europie. W Polsce występuje w Karpatach (z wyjątkiem Tatr), Sudetach oraz na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Nieliczne osobniki notuje się również zimą na Nizinie Śląskiej w fortyfikacjach Nysy. Chronione stanowiska kolonii rozrodczych podkowca znajdują się m.in. na poddaszach dawnych cerkwi w Wierchomli Wielkiej i Jaworkach oraz na strychu klasztoru cystersów w Szczyrzycu oraz na strychu kościoła parafialnego w Łabowej.
Mroczek posrebrzany Vespertilio murinus (Linnaeus, 1758)
Nietoperz średniej wielkości. Futro na grzbiecie dwubarwne: nasada jest ciemna, a końcówki srebrzyste. Futro na brzuchu najczęściej jest jasne - białe lub jasnoszare, chociaż zdarzają się osobniki o ciemnoszarym futrze na brzuchu.
Występuje w środkowej i wschodniej Europie. W Polsce wykazany z całego kraju, jednak rozród stwierdzono jedynie na Wyżynie Wschodniomałopolskiej (Roztocze), w Puszczy Białowieskiej i Bieszczadach
Karlik malutki Pipistrellus pipistrellus (Schreber, 1774)
Długość ciała 3,6–5,1 cm, długość ogona 2–3,5 cm, rozpiętość skrzydeł 20 cm, masa ciała 3,5–6,5 g.
Często lata już o zmierzchu; chętnie żyje w pobliżu osiedli ludzkich; typowo szczelinowy gatunek; samice tworzą kolonie letnie liczące do 50-500 osobników pod okapami, w szczelinach murów, lub belek nośnych, w pustych drzewach lub pod korą; zimują w zakamarkach budynków, na wieżach, za obrazami w kościołach, na południu w jaskiniach o temperaturze 2-8 °C.
Borowiec olbrzymi Nyctalus lasiopterus (Schreber, 1780)
gatunek nietoperza z rodziny mroczkowatych. Największy nietoperz Europy o rozpiętości skrzydeł do 45 cm. . W Polsce tylko jedno dobrze udokumentowane stwierdzenie - czaszkę tego nietoperza wypreparowano z wypluwki sowy płomykówki w Królikowie (południowa Wielkopolska); obecnie znajduje się ona w zbiorach Zakładu Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauki w Białowieży. Ponadto istnieje nieudokumentowane stwierdzenie tego gatunku z krakowskiej dzielnicy Bielany (złowienie jednego samca wylatującego ze strychu klasztoru), dokonane przez znanego chiropterologa prof. Wincentego Harmatę, jednak autor ten nie podał w swoim doniesieniu jakichkolwiek cech rozpoznawczych, w oparciu o które oznaczono gatunek nietoperza.
Gacek brunatny Plecotus auritus (Linnaeus, 1758)
gatunek ssaka z rzędu nietoperzy. Wraz z gackiem szarym stanowi trudną do rozróżnienia parę gatunków. Do około roku 1960 gatunków tych nie rozróżniano, używając polskiej nazwy gacek wielkouch. Nietoperz mały. Futro na grzbiecie żółtobrązowe lub brązowe, na brzuchu białawe. Błony lotne brązowawe, ucho bardzo duże, długości przedramienia, szerokie. Uszy stykają się (nie zrastają) u nasady. Występuje w całej Europie z wyjątkiem północnych i południowych jej krańców. W Polsce występuje na terenie całego kraju. Występuje zarówno w lasach, jak i na obszarach zabudowanych. Latem kolonie rozrodcze spotykane są w budynkach (głównie na strychach), w dziuplach drzew oraz skrzynkach dla ptaków i nietoperzy
rzabqa