egzorcyzm-z-mediumizmu.pdf

Świadectwo: Egzorcyzm

z mediumizmu

Mam dzisiaj 36 lat i jestem 8 lat po odprawianym nade mną

wielkim rytuale egzorcyzmu z powodu mediumizmu. Niesamowita

historia.

Moja historia rozpoczyna się w roku 1863 kiedy mój prapradziadek

został po powstaniu wraz z rodziną wysiedlony na Syberię. Wyjazd z

Polski był równoznaczny z opuszczeniem rodzinnych stron

mazowieckiego dworu w którym religia katolicka była oczywistością, a

wejściem w kulturowe konteksty Rosji końca XIX wieku. Sytuacja

materialna mojej rodziny w Rosji na samym początku zesłania była

zła, ale szybko ustatkowała się na tyle, że mój pradziadek kształcił się

we Władywostoku w szkole prowadzonej przez Niemców, rozmawiał

tylko po rosyjsku i niemiecku, porzucił praktyki katolickie, fascynował

się teozofią. Dobrze płatny zawód pozwalał mu na dalekie wycieczki

na północ, w dzikie regiony Syberii gdzie był surowy nietknięty

chrześcijaństwem szamanizm, gdzie jak wspominał podległ z

kolegami jakimś obrzędom, które miały powiększyć jego zdolności

medialne. „Bycie medium” w tamtym środowisku było modne, nieraz

oszukiwano podczas seansów, aby skupić na sobie uwagę

towarzystwa, ale pradziadek podczas syberyjskiej inicjacji uzyskał coś

prawdziwego, co na samym początku dawało mu wielką satysfakcję,

ale z czasem przeraziło na tyle, że wypytywał jak się tego pozbyć.

Odpowiedź jaką uzyskał była mroczna, nie da się tego pozbyć. Co

więcej „cechy mediumizmu” pozostaną w rodzinie i będą dziedziczone

przez kilka pokoleń, mogą co najwyżej być uśpione poprzez nie

używanie ich.

Po odzyskaniu niepodległości pradziadek z rodziną zamieszkał w

Warszawie, jego córka została żoną znanego piłsudczyka,

zafascynowanego seansami spirytystycznymi Stefana Ossowieckiego.

Ossowiecki namawiał babcię, aby z nim współpracowała, nalegał, że

wyczuwa jej nadzwyczajne cechy które nazywał „wrodzonymi”,

„wartymi uruchomienia”, ona poruszona tymi komplementami

zastanawiała się nad współpracą, czemu jej zainicjowany na Syberii

Ojciec bardzo się sprzeciwiał. Rozmawiano wówczas o tym, że on

doświadcza pewnego rodzaju cierpienia i nie chce żeby z córką było

podobnie, że przestrzega ją przed zainteresowaniem tymi sprawami,

że żałuje tego co robił kiedyś, ale nie widzi możliwości cofnięcia

sprawy. Powstrzymało ją to przed zabawowym uczestnictwem w

seansach, ale podczas wojny i okupacji jej nastawienie do możliwości

poszukiwania zaginionych i wypytywania się zmarłych o różne rzeczy

zmieniło się, spirytyzm nabrał bardzo praktycznego wymiaru, był też

nęcącym substytutem duchowości, bo wiary w sensie katolickim to

środowisko już nie posiadało. Niedawno starsza osoba z rodziny

opowiadała mi że z dzieciństwa spędzonego w schronach

bombardowanej Warszawy pamięta ciągle odprawiane tam seanse

spirytystyczne. Kładziono talerzyk na stole, siadano wokół i

wypytywano „duchu duchu, powiedz nam czy Iksiński żyje”, a „zawołaj

ducha Kowalskiego niech się wypowie czy można przejść bezpiecznie

do tamtej ulicy, czy tam strzelają”. I rzeczywiście, niekiedy

otrzymywano zupełnie trafne odpowiedzi. Podobnie jak u pradziadka u

Babci po okresie zadowolenia z mediumizmu nadchodził okres

cierpienia, do którego w wesołym z natury i trzeźwo myślącym

środowisku nie było się przed kim przyznać. Po II wojnie nie było już

seansów, było już tylko cierpienie. Mama pamięta dziadka, który jej

jako dziecku w prostych słowach tłumaczył. „Jest coś takiego jak

spirytyzm, ludzie czasem z ciekawości z nudów chcą rozmawiać ze

zmarłymi. Ale tego nie wolno robić, ja to kiedyś robiłem i bardzo się po

tym cierpi, niestety po tym co robiłem, a jest to tak jakbym coś

odgrzebał głęboko spod ziemi, moja rodzina będzie już to mieć i ty też.

To są skomplikowane sprawy. Najważniejsze dla ciebie jest, żebyś

nigdy nie pozwoliła przy sobie robić nic związanego z wywoływaniem

duchów, czy jakimś dziwnym leczeniem. Jeżeli ktoś ci będzie prawił

komplementy że jesteś medium, to nie rozmawiaj z nim, jeżeli gdzieś

towarzystwa będzie chciał wywoływać duchy to pamiętaj, że ty

wychodzisz, masz nie zwracać uwagi czy to grzecznie że wyjdziesz

czy nie, tylko uciekać. Bo jak oni będą bez ciebie to im się

najprawdopodobniej nic nie uda. A z tobą może się udać i będą z tego

straszne rzeczy.” Czasy komunizmu rodzina przeżyła dość spokojnie,

jakby cała sprawa odchodziła w niepamięć, obrosła nawet nieco

żartobliwą legendą. W latach 70 kiedy zaczynały się pojawiać w

Polsce przemycane z zachodu druki z rysunkami aury ludzkiej, ciał

astralnych, było w rodzinie kilka rozmów uzgadniających, że wszyscy

to widzą mniej więcej tak jak na rysunkach i że każdy nieraz

zastanawia się nad sobą, czy nie jest wariatem. Te rozmowy miały

jakiś uspokajający charakter, że skoro kilka osób widzi to samo, na

jakimś wspólnym znajomym i może o tym spokojnie pogadać, no to

widać to obiektywnie istnieje. Bardziej niepokoiły zwierzenia o tym, że

każde z nas kilkakrotnie miało doznania związane z wychodzeniem ze

swojego ciała, tego nikt nie pamiętał jako przyjemne.

Moje najwcześniejsze wspomnienia z dzieciństwa, pierwsze

zapamiętane obrazy mają już na sobie pewne rzeczy których inne

osoby nie widzą. Mama rozmawiała ze mną o tym tak jak się

rozmawia z dzieckiem poznającym świat, wyjaśniła mi, że inni tego nie

widzą, żeby nie rozmawiać o tym z nikim, bo zostanę uznana za

wariatkę, ale żeby się nie przejmować, ponieważ ona to widzi i babcia

widziała i pradziadek, widzimy, „bo jesteśmy mediami” ,że jest to jakby

uśpione i co „nie ruszane nie sprawi mi kłopotu”. Pamiętam też z

dzieciństwa wizyty duchów, białego stojącego koło szafy i czarnego

wiszącego nad moim łóżkiem, budziła mnie ich obecność, otwierałam

oczy, ale nie mogłam się przez parę chwil poruszyć, było mi duszno

tak jakbym się czymś zachłysnęła, było to jednak tylko kilkanaście

zastanawiających momentów w dzieciństwie szczęśliwym i

spokojnym.

Od reszty rodziny odróżnia mnie to, że byłam u pierwszej Komunii

Świętej. Prowadzono mnie na nauki związane z tym sakramentem

„żebym nie była inna od dzieci w klasie”, bo mieszałyśmy w

robotniczej, „po wiejsku” wierzącej dzielnicy, gdzie by nas babcie

kolegów z klasy mocno wzięły na języki jakbym nie chodziła na religię,

podśmiewywano się z panujących tam „wiejskich klimatów”, ale jednak

prowadzono. Moja wiara jaka dostałam od prostej katechetki

zakonnicy była szczera, ale niepodtrzymywania zanikła wraz z

wiekiem dojrzewania. Życie sakramentalne wznowiłam na studiach,

pod wpływem wierzącego środowiska. Jazda zaczęła się nagle, kiedy

pojechałam na obóz środowiska studenckiego, na którym przez ścianę

z nami mieszkali chłopcy którzy codziennie chodzili na Mszę Św.

Ponadto pościli w intencji pielgrzymki do Częstochowy, na której czas

pokrywał się z pobytem na obozie, ofiarowywali to za uczestników. W

moim pokoju nocą chodziła ciągle ciemna postać smukłego

mężczyzny bez rozpoznawalnej twarzy, której kroki i obecność

zauważali niekiedy także i inni. Robili różne teorie, że być może jest to

dusza zmarłego, ja jednak wiedziałam że jest to zjawa towarzysząca

mi od dzieciństwa, która zmieniła sposób zachowania. Nie spałam w

ogóle ponad tydzień, obecność ducha łączyła się z ukazywaniem mi

obrazów różnych grzechów i złych sytuacji, odległych morderstw i

umarłych, wiązało się to z uczuciem przytłoczenia cudzymi grzechami,

tak jakby on dzielił się swoją pamięcią o świecie przechwalając się

złem i zwalał je na mnie, nieracjonalne poczucie przytłoczenia było z

godziny na godzinę większe. Doznawałam wielkiej ulgi w obecności

Najświętszego Sakramentu który był w kaplicy gdzie się spowiadałam,

ale zaraz po wyjściu robiło się jeszcze gorzej, naprawdę zaczynałam

w tym wszystkim tracić trzeźwość.

Podczas tych bezsennych nocy przypominałam sobie dokładnie co ja

wiem o sobie, co wiem o Bogu, co wiem o mediumizmie, co wiem

moim życiu sakramentalnym i dochodziłam do wniosku, że muszę

koniecznie coś z tym zrobić, bo tylko udaję przed sobą, że rozumiem

kiedy mówią „widzisz takie rzeczy, bo jesteś medium”, przyjmowałam

jako dziecko co mówią, ale teraz dosyć tego. Zrozumiałam, że

światopogląd w którym mnie wychowano nie wytrzymuje próby mojej

sytuacji i nie jest kompatybilny z katolicyzmem, który usiłowałam w

sobie kształtować. Zadzwoniłam do domu i zapytałam co konkretnie

mają na myśli powtarzając, że "to nie ruszane nie sprawia kłopotu”, co

to znaczy „nie ruszać tego” i odpowiedziano mi „nie należy za bardzo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: