Staw krzyżowo-biodrowy.docx

Staw krzyżowo-biodrowy
Staw krzyżowo-biodrowy zaliczany jest do stawów maziówkowych. Wielu badaczy (m.in. Bowen i Cassidy, Schunke, Walker) uważa, że różnice w budowie makroskopowej jak i mikroskopowej chrząstki stawowej wyściełającej powierzchnie stawową biodrową i krzyżową są kwestią sporną. Powierzchnia stawowa kości krzyżowej jest wyściełana chrząstką szklistą natomiast kości biodrowej chrząstką włóknistą, bardziej niebieską, mętną i prążkowaną. Różnią się one również grubością, chrząstka szklista kości krzyżowej jest 3 do 5 razy grubsza od chrząstki włóknistej kości biodrowej. Torebka stawowa składa się z dwóch warstw, zewnętrznej włóknistej oraz wewnętrznej maziowej. Przednia część torebki jest wyraźnie oddzielona od więzadła krzyżowo-biodrowego brzusznego natomiast tylna jej część jest wymieszana z włóknami głębokiego więzadła międzykostnego. Idąc w dół torebka łączy się z okostną pokrywającą kość krzyżową i biodrową. Torebka stawowa wzmacniana jest przez otaczające struktury, powięzie i więzadła. Część z tych elementów wchodzi w skład najsilniejszych mechanizmów stabilizujących miednice a co za tym idzie cały organizm człowieka.

Więzadło krzyżowo-biodrowe brzuszne tak naprawdę jest zgrubieniem przedniej i dolnej części torebki stawowej i jest jednym z słabszych więzadeł tej okolicy, jednak, gdy staw krzyżowo-biodrowy staje się nadmiernie ruchomy zawsze dochodzi do osłabienia tego więzadła i jego bolesności.

Więzadło krzyżowo-biodrowe międzykostne jest z kolei jednym z najsilniejszych więzadeł w organizmie człowieka. Wypełnia przestrzeń między grzebieniem krzyżowym bocznym a guzowatością biodrową. Włókna biegną wielokierunkowo w dwóch warstwach, głębokiej i powierzchownej.

Więzadło krzyżowo-biodrowe grzbietowe długie przebiega nad więzadłem międzykostnym od grzebienia krzyżowego bocznego na wysokości S3 i S4 do kolca biodrowego tylnego górnego (KBTG) i wargi wewnętrznej grzebienia biodrowego. Przyśrodkowe włókna łączą się z blaszką głęboką powięzi piersiowo-lędźwiowej i rozcięgnem mięśnia prostownika grzbietu, głębsze z mięśniem wielodzielnym a boczne z górnymi pasmami więzadła krzyżowo-guzowego. Podczas ruchu kości krzyżowej jak i napięcia mięśni łączących się z więzadłem dochodzi do zmian jego napięcia. Podczas kontrnutacji i skurczu m. prostownika grzbietu dochodzi do zwiększenia napięcia. Natomiast podczas ruchu nutacji i aktywności mm. pośladkowego wielkiego i najszerszego dochodzi do zmniejszenia napięcia tego więzadła.

Więzadło krzyżowo-guzowe (ryc.6, 7) budują trzy duże pasma: boczne (pomiędzy guzem kulszowym a kolcem biodrowym tylnym dolnym, pokrywając mięsień gruszkowaty, od którego otrzymuje włókna), środkowe (od guzków poprzecznych S3, S4 i S5 oraz od górnej części kości guzicznej do guza kulszowego) i górne (biegnące powierzchownie nad więzadłem międzykostnym od kości guzicznej do KBTG). Skurcz m. pośladkowego wielkiego powoduje wzmożenie napięcia więzadła, co świadczy o wymieszaniu włókien obu struktur. Również głębsze warstwy m. wielodzielnego mieszają się z powierzchowną częścią więzadła. Więzadło to stanowi przedłużenie przyczepu ścięgnistego m. dwugłowego uda aż do dolnych kręgów (m. dwugłowy uda → guz kulszowy → więzadło krzyżowo-guzowe → kość krzyżowa → więzadło krzyżowo-biodrowe → kość biodrowa → więzadło biodrowo- lędźwiowe → dolne kręgi lędźwiowe) (ryc.5). U niektórych ludzi mięsień ten omija guz
kulszowy i łączy się bezpośrednio z więzadłem krzyżowo-biodrowym.

Ryc.5 Połączenie mięśni kulszowo goleniowych i więzadła krzyżowo guzowego [10].

Więzadło krzyżowo-kolcowe (ryc. 6, 7) biegnie od brzegu bocznego dolnej części kości krzyżowej i dolnej części kości guzicznej do kolca kulszowego.

Ryc.6 Więzadła okolicy lędźwiowo-miedniczno-biodrowej [8].

Ryc.7 Więzadło krzyżowo-kolcowe i krzyżowo-guzowe [8].

Więzadło biodrowo-lędźwiowe dzieli się na pięć pasm: przednie, górne, dolne, pionowe i tylne. Pasmo przednie przyczepia się do dolnej części wyrostka poprzecznego kręgu L5 i biegnie do brzegu przedniego grzebienia biodrowego wcześniej łącząc się z pasmem górnym, biegnącym od szczytu wyrostka poprzecznego L5. Pasmo tylne zaczyna się wspólnie z pasmem górnym, ale dochodzi do guzowatości biodrowej. Pasmo dolne natomiast przebiega od trzonu i dolnej krawędzi wyrostka poprzecznego L5, skośnie ku dołowi do dołu biodrowego. Pasmo pionowe zaczyna się na przednio-dolnym brzegu wyrostka poprzecznego L5 i biegnie pionowo w dół do tylnej części kresy łukowatej. Więzadło biodrowo-lędźwiowe wykazuje dużą zmienność ilości i kształtu jednak zawsze przyczepia się do wyrostka poprzecznego L5, czasami L4. Przypuszcza się, że jest ono odpowiedzialne za utrzymanie
stabilności połączenia krzyżowo-lędźwiowego w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej (ryc.7).

Ryc.7 Więzadło biodrowo-lędźwiowe [8].

Powięź piersiowo-lędźwiowa jest bardzo ważnym elementem stabilizującym cały organizm. Dużą rolę odgrywa przy przenoszeniu obciążenia z tułowia na kończynę dolną. Przyczepiają się do niej mięśnie, które stabilizują obręcz biodrową. Ich aktywność przenosi się na powięź zwiększając bądź zmniejszając jej napięcie. Mięśniami tymi są: poprzeczny brzucha, skośny wewnętrzny, najszerszy grzbietu, prostownik grzbietu, wielodzielny i dwugłowy uda. Powięź zbudowana jest z trzech warstw: przedniej, środkowej i tylnej. Warstwa przednia jest cienka, odchodzi od wyrostków poprzecznych, miesza się z więzadłami międzypoprzecznymi, pokrywa przednią część m. czworobocznego lędźwi.
Warstwa środkowa stanowiąc początek rozcięgna m. poprzecznego brzucha zaczyna się na szczytach wyrostków poprzecznych. Znajduje się do tyłu od m. czworobocznego lędźwi.
Warstwa tylna złożona jest z dwóch blaszek. Blaszka powierzchowna pochodzi głównie z rozcięgna mięśnia najszerszego grzbietu. Otrzymuje ona również włókna od m. skośnego zewnętrznego i m. czworobocznego lędźwi. Jej włókna biegną po skosie, doogonowo i przyśrodkowo silnie łącząc się z więzadłami nadkolcowymi i wyrostkami kolczystymi kręgów powyżej L4. Poniżej kręgu L4 blaszka powierzchowna już nie łączy się tak silnie w linii pośrodkowej przekraczając ją przechodzi na stronę przeciwną i przyczepia się do
grzebienia biodrowego i kości krzyżowej, gdzie miesza się z powięzią pośladkową (ryc.8).

Ryc.8 Blaszka powierzchowna powięzi piersiowo-lędźwiowej [8].

Włókna blaszki głębokiej przebiegają bocznie i doogonowo przyczepiając się do KBTG, grzebienia biodrowego, więzadeł krzyżowo-biodrowych tylnych oraz w linii pośrodkowej do więzadeł międzykolcowych. Miejsce przyczepu blaszki głębokiej do kresy pośredniej grzebienia biodrowego jest również miejscem gdzie przyczep swój mają m. skośny wewnętrzny i m. poprzeczny brzucha. Niektóre włókna łączą się również z głęboką powięzią m. prostownika grzbietu (ryc.9).

Ryc.9 Schemat połączeń powięzi piersiowo-lędźwiowej (po lewej) oraz jej blaszka głęboka (po prawej) [8].

Taki układ powięzi piersiowo-lędźwiowej, która sięga od ramion po miednice łącząc górną i dolną część ciała oraz wiele mięśni w różnych częściach organizmu sprawia, że jest ona niezwykle istotnym elementem zwiększającym stabilność obręczy biodrowej i kręgosłupa lędźwiowego.