Rozwazania_EDK2009.pdf

EKSTREMALNA DROGA KRZYŻOWA – ROZWAŻANIA

WSTĘP

W roku 1996, przygotowując Akademicka Drogę Krzyżową ulicami Krakowa

– postanowiłem poprosić o rozważania Jana Pawła II. Jak wymyśliłem, tak

zrobiłem. Zbliżał się już termin Drogi Krzyżowej, gdy zadzwonił telefon z

Franciszkańskiej 3 – czeka na księdza list od Papieża. Muszę przyznać, że z

bijącym serce poszedłem list odebrać. Ksiądz Kardynał Franciszek Macharski

wręczając mi list śmiał się i groził palcem: - Kto to widział, by tak sobie pisać do

Papieża. Chociaż list był zaadresowany na niego, zaraz dodał: – To do Ciebie. I

tak, kanałem dyplomatycznym, otrzymałem list od Papieża.

Cóż do tego dodać? W tamtym roku, razem ze studentami

przygotowywałem rekolekcje pt. „O naśladowaniu Karola Wojtyły naprawdę”.

Wyszukiwaliśmy historie o młodym Karolu, jeszcze nie kleryku, by móc go

dosłownie naśladować. Sześciotygodniowe rekolekcje – z postanowieniem na

każdy dzień – dla sporej grupy uczestników okazały się za trudne. Karol, jeśli

odkrył jakąś prawdę, natychmiast wprowadzał ją w życie. Nie dyskutował, tylko

robił. Żył naprawdę. Jakby na przekór pobożności słów i pięknych deklaracji.

Jak w cytowanym w liście fragmencie listu do Kolosan: „Jak więc przyjęliście

naukę o Chrystusie Jezusie jako Panu, tak w Nim postępujcie”.

Takie życie i taki sposób czytania Ewangelii fascynuje mnie od dawana. Nie

wierzę w słowa, ale w czyny. Czytam Ewangelię przez wprowadzanie jej w

życie. Jeśli owoce są złe, wracam do Ewangelii, by znaleźć właściwe

znaczenie. Jeśli są dobre, wiem, że to jest dobra droga. Jednak wtedy również

wracam, by odkryć, co trzeba robić, by plon był obfitszy.

Taką właśnie, nie tylko odczytaną, ale przeżytą przeze mnie drogą krzyżową

chciałbym się podzielić. Tym, co dzieje się naprawdę.

Stacja 1.

Jezus skazany na śmierć

Naprawdę potrafimy się wzajemnie potępiać. Działa w nas taka dziwna reguła: jeśli ja

zrobiłem coś złego, to oczekuję, że inni mnie zrozumieją – że nie chciałem, że tak wyszło, że

to nie było tak. Jeśli jednak ktoś inny ma wpadkę (a czasami tylko mi podpadł), z łatwością

wygłaszam o nim sąd. Szkoda mojego czasu na słuchanie tłumaczeń.

Jezus powiedział: „Jakim sądem wy sądzicie, takim i was osądzą”. W ten sposób Piłat

wraz z tłumem krzyczących ludzi wydali wyrok na siebie. A niewinna krew leje się i dzisiaj.

Wyroki zapadają często i szybko. Bez odwołania.

Naprawdę jest jeszcze gorzej. Jezus został skazany tak naprawdę za dobro, które czynił.

Przecież nawet nie byli w stanie udowodnić mu żadnej winy. Podstawiali świadków. Jakoś tak

się dziwnie składa, że najszybciej potępia się tych, którzy czynią dobro. Dobro wyjątkowo

prowokuje. Jeszcze nie spotkałem człowieka, który czyni dobro, a nie zostałby potępiony i

niesłusznie oskarżony. To spotyka każdego. Wielu więc się wycofuje i rezygnuje z tej drogi.

Dlatego prawdziwe dobro jest jak złoto, które nie boi się próby ognia. Sąd nie jest straszny,

jeśli wiadomo, że dobro zwycięża.

Stacja 2.

Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Naprawdę bywa w życiu ciężko. Trzeba jednak pamiętać, że nie każdy ciężar, to krzyż.

Jezus wyraźnie utożsamia krzyż ze staraniami o zbawienie grzeszników. Krzyż również nie

spada na człowieka. Jezus powiedział: „Nikt mi mojego życie nie odbiera, sam je oddaję”.

Sam wziął krzyż, wcześniej pozwolił się aresztować, przyjął wyrok. Zgodnie z zasadą: jeśli cię

ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw lewy. Po co nadstawiać policzek, jeśli ktoś mi już raz

przyłożył? Tylko z jednego powodu. Jeśli na zło zareaguję złem – awantura gotowa. Jeśli

jednak odpowiem dobrem – daję szanse złośnikowi na opamiętanie: obudź się, przecież

mnie krzywdzisz, podczas, gdy ja ci wciąż ufam. Jezus został ubiczowany, potem skazany.

Jak mówi list do Filipian: „Nie skorzystał, aby na równi być z Bogiem…”, ale dalej uniżał się,

„aż do śmierci i to śmierci krzyżowej”.

Ewangelicznego krzyża nie wolno utożsamiać z chorobą, czy nieszczęśliwym wypadkiem.

To bohaterski akt chrześcijanina, który wzorem Chrystusa wchodzi między grzeszników i zło

dobrem zwycięża.

Stacja 3.

Jezus upada pod krzyżem

Naprawdę może mi stać się coś złego? Jeśli wierzę, ufam Bogu i nigdy Go nie zawodzę?

Owszem. „Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym?” – mówił Jezus tuż

przed śmiercią. „Uczeń nie może być nad mistrza” – a przecież naszemu Mistrzowi

wyrządzono krzywdę. Czasami mówi się, że Bóg nie zsyła nam cierpień, które mogą nas

przytłoczyć. Ale w tym stwierdzeniu są przynajmniej dwie nieprawdy. Przede wszystkim Bóg

nie zsyła cierpień. Bóg jest Miłością. Bóg może nas jedynie posłać między grzeszników. Zależy

Mu na grzesznikach, dlatego proponuje nam ryzykowne działanie. Jeśli się tego podejmę,

mogę dużo cierpieć, czasami za dużo. Jak św. Stanisław Biskup, zabity przez króla –

grzesznika.

Jezus upadł. Ten krzyż był zbyt ciężki. Był zbyt ciężki dla ciała. Nie dla ducha. Nie dla

miłości. Dlatego wstał i niósł go dalej.

Stacja 4.

Jezus spotyka Matkę

Naprawdę ta scena ma w sobie wiele dramatyzmu. Matka – to chyba największe

cierpienie kobiety – patrzy bezsilnie na śmierć swojego Syna. Na dodatek wiem, że cierpi za

to, że był wspaniałym Człowiekiem i uczynił wiele dobrego. Syn wie, że zadaje Matce wiele

cierpienia – godząc się na krzyż. W tym przypadku, dla tych dwojga osób cierpienie nie jest

jednak najważniejsze. Tę sprawę już przedyskutowali. Pewnego razu, gdy Jezus naucza,

krzyczą do Niego: „Twoja matka czeka”. A on odpowiada: „Któż jest moją matką? Ten, kto

pełni wolę Boga”. Sam czuje, że zrodził się z woli Boga, a nie tylko z ciała. Takie słowa mogły

Maryję, jako matkę, zranić. Mogły też natchnąć. Po tym wydarzeniu zapewne jeszcze o tym

rozmawiali, może wiele razy. Teraz to ich łączy. Prawdziwe wsparcie ze strony matki nie

wyczerpuje się w trosce o ciało lub dobre samopoczucie. Dziecko nie powinno też zamykać

się w uczuciach matki, lecz szukać swojej drogi. A spotkanie? Tam, gdzie wola Boga.

Stacja 5.

Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Naprawdę przyjaciół poznaje się w biedzie. A Szymon nawet nie był przyjacielem Jezusa.

Ale mógł nim być. Sprawdził się. Wiele razy wiedziałem, jak osoba dobrze sytuowana,

popularna, w chwilach kryzysu z niedowierzaniem odkrywała, że została sama. A ratunek

przychodził często od obcych ludzi. Tak stało się z Jezusem. Krzyża nie niósł z nim żaden

Apostoł, tylko jakiś przypadkowy człowiek. Jak to się teraz mówi: to zapewne robiło różnicę…

A po zmartwychwstaniu Jezus przyszedł do Apostołów, by im przebaczyć. Nie dorośli do tej

przyjaźni, ale On w nich wciąż inwestował. Później już się starali i w końcu nie zawiedli.

Przyjaciół poznaje się w biedzie. Ale też trzeba wiele razy wybaczyć, by mieć przyjaciół. I

wiele razy muszą nam wybaczać, byśmy dorośli do przyjaźni.

Stacja 6.

Weronika ociera twarz Jezusa

Naprawdę Go dotknęła. Dotknięcie twarzy, ścieranie potu – to bardzo intymna scena.

Chociaż na oczach wielu ludzi. Właściwie w naszej kulturze to nic nowego. Teraz intymność

dobrze się sprzedaje. Lubimy plotki, lubimy podglądać, a wielu na to pozwala, a nawet z

tego żyje. Najbardziej intymne doświadczenie – zbliżenie seksualne, staje się częścią świata

rozrywki. To, co intymne, jest bardzo wrażliwe. Wymaga oswajania. Nie teraz. Byle sprawnie i

przyjemnie. Pewnie dlatego jest tak wiele samotnych osób, zranionych w intymnych

miejscach, a przez to zamkniętych.

Weronika przekracza granice intymności, a równocześnie ją zachowuje. Dotyka twarzy.

Jakby chciała Jezusa lepiej poznać. Nie wykorzystać, poznać. Właśnie wtedy Jezus

zapewne czuł, że jest wyjątkowo osamotniony. Delikatna dłoń w biedzie. Jak ręka

pielęgniarki ścierająca pot umierającemu, którego nie odwiedza rodzina. Za chwile

odejdzie, a ona chce go jeszcze poznać. Nigdy nie jest za późno, za trudno, by poznać

drugiego.

Stacja 7.

Drugi upadek Jezusa

Naprawdę życie zwykle nie układa się dobrze. Często, patrząc na innych, żyjemy w

złudzeniu, że im to się powodzi… A my… czujemy się pokrzywdzeni przez los. Kiedyś też tak

myślałem. Postanowiłem to jednak sprawdzić i przejść na drugą stronę. Cierpliwie słuchałem

i patrzyłem. Wszędzie są problemy. Jak to się mówi: wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.

Czasami tylko jest lepiej lub gorzej. Różnimy się czasami. A właściwie różnimy się tym, jak

podchodzimy do problemów. Czy użalamy się nad sobą, czy też podejmujemy problemy

jako wyzwania.

Czy Jezusowi powodziło się lepiej od nas? Urodził się w stajni. Jego rodzina uciekła do

Egiptu i wiele lat żyła na emigracji. Kiedy wrócili, zapewne żyli za przysłowiowego denara –

czyli zarobek z dnia, na utrzymanie w dniu następnym. Jezus wcześnie został bez ojca i

utrzymywał rodzinę. A nawet, gdy już z mocą rozmnażał chleb, to sam na pustyni głodował.

Żeby w czasie drogi krzyżowej wstać drugi raz, wcześniej wiele razy ćwiczył wstawanie. Bo nie

różnimy się liczbą upadków, ale liczbą powstań.

Stacja 8.

Jezus pociesza płaczące niewiasty

Naprawdę można zostać zagłaskanym na śmierć. Współczucie zastępuje zdrowy

rozsądek. To nie przypadek, że chirurg zwykle nie operuje swojej rodziny. Współczucie

mogłoby zachwiać skalpelem. Bo współczucie może jest potrzebne na chwilę, ale rzadko

kiedy pomaga. Dlatego wokoło jest wiele pomocy, która nie pomaga. Bieda i biedni mają

się dobrze. A w mediach obowiązuje poprawność polityczna – płaczmy z płaczącymi,

choćby to mogło im zaszkodzić.

Jezus, choć przecież słaby i bliski śmierci, zdobywa się na obronę przed tym

współczuciem. Więcej, chce niewiasty uratować od ich współczucia, które zaciemnia im

rzeczywistość. „Nie płaczcie nade mną, ale nad waszymi synami…”. Nie zawsze zło, które

odczuwamy, jest prawdziwym złem. Poznacie po owocach. Pomoc poznaje się po

owocach, nie po emocjach i dobrych chęciach.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: