Magiczne królestwo 05 Napar czarownic - Terry Brooks.pdf - Brooks Terry - uniwers1_u1

TERRY BROOKS

NAPAR CZAROWNIC

W skład cyklu

MAGICZNE KRÓLESTWO

wchodzą:

KRÓLESTWO NA SPRZEDAŻ

CZARNY JEDNOROŻEC

NADWORNY CZARODZIEJ

KABAŁOWA SZKATUŁA

NAPAR CZAROWNIC

TERRY BROOKS

NAPAR CZAROWNIC

Przełożył Robert Rogala

Dla Lisy, za to, że była zawsze przy mnie,

i dla Jill, aby nigdy nie przestała wierzyć w samą siebie.

Wszystkie dzieci - poza jednym - dorastają. Szybko do-

wiadują się, że będą kiedyś dorosłe, a Wendy dowiedziała

się o tym tak:

Kiedy miała dwa lata, bawiła się pewnego dnia w ogro-

dzie: zerwała kwiatek i pobiegła z nim do swojej mamy. Przy-

puszczam, że musiała wyglądać zachwycająco, bo pani Dar-

ling położyła rękę na sercu i zawołała:

- Ach, dlaczego nie możesz pozostać taka na zawsze?!

To było wszystko, co sobie powiedziały, ale od tej chwili

Wendy wiedziała, że musi dorosnąć. Zawsze się o tym wie,

kiedy się ma już dwa lata. Dwa lata to początek końca.

J. M. Barrie, Piotruś Pan

w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego,

Nasza Księgarnia, Warszawa 1958.

MISTAYA

Na gałęzi starego, białego dębu, sięgającego niemal same-

go nieba, przysiadła wrona o czerwonych oczach i patrzyła

przez gęste listowie na zgromadzonych poniżej ludzi. Na ską-

panej w słońcu polanie urządzali sobie piknik - takiej właśnie

nazwy użył Holiday. Na bujnej wiosennej trawie rozciągnię-

to jaskrawy obrus i wykładano nań zawartość kilku koszy-

ków. Wrona przypuszczała, że owo jedzenie może być dla

człowieka źródłem niemałej przyjemności. Były tam tace peł-

ne mięsa i serów, miski wypełnione surówkami i owocami,

bochny chleba, a także oplecione wikliną butle ciemnego piwa

i schłodzonej wody. Przed każdym położono talerz, serwetkę

oraz kubki i sztućce. Pośrodku biesiadnego obrusa ustawio-

no wazon polnych kwiatów.

Większość prac wykonywała Willow, sylfida o szmarag-

dowych włosach i drobnej, gibkiej figurze. Z ożywieniem krzą-

tała się przez cały czas, wesoło zagadując do wszystkich. Za

pomocników miała psa i kobolda. Ten pierwszy to Aberna-

thy, nadworny skryba królestwa Landover, drugi zaś - Par-

snip, który przygotowywał większość posiłków na zamku. Qu-

estor Thews, siwobrody czarodziej w wytartym i wymiętym

ubraniu, przechadzał się dokoła i przyglądał ze zdziwioną

miną młodym gałązkom i nie znanym mu leśnym kwiatom.

Bunion, drugi kobold, ten groźny, przed którym prawie nic

nie mogło się ukryć, gdyż był w stanie niemalże wszystko wy-

śledzić, patrolował skraj polany, zachowując nieustanną czuj-

ność.

Król siedział samotnie przy skraju jasnego obrusa. Ben Ho-

liday, władca Landover, patrzył gdzieś na drzewa, pogrążo-

ny we własnych myślach. Piknik był jego pomysłem, czymś,

co urządzano w świecie, z którego przybył. Chciał, aby inni

mogli poznać ten zwyczaj i doświadczyć czegoś nowego. Wy-

glądało na to, że mają z tego większą przyjemność niż on sam.

Wrona o czerwonych oczach siedziała zupełnie nierucho-

mo pod osłoną gałęzi starego dębu, świadoma obecności do-

rosłych, ale tak naprawdę zainteresowana jedynie dzieckiem.

Inne ptaki - niektóre o bardziej olśniewającym upierzeniu,

niektóre o słodszym głosie - fruwały po lesie, przeskakując

z drzewa na drzewo, beztroskie i swobodne. Ich śmiałość i nie-

ostrożność kontrastowała z zachowaniem wrony, która sta-

rała się pozostać niewidoczna. Żadne oczy nie mogły jej doj-

rzeć z wyjątkiem oczu dziecka; poza tym nie mogła zwrócić

na siebie niczyjej uwagi. Wrona czekała ponad godzinę, aż

mała ją zauważy, aż jej bezgłośne wezwania dotrą do niej, aż jej

cichy rozkaz zostanie wysłuchany i lśniące zielone oczy zwrócą

się ku górze, w półmrok listowia. Dziecko chodziło wokoło,

bawiąc się to tym, to tamtym, jakby bez celu, ale już było wi-

dać, że czegoś szuka.

Jeszcze trochę cierpliwości, upomniała siebie czerwonooka

wrona. Cierpliwość zostanie wynagrodzona.

Wtem dziecko znalazło się bezpośrednio pod jej gałęzią.

Uniosło twarzyczkę, szukając czegoś lśniącymi zielonymi ocza-

mi, i natychmiast to znalazło. Oczy małej zatrzymały się na

oczach wrony, szmaragdowe na purpurowych, ludzkie na pta-

sich. Doszło do wymiany słów, których nie było potrzeby wy-

powiadać; podzieliły się w ciszy myślami o życiu, o pragnie-

niach i marzeniach, o potędze wiedzy i o dojmującej potrze-

bie rozwoju. Dziewczynka stała nieruchomo jak kamień,

ze wzrokiem skierowanym ku górze; wiedziała już, że może

się nauczyć wielu cudownych rzeczy, jeśli tylko znajdzie wła-

ściwego nauczyciela.

Wrona o czerwonych oczach zamierzała zostać tym nau-

czycielem.

Tą wroną była wiedźma Nocny Cień.

Ben Holiday odchylił ciało do tyłu, oparł się na łokciach

i pozwolił, aby od zapachu piknikowych dań zaczęło mu bur-

czeć w pustym brzuchu. Od śniadania minęło kilka godzin

i przez ten czas powstrzymywał się przed zjedzeniem czego-

1 kolwiek. Całe szczęście, koniec czekania był już bliski. Wil-

low z pomocą Abernathy'ego i Parsnipa rozpakowywała po-

jemniki i ustawiała ich zawartość na obrusie. Już wkrótce będą

mogli zacząć jeść. Dzień był wymarzony na piknik: niebo było

czyste i błękitne, słońce grzało ziemię i młodą trawę, kolejny

raz odsuwając w niepamięć wspomnienia o mroźnej zimie.

Kwiaty rozkwitły, a gałęzie drzew ponownie ugięły się pod

ciężarem liści. Zbliżał się środek lata, dnia wciąż przybywa-

ło, a kolorowe księżyce Landover goniły się po ciemnym nie-

bie, coraz bardziej zmniejszając odległości między sobą.

Willow zauważyła, że na nią patrzy, i uśmiechnęła się doń,

co rozpaliło w nim natychmiast tę samą miłość, jaką czuł za

pierwszym razem, jak gdyby znowu spotkali się o północy

w wodach jeziora Irrylyn i ona mówiła mu o przeznaczeniu,

które doprowadziło do ich spotkania.

- Może byś tak nam pomógł, czarodzieju? - warknął Aber-

nathy do Questora Thewsa, wyrywając Bena z zamyślenia.

Skryba był najwyraźniej rozdrażniony, że tamten nie robi nic,

aby im ulżyć w przygotowaniach do posiłku.

- Hmm? - Questor oderwał wzrok od niesamowitego pur-

purowo-żółtego kwiatu, patrząc na niego nieobecnym wzro-

kiem. Czarodziej zawsze wyglądał na zamyślonego, bez

względu na to, czy jego myśli były czymś zajęte, czy nie.

- Pomógł nam! - powtórzył ostro Abernathy. - Kto nie pra-

cuje, ten nie je, znasz to powiedzenie?

- Nie ma potrzeby zaraz się złościć! - Questor Thews zo-

stawił swoje badania na rzecz naglącej potrzeby uspokojenia

przyjaciela. - Poczekaj. To nie tak się robi! Pozwól, że ci po-

każę.

Przymawiali sobie jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu

wkroczyła między nich Willow i załagodziła sytuację. Ben

pokręcił głową. Ileż to już lat naskakują na siebie w ten spo-

sób? Od czasu, gdy czarodziej zamienił skrybę w psa? Może

jeszcze wcześniej? Ben nie był tego pewien częściowo dlate-

go, że był tutaj stosunkowo krótko, a częściowo dlatego, że

odkąd opuścił Ziemię, czas stracił dla niego znaczenie. Przyj-

mując, że Landover i Ziemia istnieją jako dwa oddzielne świa-

ty, poprawił się. Założenie to miało charakter raczej metafo-

ryczny niż rzeczywisty. Bo jakże zdefiniować granicę, której

nie wyznaczają słupy graniczne bądź stosowne pomiary na-

niesione na mapy, lecz czarodziejskie mgły? Jak można od-

dzielić te ziemie, skoro z jednej na drugą przechodzi się, sta-

wiając jeden krok, ale nie można tego dokonać bez magicz-

nych słów bądź talizmanu? Landover było tutaj, a Ziemia tam,

po prawej i po lewej stronie, ale to w żaden sposób nie wyja-

śniało problemu odległości między nimi.

Ben Holiday przybył na Landover, gdy jego nadzieje

i marzenia związane z życiem w starym świecie rozsypały się

w proch, a rozsądek ustąpił miejsca rozpaczy. „Kup magicz-

ne królestwo, a odnajdziesz swoje nowe życie!" - obiecywało

ogłoszenie w bożonarodzeniowym katalogu domu towarowe-

go Rosen's. „Zostań królem krainy, w której bajki twego dzie-

ciństwa stają się rzeczywistością!" Pomysł wydawał mu się

zupełnie niewiarygodny, a jednocześnie nie miał siły mu się

oprzeć. Decyzja kupna wymagała najwyższego aktu wiary

i Ben zdobył się na niego. Dokonał zakupu i ruszył w niezna-

ne. Przybył do miejsca, które nie miało prawa istnieć, a jed-

nak istniało. Landover miało w sobie wszystko, czego oczeki-

wał, i równie dużo tego, czego nie mógł przewidzieć. Posta-

wiło mu zadania, których nie mógł sobie wcześniej wyobrazić.

Ostatecznie dało mu jednak to, czego pragnął: nowy począ-

tek, nowe możliwości, nowe życie. Zawładnęło jego wyobra-

źnią. Całkowicie go przekształciło.

Wciąż jednak działy się rzeczy, które go zaskakiwały i krzy-

żowały mu plany. Nie rezygnował z prób zrozumienia wszyst-

kich niuansów oferowanych przez krainę. Na przykład spra-

wa pokonywania czasu. Czas tutejszy różnił się od czasu

w jego starym świecie; dowiedział się o tym, gdy kilkakrot-

nie przechodził tam i z powrotem i zorientował się, że pory

roku nie są z sobą zsynchronizowane. Wiedział o tym rów-

nież stąd, że właściwie pobyt tutaj nie miał na niego wielkie-

go wpływu. Coś się różniło w sposobie jego starzenia się tu-

Magiczne królestwo 05 Napar czarownic - Terry Brooks.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: