Maciej Bordowicz - Toccata.pdf

(538 KB) Pobierz

Duchota dławiła wszystkich przez cały dzień.

Od tygodnia upał jak zaraza buszował między spaloną ziemią a bezobłocznym niebem,

Ludzie z

miasteczka wyglądali deszczu niczym zbawienia, a co dopiero powiedzieć o tych, którzy

zaraz za

przelotową uliczką mieli piaszczyste skrawki ziemi, obsiane starannie, z nabożeństwem

dla każdego

metra piachu. Ziemia schła. I w ludziach wysychały siły, ta najpotrzebniejsza codzienna

energia

poruszająca powszedni kołowrót pracy, a w krótkich godzinach odpoczynku dysząca

ciężko jak

zziajane zwierzę. Jedynie wieczory przynosiły jaką taką ulgę. To czwarte lato po wojnie

jak gorący

okład przylgnęło do ziemi i ludzi, którzy powoli odnajdywali się w czasie, zdawałoby się,

już

zabliźnionym…

Dochodziła dziesiąta wieczór, ale knajpki Wacławskiego nie opuszczali jeszcze goście.

Drzwi na

ulicę były otwarte, na-grzane powietrze tłoczyło się do niewielkiej sali, gdzie przy kilku

stolikach

siedzieli mężczyźni w koszulach poznaczonych rozlazłymi plamami potu. Ślęczeli przy

resztkach

piwa rozbabrując widelcami strzępki marynowanych śledzi, dopijając ostatnie kieliszki

ciepłej

wódki. Nie słychać było nawet typowego w takich chwilach bełkotu, śpiewu, przekleństw.

Ruchy

tych paru „walecznych” były ociężałe i miękkie, jak gdyby duchota utrwalała ich w

jakimś biernym,

beznamiętnym oczekiwaniu.

Jest zatem dziesiąta wieczór, a może później. Wieczór po dniu roziskrzonym

upałem, ale powszednim, zwykłym… I gdyby nie to natarczywe słońce, nic z tego dnia

nie dałoby

się wynotować ciekawego, nic utrwalić w pamięci.

Za bufetem Wacławski, właściciel knajpy, dobrze utrzymany, łysiejący czterdziestolatek

mozoli

się nad rachunkami, ślini co chwila kopiowy ołówek i sumuje wypisane starannie, obłe

cyfry. Co

pewien czas przerywa to zajęcie i jak natrętną muchę odpędza od siebie Ramo- nia.