Foley Gaelen - Jego wysokość pirat.pdf

(1079 KB) Pobierz
GAELEN FOLEY
JEGO WYSOKOÆ PIRAT
4
Dla Eryka, który mnie ocali³.
Dziêkujê równie¿ mojemu nadzwyczajnemu Tacie,
kapitanowi marynarki, za fachowe rady.
5
Nie zmyæ balsamu z pomazañca króla
Nie zdo³a wszystka woda oceanów.
W. Szekspir,
Ryszard II;
przek³ad Leona Ulricha
6
1
ryzgi s³onej morskiej wody chlusnê³y mu prosto w twarz; gwa³tow-
nie mrugaj¹c, pozby³ siê z oczu szczypi¹cych kropel i chwyci³ znów wio-
s³a, napieraj¹c na nie z ca³¹ moc¹. Wokó³ niego k³êbi³y siê fale przy-
brze¿ne, rozpryskuj¹c srebrne pióropusze piany. Przemoczy³y go do
suchej nitki, gdy usi³owa³ przemkn¹æ barkasem pomiêdzy ostrymi jak
zêby rekina ska³ami, strzeg¹cymi wejcia do jaskini. Ramiona i barki
p³onê³y z wysi³ku, utrzymywa³ ³ód w równowadze sam¹ tylko determi-
nacj¹  a¿ wreszcie z okrzykiem triumfu zdoby³ siê na ostateczny wysi-
³ek i wymin¹³ ostre ska³y. Schyli³ g³owê, wp³ywaj¹c pod niskie sklepie-
nie: barkas wlizgn¹³ siê w rozwart¹ paszczê groty.
W tym samym czasie w odleg³oci kilku mil morskich, w zalanej
ksiê¿ycowym wiat³em zatoce siedem statków sta³o na kotwicy, czeka-
j¹c na jego znak.
Znalaz³szy siê pod czarnym jak noc granitowym sklepieniem, otar³
pot z czo³a, z trudem chwytaj¹c oddech. Zapali³ pochodniê. Nie by³o tu
nikogo, kto móg³by dostrzec jego wtargniêcie  prócz mnóstwa wisz¹-
cych mu nad g³ow¹ nietoperzy, które zaczê³y skrzeczeæ i lataæ sp³oszo-
ne. Podp³yn¹³ wreszcie do pomostu i wyskoczy³ z ³odzi.
Piêtnacie lat.
Minê³o ju¿ piêtnacie lat od chwili, gdy ksi¹¿ê Lazar di Fiore po raz
ostatni dotkn¹³ stop¹ ziemi Ascencion.
7
B
Maj 1785
Wiêcej ni¿ po³owa mego ¿ycia, pomyla³ gorzko. Jeli tê nêdzn¹,
anonimow¹ egzystencjê w ogóle mo¿na nazwaæ ¿yciem!
Wpatrywa³ siê w miêkki, lni¹cy piasek pod swymi czarnymi, znisz-
czonymi butami. Potem, przyklêkn¹wszy na jedno kolano, zaczerpn¹³
garæ piachu opalon¹, stwardnia³¹ od lin rêk¹. Patrzy³, jak ziarenka prze-
sypuj¹ siê przez palce. Wylizgiwa³y mu siê z r¹k  tak jak wszystko.
Jego przesz³oæ.
Jego rodzina.
A teraz, gdy wstanie nowy dzieñ, równie¿ jego dusza.
Piasek sypa³ siê z szelestem, a¿ wreszcie w d³oni Lazara pozosta³
tylko jeden twardy, czarny kamyk. Pozwoli³ i jemu upaæ na ziemiê.
Nic nie by³o mu potrzebne.
Wsta³ i poprawi³ przewieszony przez ramiê rzemieñ, na którym wi-
sia³a szpada. Mokra, twarda skóra od godziny ociera³a mu siê o pier,
dra¿ni¹c wra¿liwe miejsce w rozciêciu kaftana. Lazar poci¹gn¹³ ³yk rumu
ze srebrnej flaszki, uwi¹zanej na cienkim rzemyczku z kolêcej skóry.
Poczu³ w brzuchu p³ynny ogieñ, skrzywi³ siê i wetkn¹³ butelkê za pazu-
chê.
Uniós³ pochodniê i rozejrza³ siê po jaskini. Po chwili dostrzeg³ wej-
cie do sekretnego podziemnego korytarza. Wykuto go przed wiekami
w litej skale na ¿yczenie i wy³¹czny u¿ytek rodu Fiorich. Trudno w to
uwierzyæ: by³ teraz jedynym cz³owiekiem, który wiedzia³, ¿e te podziemne
pasa¿e naprawdê istniej¹, ¿e nie s¹ jedn¹ z wielu legend zwi¹zanych z jego
królewskim rodem.
Kiedy dotar³ do nieregularnego otworu, stanowi¹cego wejcie do
tunelu, zajrza³ w mroczn¹ czeluæ, przywiecaj¹c sobie pochodni¹. Tak
przywyk³ do otwartych morskich przestrzeni, i¿ mia³ wra¿enie, ¿e siê
dusi. Do diab³a!
Opanuj siê, tchórzu!  burkn¹³ g³ono, chc¹c przerwaæ przyt³a-
czaj¹c¹ ciszê.
Zacisn¹³ zêby i wszed³ do tunelu.
Czarne ciany tajemnego przejcia lni³y w wietle pochodni; cieka³a
po nich woda, pokryte by³y szlamem. W blasku p³omieni cienie przybiera³y
fantastyczne kszta³ty, wi³y siê, jakby chcia³y siê wyrwaæ z ucisku kancia-
stych, skalnych piêci. Tam, gdzie nie dociera³ blask pochodni, panowa³a
absolutna ciemnoæ. Lazar wiedzia³ jednak, ¿e gdzie wysoko, ponad nim,
jego wróg teraz wiêtuje: odbywa³ siê w³anie bal na jego czeæ.
Fiore nie móg³ doczekaæ siê chwili, gdy zak³óci ow¹ uroczystoæ.
Wkrótce dotrze tunelem do otoczonego murami miasta  mimo wszel-
kich rodków ostro¿noci przedsiêwziêtych przez Monteverdiego.
8

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin