Wiech
Stefan Wiechecki
Szafa gra
Wydanie polskie 1955
Ilustrował Jerzy Zaruba
Zbiór felietonów z lat 1953 i 1954
Spis rzeczy:
Od autora. 5
Szafa gra. 7
A ja spokojny. 11
Walerek mistrz szachów. 15
Fanfan Fijoł. 18
Baba-ryba, czyli o herbach. 21
Radio z lufcikiem. 24
Przesiadka na Księżycu. 26
Mantyka za prześcieradłem. 29
„Grypolin” 33
Nowa numeracja 35
Najwięcej literatów. 38
Stuletni narzeczony. 41
Zaczęło się od turystyki. 43
Należy jej się! 46
Ostrożnie z grypą. 48
Nasz dom świadczy o nas. 51
Lilonowa siatka. 54
Trociczki. 56
Chcesz pan soku? 59
Na ryby. 61
C jak cykoria... 64
Szczur hotelowy. 68
Tydzień zdrowia. 70
Razem z kogutem 72
Płyta się jąka. 74
Kotlet dla pieska. 77
Sabina Piesek. 80
Nie wpuścili mnie! 85
Zaprawa z „kotkiem” 87
Las nieczynny - remament. 90
Panowie, chodu! 92
Królewicz maj. 95
Cukiernia „Pod Czterdziestką”. 99
Przegrałem o pierś. 102
Robią „makaran”. 104
Literacka dzielnica. 107
Czy szwy nie puszczają? 109
Co z tym schaboszczakiem? 112
Gdzie łebki? 114
Z dwoma uszami. 117
W Grocie Zimnej. 120
Jeszcze dwie damy. 123
Dzienna ulica. 127
Ja za panią chodzę! 130
Rybki nie będzie. 134
Napad dzikich. 136
Świeczki. 140
Zaskórniak. 144
Sztorcowanie. 147
Odczyt o sztuce. 150
Żona pięć metrów długości. 154
Dla chrapiących. 156
Kartka z mojego pamiętnika. 159
Konkurs na najuprzejmiejszego klienta. 162
Recepta na szarlotkę. 164
Chłopiec czy dziewczynka. 166
Kurujmy się w zimie. 168
Bajki na lodzie. 172
Kochaś. 174
Trędowata na Mariensztacie. 177
Upiór Kasprowego. 181
Ciechocinek leży. 184
Pociąg do Paryża. 186
Jubileusz. 189
Para różowych nóżek. 192
Artysta filmowy. 195
Kino w galarecie. 198
„Troszki o Marszałkowski”. 201
Prywatne życie gołębia. 204
Spacerowe wyścigi. 207
Prasa męska, damska i dziecinna. 209
Kocie etaty. 212
Setka eksportowa czyli „Warszawa 6 rano”. 214
Trzech słomianych flimonów. 217
Sportówki. 220
Jeszcze się odkują! 222
Honorowa nagroda. 224
Przerwane marzenia. 227
Twarda orzechowa. 230
Kraków ma temperament! 234
Szwagier i zaćmienie. 238
„Podług analfabetu...” 241
To już dycha lat? 244
Gienia wygrywa. 248
Gienia na Spartakiadzie. 250
Nasza „Piątka” wygrała. 254
Ruda Helka i Solski. 258
Niech gwiżdżą. 262
Wolny dzień. 264
Romeo i Bittnerówna. 268
Beczka śmiechu. 272
Babcia Solskiego na MDM. 276
Dwie tratwy. 278
Będzie nam ciepło. 282
Blokowy sport. 285
PGR „Śródmieście”. 287
My się nakryć nie damy! 289
Fanfan „Dryblas”. 293
PODRÓŻ PO WARSZAWIE 297
Właściwie wszelkie wstępy i „od autora” uważam za niepotrzebne. Nikt tego przecież nie czyta z wyjątkiem bidaków korektorów. A i ci rzadko.
Musiałem jednak napisać coś w tym rodzaju na wyraźne życzenie „Czytelnika” przez duże C.
- Książka ta stanowi dziesiąty pański tom, ukazujący się po wojnie, wychodzi w dziesięciolecie nowej rzeczywistości, a więc trzeba by to jakoś uczcić. A poza tym ten tytuł, „Szafa gra”, też warto by nieco uzasadnić - powiedział „Czytelnik”.
Przyznam się, że ten drugi argument nie trafił mi specjalnie do przekonania. Nikt chyba nie weźmie niniejszego zbioru felietonów z lat 1953 i 1954 za podręcznik muzyczny w rodzaju jakiejś „Szkoły na fortepian dla początkujących”. Każdy warszawiak od razu będzie wiedział, że „Szafa gra” - to znaczy, że „wszystko w dechę”. I to nie tylko warszawiak, to samo powie obywatel Krakowa czy Radomia. Twierdzą, że powiedzonko to urodziło się w latach osiemdziesiątych zeszłego stulecia we Lwowie, gdzie po knajpach stały grające szafy, w które rzucało się dwadzieścia halerzy. Jeżeli „szafa grała”, to znaczyło, że jest forsa, że nam się powodzi...
Zaraz, zaraz, chwileczkę... Czy na pewno tylko we Lwowie? Sam pamiętam „szafegraj” w Café „Pod Wydatnym Biustem” na Woli, gdzie jeszcze w roku 1930 wrzucało się starą dwudziestokopiejkówkę, bo innej waluty „szafa” nie uznawała. A u „Ślepego Leona” na Szmulowiźnie to „szafygraj” nie było, tylko co - telewizor?!
A zresztą, dobrze - jeśli nawet przyszła ta gadka spoza Warszawy - została przez nią przyjęta, kontrasygnowana, zatwierdzona, puszczona w ruch i dotąd kursuje w zastępstwie archaicznego już dzisiaj: „Klawo jest!”
Jednym słowem, książka nosi tytuł optymistyczny, bo cieszy się wraz z autorem, że jest już dziesiąta, a więc - co rok, to prorok. Że ma nakład taki, jakim przed wojną mogła się poszczycić tylko „Trędowata” albo „Liana, sierota z Rotenburga, czyli niewinna ofiara pięknej grzesznicy”.
Czy dosyć, proszę „Czytelnika”? - Tak? No to świetnie, czyli „Szafa gra...
entlik