Kantoch Anna_Nina Pankowicz_02_Tajemnica nawiedzonego lasu.rtf

Anna Kańtoch

TAJEMNICA
NAWIEDZONEGO
LASU

ROZDZIAŁ PIERWSZY

w którym Nina dochodzi do wniosku, że panuje spokój, nie wie jednak, jak bardzo się myli

Pióro zawisło w powietrzu, atrament kapnął na czystą kartkę.

4 listopada 1953 roku,

napisała Nina wyraźnym, lekko pochyłym pismem.

Od dwóch miesięcy panuje spokój.

Przechyliła głowę i przyjrzała się krytycznie temu, co napisała. Nie był to najlepszy początek, ale przynajmniej jakoś zaczęła.

W sierpniu wróciłam z wakacji, które zmieniły moje życie,

dopisała.

Byłam w Markotach, w starym klasztorze, dokąd pewien anioł zaprosił mnie oraz dwanaścioro innych nastolatków. Tam dowiedziałam się, że skrzydlaci tak naprawdę nie są aniołami, tylko przybyszami z innej planety. Udają anioły, aby ludzie łatwiej ich zaakceptowali, i zmieniają nasz świat, żeby była w nim magia, bo tylko w takiej rzeczywistości mogą żyć.

Tworzą także wybrańców mających za zadanie bronić skrzydlatych przed ich odwiecznymi wrogami, którzy przybyli za nimi z gwiazd. W tamte wakacje anioł miał znaleźć wśród nas wybrańca, ale okazało się, że chłopak, który nim był, zmarł, zanim dotarł do klasztoru, a my, czyli pozostała dwunastka, tak jakby odziedziczyliśmy jego zdolności, każdy po jednej.

Nikt, nawet anioły, nie wiedzą, jak to zadziałało, ale mnie się dostała bystrość. Mam także coś w rodzaju zdolności magicznych, które ujawniają się tylko o świcie albo zmierzchu, albo kiedy pada deszcz. To z kolei związane jest z magią Markotów.

Podsumowując więc, jestem jedną dwunastą stworzonego przez anioły wybrańca i mam moc, której nie potrafię kontrolować.

Znam również tajemnicę skrzydlatych i nie sądzę, żeby mnie za to lubili.

Poza tym mnie oraz pozostałych nastolatków z Markotów prawdopodobnie szukają ONI, ludzie w ...