Jeff Vander Meer - Southern Reach 3. Ukojenie.pdf

(2291 KB) Pobierz

Dla Ann

SOUTHERN

REACH

000X. DYREKTORKA,

DWUNASTA EKSPEDYCJA

Tuż za tobą, a jednak poza twoim zasięgiem: szum i syk morskiej piany,

mocny zapach oceanu, skrzyżowane kształty mew, ich nagłe, denerwujące

wrzaski. Zwyczajny dzień w Strefie X, niezwykły dzień – dzień twojej

śmierci – i oto jesteś, oparta o górę piasku, częściowo osłonięta

niszczejącym murem. Na twarzy czujesz ciepło słońca, a nad sobą masz

oszałamiający widok: latarnię morską, która góruje nad własnym cieniem.

Niebo o głębokiej barwie niedopuszczającej niczego poza swoim błękitnym

więzieniem. W ranie na twoim czole połyskuje lepki piasek. W ustach

czujesz coś cierpkiego, krtaniowego, i to coś wycieka na zewnątrz.

Czujesz się odrętwiała i pokonana, lecz twój żal miesza się z dziwną

ulgą: przebyłaś tak długą drogę, zatrzymałaś się tutaj, nie wiedząc, jak to

się skończy, a mimo to... odpoczywasz. Nareszcie. Wszystkie twoje plany

z Southern Reach, dręczący i nieustanny strach przed porażką albo czymś

gorszym, cena, którą zapłaciłaś... to wszystko wycieka teraz na piasek obok

ciebie pod postacią chropowatych czerwonych pereł.

Krajobraz wzbiera ku tobie, wygina się za twoimi plecami, żeby na

ciebie spojrzeć. Miejscami rozbłyskuje, wiruje albo zmniejsza się do

maleńkiego punkcika, by po chwili znowu nabrać ostrości. Twój słuch też

nie jest taki jak kiedyś – osłabł wraz z poczuciem równowagi. Mimo to

dzieje się coś niepojętego, czarodziejska sztuczka: z krajobrazu wydobywa

się jakiś głos i czujesz na sobie czyjeś spojrzenie. Szept brzmi znajomo: