Żydowska rola w rewolucji bolszewickiej i wczesnym sowieckim reżimie w Rosji
The Jewish Role in the Bolshevik Revolution and Russia’s Early Soviet Regime
MARK WEBER
Od 13:00 w prawo:
1900 Car Mikołaj II rządzi absolutną władzą Imperium Rosyjskim
1904 Rosja doznaje upokarzających klęsk w wojnie z Japonią, co doprowadza do protestów i wołań o reformy
1905 Po 'krwawej niedzieli' Mikołaj II zgodził się na Dumę albo legislaturę dla narodu
1914 Rosja wchodzi do I wojny światowej i szybko ponosi ciężkie straty w klęskach z Niemcami na wschodnim froncie
1917 marzec – bunty w Petrogradzie zmuszają cara do abdykacji i powstaje tymczasowa republika
1917 listopad – Lenin z bolszewikami przejmują kontrolę nad Petrogradem i obalają republikę
1918-1921 bolszewicy (Czerwoni) wygrywają w wojnie domowej z Białą armią
1922 Lenin ustanawia Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich pod kontrolą Partii Komunistycznej
1929 Stalin staje się jedynym władcą ZSRR i tworzy państwo totalitarne.
LD: Należy zauważyć, że Żydzi stanowili około 82% członków bolszewickiego rządu w 1917 kiedy rozpoczęła się rewolucja. Ta rewolucja była całkowicie zainspirowana przez międzynarodowe żydostwo, z Jacobem Schiffem odgrywającym dominującą rolę w finansowaniu i jej rozpoczęciu z pomocą Lenina, który był co najmniej w 1 / 4 Żydem. Z pośród 545 oficjeli bolszewickiego rządu w 1917, aż 447 było Żydami. Ale w 1917 Żydzi stanowili jedynie 1.8% populacji sowieckiej Rosji.
Nocą 16-17 lipca 1918, grupa bolszewickiej tajnej policji zamordowała ostatniego cara Rosji, Mikołaja II, wraz z małżonką carycą Aleksandrą, ich 14-letnim synem carewiczem Aleksym, i czterema córkami. Zostali wycięci pod gradem strzałów w podziemnym pokoju domu w Jekaterynburgu, mieście w górskim regionie Uralu, gdzie wszystkich przetrzymywano jako więźniów. Córki dobito bagnetami. Żeby zapobiec kultowi zmarłego cara, ciała wywieziono poza miasto i pospiesznie zakopano w tajnym grobie.
Ostatni z Romanowów – car Mikołaj II z rodziną
Władze bolszewickie na początku mówiły, że car Romanow został zastrzelony po odkryciu spisku, aby go uwolnić. Przez jakiś czas zgon cesarzowej i dzieci były utrzymywane w tajemnicy. Sowieccy historycy utrzymywali przez wiele lat, że miejscowi bolszewicy działali samodzielnie w dokonaniu mordów, a Lenin, twórca państwa sowieckiego, nie miał nic wspólnego z tą zbrodnią.
W 1990 moskiewski dramaturg i historyk Edward Radzinsky ogłosił wynik szczegółowego śledztwa w sprawie mordów. Odkrył wspomnienia ochroniarza Lenina, Aleksieja Akimowa, który opowiedział w jaki sposób osobiście dostarczył rozkaz Lenina do biura telegraficznego. Telegram został również podpisany przez szefa sowieckiego rządu Jakowa Swierdłowa. Akimow uratował oryginalną taśmę telegraficzną jako zapis tajnego rozkazu. [1]
Badanie Radzinsky'ego potwierdziło to co już wykazały wcześniejsze dowody. Leon Trocki – jeden z najbliższych kolegów Lenia – ujawnił wiele lat wczesniej, że Lenin i Swierdłow razedm podjęli decyzję skazania cara wraz rodziną na śmierć. Wspominając rozmowę z 1918, Trocki napisał: [2]
Moja następna wizyta w Moskwie miała miejsce po [chwilowym] przejęciu Jekaterynburga [przez wojska antykomunistyczne]. Rozmawiając ze Swierdłowem, zapytałem mimowoli: "Och, tak, a gdzie jest car?"
"Koniec z nim" – odpowiedział – "został zastrzelony".
"A gdzie jest jego rodzina?"
"Rodzina razem z nim".
"Wszyscy?" – zapytałem, najwyraźniej z odrobiną zaskoczenia.
" Wszyscy" – odpowiedział Swierdłow. "A co?" Czekał by zobaczyć moją reakcję. Nie odpowiedziałem.
"A kto podjął decyzję?" – zapytałem.
"Podjęliśmy ją tutaj. Iljicz [Lenin] uważał, że nie powinniśmy Białym zostawić żywego sztandaru do zgromadzeń, zwłaszcza w obecnej trudnej sytuacji.
Nie pytałem więcej i sprawę uznałem za zamkniętą.
Ostatnie badania i śledztwa Radzinsky'ego i innych potwierdzają również zapisy sprzed wielu lat Roberta Wiltona, korespondenta londyńskiego Timesa w Rosji od 17 lat. Jego książka Ostatnie dni Romanowów / The Last Days of the Romanovs - pierwotnie opublikowana w 1920 i wznowiona w 1993 przez Institute for Historical Review - opiera się w dużej mierze na ustaleniach szczegółowych dochodzeń przeprowadzonych w 1919 przez Nikołaja Sokolowa pod zwierzchnictwem Aleksandra Kołczaka "Białego" (antykomunistycznego) lidera. Książka Wiltona pozostaje jednym z najdokładniejszych i najdokładniejszych relacji o mordzie rosyjskiej rodziny carskiej. [3]
Solidne zrozumienie historii od dawna było najlepszym przewodnikiem do rozumienia teraźniejszości i przewidywania przyszłości. Dlatego ludzie są najbardziej zainteresowani sprawami historycznymi w czasach kryzysu, kiedy przyszłość wydaje się najbardziej niepewna. Wraz z upadkiem rządów komunistycznych w Związku Sowieckim w latach 1989-1991, i gdy Rosjanie walczą o zbudowanie nowego porządku na ruinach starego, kwestie historyczne stały się bardzo aktualne. Na przykład wielu pyta: jak bolszewikom, małemu ruchowi kierowanemu przez nauki niemiecko-żydowskiego filozofa społecznego Karola Marksa, udało się przejąć kontrolę nad Rosją i narzucić jej narodowi okrutny i despotyczny reżim?
W ostatnich latach Żydzi na całym świecie wyrażali niepokój w związku z widmem antysemityzmu na ziemiach byłego Związku Sowieckiego. W tej nowej i niepewnej epoce, jak nam się mówi, ponownie pokazują się tłumione uczucia nienawiści i wściekłość przeciw Żydom. Według jednego z badań opinii publicznej przeprowadzonych w 1991, większość Rosjan domagała się od Żydów opuszczenia kraju. [4] Ale właśnie dlaczego antyżydowski sentyment jest tak powszechny wśród narodów byłego Związku Sowieckiego? Dlaczego tak wielu Rosjan, Ukraińców, Litwinów i innych obwinia "Żydów" za tak wiele nieszczęść?
Temat tabu
Choć oficjalnie Żydzi nigdy nie stanowili więcej niż 5% całkowitej populacji kraju, [5] to jednak odgrywali wysoce nieproporcjonalną i prawdopodobnie decydującą rolę w niemowlęcym reżimie bolszewickim, skutecznie dominując w rządzie sowieckim we wczesnych jego latach. Sowieccy historycy, wraz z większością swoich kolegów na Zachodzie, przez dziesięciolecia woleli ignorować ten temat. Faktom jednak nie można zaprzeczyć.
Władimir Lenin
Z chlubnym wyjątkiem Lenina (Władimir Uljanow), większość z czołowych komunistów, którzy przejęli kontrolę Rosji w latach 1917-20 byli Żydami. Leon Trocki (Lew Bronstein) kierował Armią Czerwoną i przez pewien czas był szefem radzieckiej polityki zagranicznej. Jakow Swierdłow (Solomon) był sekretarzem wykonawczym partii bolszewickiej i - jako przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego - szefem sowieckiego rządu. Grigori Zinowiew (Radomyslsky) stał na czele Międzynarodówki Komunistycznej (Komintern), głównej agencji zajmującej się szerzeniem rewolucji w innych krajach. Wśród innych znamienitych Żydów znaleźli się m.in. komisarz prasowy Karl Radek (Sobelsohn), komisarz ds. zagranicznych Maksim Litvinov (Wallach), Lew Kamieniew (Rosenfeld) i Moisei Uritsky. [6]
Lenin był w większości pochodzenia rosyjsko-kałmuckiego, ale w 1 / 4 żydowskiego. Jego dziadek ze strony matki, Izrael (Aleksander) Blank, był ukraińskim Żydem, później ochrzczonym w Rosyjskiej Cerkwi. [7]
Prawdziwy internacjonalista, Lenin, z pogardą patrzył na lojalność etniczną lub kulturową. Nie miał wielkiego szacunku dla swoich rodaków. "Inteligentny Rosjanin" - jak kiedyś zauważył - "prawie zawsze jest Żydem lub kimś z żydowską krwią w żyłach". [8]
Nie wszyscy oni byli Żydami… ale większość była
Krytyczne spotkania
W komunistycznym przejęciu władzy w Rosji żydowska rola była prawdopodobnie krytyczna.
Dwa tygodnie przez bolszewicką "rewolucją październikową" w 1917, Lenin zwołał tajne spotkanie w Petersburgu / Petrograd, na którym kluczowi liderzy Komitetu Centralnego bolszewickiej partii podjęli brzemienną w skutkach decyzję o brutalnym przejęciu władzy. Z 12 uczestników którzy byli na tym spotkaniu, było 4 Rosjan (w tym Lenin), 1 Gruzin, 1 Polak (Dzierżyński) i 6 Żydów. [9]
Do kierowania przejęciem wybrano 7-osobowe "Biuro Polityczne". Byli w niim 2 Rosjanie (Lenin and Bubnow), 1 Gruzin (Stalin), i 4 Żydów (Trocki, Sokolnikow, Zinowiew i Kamenew). [10]
"Intelligentny Rosjanin niemal zawsze jest Żydem" – Lenin
Tymczasem Sowiet w Petersburgu (Petrograd) – którego szefem był Trocki – zorganizował składający się z 18 członków "Wojskowy Komitet Rewolucyjny" w celu faktycznego dokonania przejęcia władzy. Było w nim 8 (lub 9) Rosjan, 1 Ukrainiec, 1 Polak, 1 z Kaukazu i 6 Żydów. [11] I w końcu do nadzoru organizacji powstania bolszewicki Komitet Centralny ustanowił 5-osobowy "Wojskowy Komitet Rewolucyjny" jako partyjne dowództwo operacji. W jego skład weszli: 1 Rosjanin (Bubnow), 1 Gruzin (Stalin), 1 Polak (Dzierżyński) i 2 Żydów (Swierdłow i Uritsky). [12]
Współczesne głosy ostrzeżenia
Dobrze poinformowani obserwatorzy, zarówno w Rosji, jak i poza jej granicami, zauważyli wtedy istotną żydowską rolę w bolszewizmie. Winston Churchill, na przykład, ostrzegł w artykule opublikowanym w numerze z 8 lutego 1920 w londyńskim Illustrated Sunday Herald, że bolszewizm to "ogólnoświatowy spisek w celu obalenia cywilizacji i rekonstytucji społeczeństwa na podstawie ograniczanego rozwoju, zawistnej wrogości i niemożliwej równości". Tak pisał dalej wybitny brytyjski przywódca polityczny i historyk: [13]
Nie ma potrzeby wyolbrzymiania roli odegranej w tworzeniu bolszewizmu i rzeczywistej rewolucji rosyjskiej przez tych międzynarodowych i w większości ateistycznych Żydów. Z pewnością jest ona bardzo wielka; prawdopodobnie przewyższa wszystkie inne. Z wyraźnym wyjątkiem Lenina, większość czołowych postaci to Żydzi. Co więcej, główna inspiracja i siła napędowa pochodzą od żydowskich przywódców. W ten sposób Cziczerin, rodowity Rosjanin, jest przyćmiony przez swojego nominalnego podwładnego, Litwinowa, a wpływ Rosjan takich jak Bucharin czy Lunacharski nie może być porównywany z siłą Trockiego, ani Zinnowiewa, dyktatora Czerwonej Cytadeli (Piotrogród), ani z Krassinem czy Radkiem - wszyscy Żydzi. W instytucjach sowieckich przewaga Żydów jest jeszcze bardziej zadziwiająca. A znaczący, jeśli nie w istocie główny, udział w systemie terroryzmu stosowanym przez Nadzwyczajne Komisje Walki z Kontrrewolucją [Czeka], został przejęty przez Żydów, a w niektórych godnych uwagi przypadkach przez Żydówki.
Nie trzeba dodawać, że najbardziej intensywne poczucie zemsty pokazały się w sercach Rosjan.
David R. Francis, amerykański ambasador w Rosji, ostrzegł w styczniu 1918 w wiadomości do Waszyngtonu: "Bolszewiccy liderzy tutaj, z których większość stanowią Żydzi, i 90% z których to uchodźcy którzy powrócili, mało troszczą się o Rosję czy jakiś inny kraj, ale są internacjonalistami, i próbują rozpocząć światową rewolucję społeczną". [14]
Holenderski ambasador w Rosji, Oudendyke, kilka miesięcy później napisał takie same słowa: "Jeśli bolszewizm nie zostanie natychmiast wycięty w zarodku, będzie rozprzestrzeniał się w takiej czy innej formie w Europie i na całym świecie, ponieważ jest zorganizowany i prowaadzony przez Żydów, którzy nie mają narodowości, a ich jedynym celem jest zniszczenie dla własnych korzyści istniejącego porządku rzeczy". [15]
"Rewolucja bolszewicka" – zadeklarował amerykański żydowski dziennik wspólnotowy w 1920 – "była w większości wytworem żydowskiego myślenia, żydowskiego niezadowolenia, żydowskiej próby rekonstrukcji". [16]
Jako wyraz jej radykalnie antynacjonalistycznego charakteru, raczkujący sowiecki rząd wydał dekret kilka miesięcy po objęciu władzy, który antysemityzm uczynił zbrodnią w Rosji. Nowy reżim komunistyczny stał się tym samym pierwszym na świecie, który surowo karał wszelkie przejawy antyżydowskiego sentymentu. [17] Władze sowieckie najwyraźniej uznały takie środki za niezbędne. Opierając się na wnikliwej obserwacji podczas długiego pobytu w Rosji, amerykańsko-żydowski uczony, Frank Golder stwierdził w 1925, że "ponieważ tak wielu sowieckich przywódców to Żydzi, antysemityzm zyskuje [w Rosji], szczególnie w armii [i] wśród starej i nowej inteligencji, których wypierają ze stanowisk synowie Izraela". [18]
Opinie historyków
Podsumowując ówczesną sytuację, izraelski historyk pisze: [19]
Natychmiast po rewolucji [bolszewickiej], wielu Żydów przeżywało euforię z powodu wysokiej reprezentacji w nowym rządzie. Pierwsze Policbiuro Lenina zdominowali ludzie pochodzenia żydowskiego.
Za Lenina Żydzi angażowali się we wszystkie aspekty rewolucji, łącznie z najbrudniejszą robotą. Pomimo obietnic deputowanych wyeliminowania antysemityzmu, szerzył się on błyskawicznie po rewolucji – częściowo dlatego, że tak wielu Żydów było w sowieckiej administracji, jak i występującej potem traumatycznej, nieludzkiej sowietyzacji. Historyk Salo Baron napisał, że ogromnie nieproporcjonalna liczba Żydów wstąpiła do nowej bolszewickiej tajnej policji – Czeka. I wielu z tych którzy padli ofiarą Czeka rozstrzeliwali żydowscy śledczy.
Kolektywnemu przywództwu jakie wyłoniło się w dniach śmierci Lenina, przewodził Żyd Zinowiew, gadatliwy, złośliwy, kędzierzawy Adonis, którego próżność nie znała granic.
"Każdy, kto miał nieszczęście wpaść w ręce Czeka" - napisał żydowski historyk Leonard Schapiro - "miał bardzo dobrą szansę na znalezienie się i prawdopodobnie zastrzelenie przez żydowskiego śledczego". [20] Na Ukrainie "Żydzi stanowili prawie 80% szeregowych agentów Czeka" - mówi W. Bruce Lincoln, amerykański profesor rosyjskiej historii. [21] (Powstając jako Czeka albo Weczeka) sowiecka tajna policja była później znana jako GPU, OGPU, NKWD, MWD i KGB.)
W świetle tego wszystkiego nie powinno dziwić to, że Jakow M Jurowsky, lider bolszewickiej grupy która dokonała mordu cara i jego rodziny, był Żydem, jak i Swierdłow, szef sowietu który współpodpisał wydany przez Lenina rozkaz egzekucji. [22]
Igor Shafarevich, światowej rangi rosyjski matematyk, ostro skrytykował żydowską rolę w obaleniu monarchii Romanowów i ustanowieniu rządów komunistycznych w swoim kraju. Shafarevich był wiodącym dysydentem w ostatnich dekadach władzy sowieckiej. Wybitny działacz na rzecz praw człowieka, był członkiem-założycielem Komitetu Obrony Praw Człowieka w ZSRR.
W Russophobia, książce napisanej 10 lat przed upadkiem władzy komunistycznej, napisał, że Żydzi byli "zdumiewająco" liczni w personelu bolszewickiej tajnej policji. Charakterystyczna żydowskość bolszewickich zabójców, kontynuował Shafarevich, najbardziej rzuca się w oczy w egzekucji Mikołaja II. [23]
Ten rytualny czyn symbolizował koniec wieków rosyjskiej historii, dzięki czemu można go porównać tylko do egzekucji Karola I w Anglii lub Ludwika XVI we Francji. Wydaje się, że przedstawiciele nieznaczącej mniejszości etnicznej powinni trzymać się jak najdalej od tego bolesnego czynu, który rozbrzmiewałby w całej historii. I jakie nazwiska spotykamy? Egzekucję osobiście nadzorował Yakow Jurowsky, którty zastrzelił cara, przewodniczącym miejscowego Sowietu był Beloborodow (Waisbart); człowiekiem odpowiedzialnym za ogólne zarządzanie w Jekaterynburgu był Szaja Goloszczekin.
Aby dopełnić obrazu, na ścianie pomieszczenia, w którym odbyła się egzekucja, znajdował się dwuwiersz z wiersza Heinego (napisany po niemiecku) o królu Baltazarze, który obraził Jehowę i został za to zabity.
W książce z 1920 brytyjski weteran dziennikarz Robert Wilton przedstawił podobnie ostrą ocenę: [24]
Cała historia bolszewizmu w Rosji ma niezmiennie stempel obcej inwazji. Mord cara, celowo zaplanowany przez Żyda Swierdłowa (który przybył do Rosji jako płatny agent Niemiec) i przeprowadzony przez Żydów Goloszczekina, Syromołotowa, Safarowa, Wojkowa i Jurowskiego, jest aktem nie narodu rosyjskiego, a tego wrogiego najeźdźcy.
W walce o władzę jaka miała miejsce po śmierci Lenina w 1924, Stalin zwyciężył nad rywalami, w końcu udało mu się skazać na śmierć niemal każdego z najwybitniejszych wczesnych liderów bolszewickich – łącznie z Trockim, Zinowiewem, Radkiem i Kamienewem. Z upływem czasu, a szczególnie po 1928, żydowska rola na szczycie przywództwa państwa sowieckiego i jego partii komunistycznej znacznie się zmniejszyła.
Skazany na śmierć bez procesu
Przez kilka miesięcy po przejęciu władzy, bolsze...
dragonball11