METALE CIĘŻKIE A ZDROWIE
Jak działa zatrucie metalami ciężkimi
How Heavy Metal Poisoning Works
Zatrucie metalami ciężkimi, albo pewien poziom zatrucia metalami, jest zaskakująco powszechny. Te toksyczne metale występują wszędzie w środowisku i mogą być bardzo trudne do uniknięcia. Ale posiadanie prawdziwych informacji o wpływie toksycznych metali na zdrowie, najczęściej występujących, o tym gdzie zazwyczaj znajdują się w środowisku, oraz o metodach detoksykacji tych pierwiastków z organizmu lub zapobieganiu ich absorpcji w pierwszej kolejności może znacznie przyczynić się do ochrony ciebie i twojej rodziny przed tymi niebezpieczeństwami.
Toksyczne metale w organizmie
Toksyczne metale to substancje metaliczne szkodliwe dla zdrowia. Większość ludzi wie o zatruciu metalem ciężkim np. rtęcią. Ale ponieważ ich używa się zamiennie, to metale ciężkie i metale toksyczne niekoniecznie są tym samym. Na przykład żelazo jest metalem ciężkim koniecznym dla zdrowych czerwonych ciałek krwi, zaś bizmut jest też metalem ciężkim o minimalnym toksycznym skutku. Natomiast beryl nie jest metalem ciężkim, a metalem wywołującym problemy dla płuc i skóry u robotników którzy mogą być narażani, i wtedy jest metalem toksycznym. W niektórych przypadkach niezbędne pierwiastki śladowe mogą stać się toksyczne w dużych dawkach, jak w przypadku miedzi. Mogą też być toksyczne w pewnych postaciach: chrom (III), na przykład, jest metalem niezbędnym, a chrom (IV) jest znanym czynnikiem rakotwórczym.
Poziom toksyczności każdej substancji zależy od jej rozpuszczalności. Metale nierozpusz-czalne wykazują tylko marginalną, jeśli w ogóle, toksyczność dla organizmu. Metale nie-rozpuszczalne są ogólnie nietoksyczne, tylko dlatego, że są trudno wchłaniane przez organizm. Niektóre metale toksyczne, kiedy występują w szczególnie rozpuszczalnych formach, np. metyl ortęć lub tetraetyloołów. Toksyczne metale nie są łatwo usuwalne i mają tendencję do bioakumulacji, czyli gromadzenia się w tkankach. To dlatego niepokojące są nawet minimalne ich ilości. Wielokrotne narażanie na maleńkie ilości zwiększa toksyczność.
System NeuroEndoMetaboliczny [NEM]
Neuroendokrynologia bada interakcję systemów nerwowego i hormonalnego, i jak współpracują ze sobą w regulacji różnych funkcji fizjologicznych. Neuroendokrynologię rozwinięto po odkryciu tego, że mózg, a szczególnie podwzgórze, bezpośrednio kontroluje uwalnianie hormonów z przysadki mózgowej.
Perspektywa NEM przenosi tę ideę różnych systemów w organizmie współpracujących ze sobą na następny poziom. System NEM opisuje jak działają razem systemy nerwowy, hormonalny i metaboliczny w połączeniu z róznymi innymi systemami i narządami w regulacji organizmu na stres. Dzięki tej perspektywie możemy opisać mechanizmy na wszystkich etapach zmęczenia nadnerczy, od łagodnego zmęczenia do całkowitego wypalenia.
Konwencjonalne pomysły na to, jak organizm reaguje na stres, koncentrują się na osi HPA, która odnosi się do interakcji podwzgórza, przysadki i nadnerczy. Narządy te stanowią trzon odpowiedzi na stres, a dysfunkcja jednego lub więcej z nich wyjaśnia wiele, ale nie wszystkie objawy zmęczenia nadnerczy. Objawy, których nie można wytłumaczyć w ten sposób, skłoniły niektórych naukowców i lekarzy do bliższego przyjrzenia się wpływowi stresu na ciało jako całość.
Odkryli silne połączenie między układem metabolicznym a osią HPA. Dysfunkcja w metabolizmie może osłabiać skuteczność reakcji na stres, zaś długotrwały stres może prowadzić do zaburzeń metabolicznych. Tak więc zdrowa odpowiedź na stres zależy nie tylko od zdrowego układu neuroendokrynnego/hormonalnego, ale także od zdrowego metabolizmu.
Obwód detoksykacyjny
We wczesnych fazach zmęczenia nadnerczy wiele osób reaguje na zmęczenie przepychając się, być może, przy pomocy kofeiny lub innych substancji. W miarę postępu zmęczenia nadnerczy osoby poszkodowane mogą zwrócić się o pomoc do lekarza, który może zalecić leki w celu opanowania objawów. Ale rozwiązanie problemu za zmęczeniem nadnerczy wymaga wzmocnienia systemu NEM poprzez odpoczynek, dobre odzywianie i usunięcie toksyn.
Organizm ma wbudowany system detoksykacji, który ciągle usuwa większość toksy. Ale nie tylko jesteśmy narażeni na zbyt dużo więcej toksyn niż w przeszłości, ale zatrucie metalami ciężkimi jest bardzo trudne do usunięcia, zwłaszcza bez dobrej diety, świeżej minimalnie przetwarzanej i organicznie uprawianej żywności. Główne ścieżki detoksu idą przez wątrobę, jelita, skórę, płuca, nerki i węzły chłonne.
Wątroba
Wątroba usuwa toksyny z organizmu kilkoma sposobami, m. in.:
- neutralizuje połkniete toksyny
- filtruje toksyny z krwi
- usuwa toksyczne produkty uboczne fermentacji jelitowej, i
- wytwarza komórki Kupffera, specjalny rodzaj komórek odpornościowych, które niszczą uszkodzone komórki, bakterie, grzyby, komórki rakowe i inne szkodliwe substancje.
Usuwane przez wątrobę toksyny wychodzą przewodami żółciowymi do jelita cienkiego. Wspomaganie wątroby jest istotne dla detoksu.
Jelita
Przewód pokarmowy robi więcej niż tylko wchłania substancje odżywcze z konsumowanej żywności i usuwa to co zostaje. Kiedy przewód pokarmowy jest zdrowy, pozwala tym substancjom przechodzić do krwiobiegu, i wchłania toksyny z krwiobiegu do usunięcia. Kiedy nie działa optymalnie, nie może skutecznie usuwac toksyn, i może pozwalać częściowo niestrawionym cząsteczkom żywności wchodzić w krwiobieg. Ponadto, żywność i toksyny, które nie mogą być usunięte zaczynają fermentować i gnić, wydzielając więcej toksyn.
Skóra
Mimo że większość ludzi nie uważa skóry za narząd, to naprawdę jest największym narządem organizmu. Skóra może usuwać rozpuszczalne w wodzie toksyny takie jak resztki białka i kwasu moczowego poprzez gruczoły potowe.
Płuca
Płuca odpowiadają główie za usuwanie dwutlenku węgla i innych toksyn gazowych poprzez wydychanie. Kiedy błony płucne są zdrowe, są to jedyne toksyny usuwane przez płuca. Ale kiedy sa podrażnione, toksyny z krwiobiegu mogą przedrzeć się przez błony i wykaszlane jako flegma. [Czytaj: Cuda ze skarbca natury cz. 4 Astma]
Nerki
Podobnie jak wątroba, nerki filtrują szkodliwe substancje z krwi. usunięte przez nerki toksyny wydzielane są w moczu. Żeby nerki pracowały wydajnie, ciśnienie krwi powinno być w normie, ani za wysokie, ani za niskie, i organizm dobrze nawodniony.
Węzły chłonne
Limfa powstaje kiedy otaczający komórki płyn wchodzi przez kapilary, podobne do kapilarów przenoszących krew. Przez te kapilary płynie do większych naczyń krwionośnych do węzłów chłonnych, i w końcu do żyły podobojczykowej, gdzie miesza się z krwią. Limfa transportuje nadmiar białka z komórek do krwiobiegu, i może wyłapać bakterie i przerzutowe komórki rakowe do zniszczenia w węzłach chłonnych.
Powszechne toksyczne metale
Jest wiele toksycznych minerałów, ale większość z nich występuje stosunkowo rzadko, i twoje ryzyko narażenia jest małe, chyba że pracujesz w przemyśle je wykorzystującym. Ale jest 5, na które często jesteśmy narażeni w nowoczesnym świecie.
Rtęć
Zatrucie rtęcią jest jednym z najgorszych tylko dlatego, że pomimo iż znana jast jako neurotoksyna, dalej jest wszechobecną częścią naszego życia: plomby dentystyczne, ryby, i nawet niektóre szczepionki dalej zawierają ślady tiomersalu / thimerosal, konserwanta zawierającego wagowo 50% rtęci. Można zminimalizować narażenie na rtęć prosząc o alternatywne plomby, prosząc o szczepionkę bez niego, i unikając rodzajów ryb znanych z największej koncentracji rtęci: rekin, miecznik, makrela i niektóre odmiany tuńczyka / some varieties of tuna.
Jeśli masz jakieś "srebrne" plomby, to one wagowo zawierają 50% rtęci. Rtęć w plombach uznała za bezpieczne American Dental Association. Ale choć ponad 75% Amerykanów ma co najmniej 1 plombę z amalgamatu rtęci, to ma je 95% osób z zaburzeniami centralnego układu nerwowego.
Wiele osób które usunęły rtęciowe plomby, już po kilku tygodniach odczuło znaczną poprawę w tych i innych dolegliwościach.
Ale – jeśli rozważasz usunięcie plomb rtęciowych, rozmawiaj ze swoim dentystą, by dowiedzieć się jakie podejmuje środki ostrożności żeby w procesie ograniczyć i zminimalizować narażenie na rtęć. Bardzo ważne jest dla obu – dentysty i pacjenta – żeby "wciągnąć odkurzaczem" biofeny zanim zostaną narażeni na działanie oparów rtęci.
Ołów jest metalm ciężkim, który naturalnie występuje w skorupie ziemskiej, i może wywołać ostre zatrucie metalami ciężkimi. Tak długo jak w niej pzostaje jest bezpieczny, ale poprzez kopalnictwo i przemysł, zatrucie ołowiem stało się znacznym niepokojem, zwłaszcza wobec dzieci. W rezultacie ołów usunięto z farb i paliwa w połowie lat 1970, mimo że szacowane 64 mln domów wybudowanych przed 1978 mogą nadal mieć farby z ołowiem. Ołów używa się też w produkcji np. baterii, wyrobów gumowych i szkła. Na niektórych terenach woda pitna może być zanieczyszczona ołowiem. Ołów może też wejść do wody pitnej poprzez ołowiane rury, albo przejść do atmosfery podczas rozbierania budynków fabrycznych, wywołując zatrucie.
Nawet niskie poziomy ołowiu u dzieci mogą wywołać trudności w uczeniu się, opóźnienia rozwojowe, problemy behawioralne, brak apetytu, nudności, ból brzucha itd. Narażenie na ołów w każdym wieku może uszkodzić nerki i układ nerwowy, rozrodczy i sercowo-naczyniowy. Może też wywołać zaburzenia poznawcze, drażliwość, i nawet utratę słuchu i próchnicę zębów.
Unikanie narażenia na ołów nie jest łatwe, zwłaszcza jeśli masz małe dzieci i mieszkasz w wybudowanym przed 1978 domu. Możesz zminimalizować narażenie zostawiając buty przed drzwiami kiedy wchodzisz do domu, często zmywać na mokro powierzchnie, i używając filtr do wody. Jeśli masz dzieci, możesz je zminimalizować ucząc je myć ręce i często myć zabawki, oraz trzymać je z dala od farb z dodatkiem ołowiu.
Aluminium to kolejny toksyczny metal, który wywołuje zatrucie metalami ciężkimi, i znaduje się w wielu codzienie używanych rzeczach np. antyperspiranty, leki, niektóre proszki do pieczenia i inne przetworzone produkty spożywcze, oraz produkty dla kobiet. Może też przedostać się do żywności jeśli używasz aluminiowe garnki, puszki i folię. Może też wiązać się z różnymi poważnymi problemami zdrowotnymi takimi jak osteoporoza, choroba Alzheimera, anemia, trudności poznawcze, osłabione wątroba i nerki.
Arszenik występuje w niektórych związkach organicznych i nieorganicznych, i funkcjonuje jako środek do niszczenia szkodników / pestycyd, przeciw-bakteryjny i –grzybiczy. Organiczny arszenik często stosuje się jako pestycyd w rolnictwie, a nieorganiczny powszechnie używa się do konserwacji drewna.
Naturalnie występuje w jabłkach i niektórych innych owocach, oraz w niektórych markach ryżu. Liczne związki arszeniku są rozpuszczalne w wodzie, i mogą wystepować w zagrożeniach zawodowych i skazonej wodzie, zwłaszcza ze studni. Inne potencjalne źródła narażenia to trociny albo dym z drewna impregnowanego arszenikiem.
Nawet niskie poziomy narażenia arszenikiem / Low levels of arsenic exposure mogą wywoływać zawroty głowy, wymioty, zmniejszoną produkcję komórek krwi, uszkodzenia sercowo-naczyniowe i nerwów, i wiąże się z niektórymi nowotworami, np. pęcherza, płuc, skóry, nerek, watroby i prostaty / gruczołu krokowego.
Kadm
Kadm – naturalnie występujący metal, zatrucie którym wykazało uszkodzenie DNA i hamowanie jego naprawy przez organizm, czyniąc go znanym jako rakotwórczy. Niektóre badania sugerują, że może też wywołać adciśnienie, i może uszkodzić watrobę, nerki i centralny układ nerwowy. Kadm uwalnia się w przemyśle kopalniczym, przy spalaniu węgla i produkcji niektórych towarów. Jest rozpuszczalny w wodzie i wiąże się z cząstkami ziemi, i w rezultacie może skażać źródła wody, jak i uprawiane na niej rośliny. Na terenach przemysłowych i na tych gdzie często spala się odpady może też występować w powietrzu. Dym papierosowy zawiera duże ilości kadmu, i palacze są narażeni około 2 x więcej niż niepalący.
Cez
Cez – srebrzysto-biały metal występujący w środowisku w naturalnie występujących związkach, w większości w ziemi i skałach. Uwalniany jest w środowisku poprzez naturalną erozję minerałów, oraz przez kopalnictwo niektórych rud. Związki cezu nie są często uzywane w produkcji, a głównie w produkcji zegarów atomowych, liczników scyntylacyjnych i powlekaniu filamentów wolframowych.
Narażenie na stabilny cez może się zdarzyć przez spożywanie pokarmu lub wody pitnej go zawierającej, ale nie ma się czym martwić, ponieważ jego koncentracja jest zwykle bardzo niska. Wyższe ryzyko stanowi dla pracowników, którzy produkują lub używają cez przemysłowo.
Cez radioaktywny powstaje rzy wybuchu broni atomowej, albo podczas pracy elektrowni atomowych. Do środowiska uwalnia się poprzez te mechanizmy, jak i w rezultacie wypadków w tych elektrowniach. Narażenie na cez może wywołać uszkodzenie komórek. Pracujący w tych elektrowniach jak i ci którzy zostali narażeni na radioaktywność wypadków w elektrowniach np. Czernobyl i Windscale, mają większe ryzyko. Nawet wtedy cez był tylko małą częścią reaktywności uwolnionej podczas tych wypadków.
Gadolin – metal ziem rzadkich, który naturalnie występuje tylko w formie utlenionej. Używa się go do uczynienia innych metali łatwiejszymi do obróbki. Jest również stosowany w aparatach rentgenowskich i rezonansu magnetycznego (MRI). W rezonansie magnetycznym chelaty gadolinowe są stosowane jako środki kontrastowe, podawane doustnie lub dożylnie w celu poprawy widoczności wewnętrznych części skanowanego ciała.
Do niedawna uważano je za bardzo bezpieczne jeśli stosowane w ilości mniejszej niż pewna dawka w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek. U tych pacjentów zauważono związek między tymi czynnikami kontrastującymi i nerko pochodnym włóknieniem układowym – rodzajem zwłóknienia wpływającego na organy wewnętrzne i skórę.
Niedawno gadolin wykryto w organach i tkankach tych, którzy nie mają niewydolności nerek. Skutki tych obserwacji nie są znane. Prawdopodobieństwa i skutków toksyczności gadolinu jeszcze nie zbadano ani nie napisano na tyle by mieć pełny obraz. A jeszcze z powodu na te odkrycia, FDA ogłosiła w 2015, że będzie badać prowadopodobieństwo odkładania się gadolinu w mózgu w wyniku wielokrotnego badania MRI. Do tej pory badania in vivo wykazały, że toksyczność gadolinu wywołuje uszkodzenia nie tylko w komórkach nerkowych, ale też uszkadzają i stanowią śmierć dla komórek wątroby i płuc.
Niewiele wiadomo o toksyczności galu, gdyż było bardzo niewiele takich przypadków. Codzienne uzywanie elektroniki zawierającej gal nie prowadzi do toksyczności galu. Ryzyko jest wyższe dla producentów półprzewodników - ponieważ w tym procesie może wystąpić przypadkowe narażeie.
W jednym przypadku ostrego zatrucia galem pacjent najpierw miał objawy zapalenia skóry, a później szybko wystąpiły drgawki, zawroty głowy, tachykardia / b. szybkie bicie serca, utrata przytomności i duszność. W końcu zatrucie prowadzi do śmierci pacjenta. Mimo że tego zgonu pacjenta można by uniknąć skuteczniejszą opieką medyczną, uderzająca była szybkość tego zgonu.
Tal
Jest bardzo toksycznym metalem ciężkim używanym w produkcji niektórych rodzajów technologii, w medycynie i jako trutka na szczury. Jest też produktem odpadowym w produkcji cementu i spalaniu węgla. Tal jest bardzo łatwo wchłaniany przez organizm z uwagi na jego podobieństwo do potasu, a jego promień jonowy pozwala mu wchodzić do komórek w taki sam sposób jak potas.
Po wejściu do układu hamuje oddychanie komórkowe i zaburza homeostazę wapnia. Wpływa na produkcję energii glikolizy i fosforylację oksydacyjną. Wiąże się również z grupami sulfhydrylowymi białka i wchodzi w interakcje z ryboflawiną. Zatrucie talem może wywoływać zapalenie żołądka i jelit oraz bardzo szybką i bolesną neuropatię obwodową, a także jej naj- bardziej zauważalną cechę - łysienie. Inne objawy to osłabienie motoryki i zmiany stanów psychicznych. Ma również niekorzystny wpływ na nerki, wątrobę i serce.
Tradycyjnie, aktywowany węgiel drzewny był najbezpieczniejszą metodą leczenia zatrucia talem. Z perspektywy enterohepatycznej zatrzymuje cykliczne działanie talu i powoduje jego wydalanie w kale. Inne metody często stosowane do chelatowania metali z organizmu, takie jak penicylamina, nie są skuteczne w przypadku zatrucia talem, a jeszcze mogą powodować dalsze szkody poprzez redystrybucję go przez system. W niektórych przypadkach diureza z ładunkiem potasu może pomóc w oczyszczeniu talu przez nerki, ale ta metoda niesie ryzyko pogorszenia się objawów sercowo-naczyniowych i neurologicznych.
Jeśli podejrzewasz iż masz zatrucie talem, natychmiast musisz szukać pomocy medycznej. Całe szczęście, dzięki właściwemu leczeniu, możesz zupełnie wyzdrowieć.
Tor
Tor – pozbawiony zapachu i smaku metal występuje w małych ilościach w ziemi, skałach, wodzie, roślinach i zwierzętach. Jego głównym zastosowaniem jest produkcja metali, osłonek latarni i ceramika dla przemysłu lotniczego. Jest również stosowany w reakcjach jądrowych i jako paliwo do generowania energii jądrowej.
Choć prawdopodobnie jesteśmy narażeni na tor w środowisku przez powietrze , żywność i wodę, to faktycznie bardzo mało go przedostaje się do krwiobiegu. Z tego co się przedostanie, większość zostaje wydalona z systemu w ciągu kilku dni. Maleńka ilość która zostaje prawdopodobnie wejdzie w kości.
Osoby najbardziej zagrożone to pracownicy fabryk wykorzystujących tor, którzy mogą zachorować na raka trzustki, choroby płuc i raka płuc. W rzadkich przypadkach u osób, u których doszło do iniekcji toru w celu wykonania specjalnego zdjęcia rentgenowskiego, stwierdzono problemy z krwią i wątrobą oraz czasami rak kości.
Jeśli mieszkasz w pobliżu fabryki używającej toru, możesz być narażony na jej radioaktywne produkty rozkładu takie jak rad i tor. W takim przypadku może być konieczne wykonanie specjalnych badań w celu sprawdzenia ich w systemie. W przeciwnym razie nie musisz się martwić o toksyczność toru, ponieważ jest to dość rzadkie.
Cyna
Jest natur...
Markowski