Świetlista igła - Anna Kłodzińska.pdf - EBOOK - shoran

Wszystkie adresy oraz postacie

biorące udział w akcji są fikcyjne

Rozdział 1

Wartownik poruszył się niecierpliwie. W hallu znowu

zadzwonił telefon, uwzięli się dzwonić wtedy, kiedy jadł

kolację. Właściwie mógł nie podejść, rozmyślał, mógł być

przecież teraz na zewnątrz gmachu, powinien tam być od czasu

do czasu, należało to do jego obowiązków służbowych, które

lekceważył, jeżeli padał deszcz.

Niechętnie odłożył nadgryzioną bułkę, poczekał jeszcze

chwilę, ale telefon dzwonił uparcie, więc wstał i szurając

butami podszedł do aparatu.

— Słucham, Instytut Chemii — powiedział, nastawiony

nieżyczliwie do kogokolwiek, kto był po tamtej stronie

słuchawki.

— Proszę siedemnaście — głos był obcy, obojętny.

— Łączę — odparł machinalnie, chociaż wiedział, ze w

pracowni nie ma nikogo, tego wieczoru pusto było w Instytucie,

widać nie mieli pilnych analiz. Połączył rozmówcę z

siedemnastym wewnętrznym, oczywiście nikt się tam nie

odezwał, więc przerzucił kabelek z powrotem i powiedział: —

Nie ma nikogo.

— Zaraz... siedemnasty, to jest pracownia krystalicznych

materiałów dielektrycznych? — Głos chciał się upewnić. — Bo

może ja pomyliłem.

Wartownik zerknął na drukowany spis.

— Tak. Ale nikogo nic ma — powtórzył. — Już późno,

jedenasta dochodzi. Kto był, to dawno poszedł do domu.

— Dziękuję. Do widzenia — odparł rozmówca. Szczęknęła

słuchawka.

Dokończył kolacji, posiedział trochę, wypalił sporta. Potem

uznał, że jednak trzeba obejść gmach, mogła wpaść kontrola,

komendant straży lubił takie nocne wypady, a ostatnio mieli ze

sobą drobne porachunki. Wyjrzał przez okno. Deszcz ustał, ale

wciąż było parno, miało się na burzę. Lipiec w tym roku zaczął

się burzami, czasami po dwie, trzy dziennie.

Zdjął czapkę z wieszaka, sięgnął po karabin, przez chwilę

pomyślał, czy też kiedykolwiek z niego wystrzeli, chyba jednak

lepiej, żeby nie, po co mu to, można kogoś trafić i potem

ciągania po sądach, po prokuraturach. Spojrzał wyczekująco na

telefon, ale ten milczał. — Chytry jesteś — mruknął, wychodząc

na dwór.

Noc była bardzo ciemna, dopiero po dłuższej chwili oswoił

oczy z tą ciemnością i zaczął rozróżniać krzaki, okalające

Instytut, trochę jaśniejszą ścieżkę i dalekie światła latarni kolo

przystanku autobusowego. Gmach był wielki, odsunięty od

ulicy trawnikiem i krzakami, cisza tu była, zwłaszcza w nocy. Ta

część Mokotowa najrzadziej wymagała interwencji milicji,

chuligani nie zaglądali w te strony, nie było tu knajp, budek z

piwem, kina, nic z tych rzeczy. Surowa atmosfera dokoła

Instytutu odstraszała tak zwany element.

Wartownik zagłębił się w mrok ogrodu, z wolna zataczając

szerokie koła, to bliżej, to dalej od murów, jeszcze rozgrzanych

słońcem. Pod okapem tylnego wejścia przystanął na chwilę,

ociężały po jedzeniu, senny. Zapalił papierosa, ciągnął z

wysiłkiem, bo był wilgotny, popatrywał po krzakach, po ulicy. Z

przystanku ruszył autobus, po chwili doleciał stamtąd słaby

zapach spalin, autobus skręcił w kierunku śródmieścia, potem

znów nastała cisza.

Kiedy spojrzał w górę, coś raptem błysnęło, był to

sekundowy błysk, gdzieś w gmachu czy nad budynkiem, nie

mógł się zorientować, ale na wysokości drugiego piętra, mniej

więcej koło okien pracowni, do której obcy facet przed pół

godziną chciał się dodzwonić. Patrzał teraz uważnie, czy błysk

się powtórzy, ale nic już nie dostrzegł.

— Burza idzie — powiedział do siebie. Nie słychać było

jednak grzmotu, widocznie burza czaiła się dopiero nad

horyzontem.

Obszedł gmach, spoglądając co chwila w górę, nie był zbyt

czujny, ale ten błysk go zastanowił. Wiedział, ze w pracowni

nikogo nie ma, wszystkie klucze wisiały w hallu na tablicy,

sprzątaczki pozamykały pokoje, a kierownik przyniósł klucze

na dół. Nagle przyszło mu na myśl, że może ktoś nieostrożnie

zostawił nie wyłączone aparaty i w pracowni nastąpiło spięcie.

A ze spięcia mógł wyniknąć pożar i potem wszystko zwalą na

niego, że nie dopilnował.

— Psia ich mać! — zaklął, wracając do budynku. Poszukał na

tablicy klucza z pracowni, po namyśle zgarnął wszystkie z

drugiego piętra, może to było w innym oknie, musiałby potem

wracać, a nie lubił zbytnio się fatygować. Ciężko stąpając,

wchodził na górę, zapalał po drodze światła na schodach i w

korytarzach.

Przed drzwiami pracowni „materiałów”, jak ją w skrócie

nazywano, przystanął na chwilę i nasłuchiwał. Nikt się tam nie

poruszał. Pociągnął nosem, nie poczuł dymu, pożaru nie było.

Ale mógł być, za parę minut. Sięgnął po klucz, spojrzał na

drzwi i nagle zdrętwiał.

Zamiast zwyczajnej dziurki od klucza, była tam teraz dziura

wielkości małego jabłka, dokładnie w tym miejscu, gdzie

wsadza się klucz, tak jakby ktoś wypalił otwór w zamku,

stapiając jego metal. Wartownik dotknął otworu, brzegi były

jeszcze ciepłe. Poruszył klamką. Drzwi były otwarte, oczywiście

wskutek tego, że zamek diabli wzięli, i nic już nie broniło

dostępu do pokoju.

Przerażony tym, co widzi, nic nie rozumiejąc, pchnął drzwi i

zaświecił światło pod sufitem. Na pozór wszystko tu było w

porządku, żadnego ognia, nic się nie tliło, chociaż... tak,

pociągnął mocno nosem, śmierdziało spalenizną lub czymś

podobnym.

Nieufny już i ostrożny, rozglądał się uważnie dokoła. Jeżeli,

Świetlista igła - Anna Kłodzińska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: