sojuszu Mussoliniego z Hitlerem, milczeli. Hollywood trzymało się swojej dotychczasowej proirlandzkiej tradycji, coraz bardziej wzmacnianej siłą bezwładności. Jeżeli „reprezentacja etniczna" w filmach odzwierciedlałaby „władzę", Polacy byliby niewidzialni. Ana M. Lopez przekonuje, że grupy etniczne miały w Hollywood „złote czasy", gdy kino stało się w stosunku do nich „chwilowo bardziej wrażliwe". Polacy byli wyjątkiem.
W rzeczy samej, istnieje podgatunek filmów irlandzko-żydowskich, w których te dwie grupy etniczne tworzą komiczne, ale przyjazne zestawienie. Te irlandzko-żydowskie fabuły stanowią symboliczne pojednanie dwóch wielkich grup imigrantów, przy czym społeczność katolicką reprezentują wyłącznie Irlandczycy26. Historia „żydowskiego chłopaka zakochującego się w irlandzkiej dziewczynie" powtarza się często i w symboliczny sposób. Nie istnieje analogiczny podgatunek włosko-żydowski czy polsko-żydowski27. Gdy Irlandczykom przypadła funkcja reprezentantów wszystkich katolików w Ameryce, nieirlandzcy katolicy stracili na znaczeniu. Najlepiej znanym przykładem pod-gatunku filmów o pojednaniu jest powstała na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych siedmioczęściowa seria The Cohens and Kellys, ale było też wiele innych, w tym sporo w erze kina niemego. Sam tylko D.W. Griffith był twórcą kilku z nich w latach poprzedzających pierwszą wojnę światową. Później trend był kontynuowany, a nawet nasilał się, obejmując takie filmy jak Second Hand Rose (1922), Fool's Highway (1924), The RagMan (1925), Old Clothes (1925), One of the Bravest (1925), Sweet Daddies (1926), Izzy and Lizzie (1926), Clancy’s Kosher Wedding
266 Friedman zwraca uwagę na to samo zjawisko, uznając je za „filmy asymi- lacjonistyczne par excellence\
27 Jedynym filmem, w którym, jak możemy się domyślać, mogło chodzićo pojednanie polsko-żydowskie, był The Bleeding Hearts, or Jewish Free-dom under King Casimir of Poland, o którym nie wiem nic poza tytułem.
56
Polska obecność w amerykańskim kinie przed rokiem 1939
(1927), Sally in Our Alley (1927), Sweet Rosie O'Grady (1927), A Harp in Hock (1927), For the Love of Mike (1927), Frisco Sally Levy (\927),Abies's Irish Rosę (1928 i częste remaki), Kosher Kitty Kelly (1926), Pleasure before Business (1927), Around the Corner (1930), Princess O'Hara (1935) oraz Private Izzy Murphy i Sailor Izzy Murphy, oba z Georgem Jesselem. Koronny przykład to Irlandczyk Jimmy Cagney krzyczący w jidysz w Taxi! z 1932 roku. Samuels określa liczbę filmów tego gatunku jako „oszałamiającą". W porównaniu z wszechobecnymi w hollywoodzkich filmach Irlandczykami postacie Żydów rzadziej były pierwszoplanowe, choć pojawiały się bardzo często. The Jazz Singer (1927) to słynny przykład. Należy zwrócić uwagę, że w filmie tym piosenkarz, Rabinowitz, zakochuje się w irlandzkiej dziewczynie (May McAvoy jako Mary Dale). Niemniej jednak liczba filmów poświęconych Żydom jest bardzo duża i prawie bez wyjątku są oni przedstawiani z sympatią. Powstało wiele filmów niemych z żydowskimi wątkami i postaciami, a później, w latach dwudziestych, nastąpiła eksplozja, gdy, według obliczeń pewnego badacza, przedstawiono Żydów dziewięćdziesiąt pięć razy. W bardzo wielu filmach pojawiają się główne role albo liczne pomniejsze postacie Żydów: Love 'Em and Feed 'Em (1927), Why Girls Say No (1927), Cheaters (1927), Sunshine of Paradise Alley (1927), The Shamrock and the Rose (1927), The Last Parade (1931), Symphony for Six Million (1931), Cimarron (1931), Women of Ali Nations (1931), The Spider (1931), Arę You Listening? (1932), Blessed Event (1932), Hypnotized (1932), The World Gone Mad (1933), Pilgrimage (1933), Girls Dormitory (1936), Roamin' Wild(1936), The Little Red Schoolhouse (1936), Star for a Night (1936), Mąkę Way for Tomorrow (1937), That I May Live (1937), Our Daily Bread (1937), George White’s 1935 Scandals (1935), 23½ Hours Leave (1937), Man of the People (1937) i Gateway (1938). Bez wątpienia są też inne. Choć bywa,
57
radar6