Wernic Wiesław - Gwiazda trapera.pdf - ebooki - joe77joe77

Wiesław Wernic

G w i a z d a T r a p e r a

Dymy na wzgórzach

Kończył się dzień. Jeszcze tylko na krańcach hory-

zontu gorzały gasnące łuny. Potem kurtyna ciemności za-

sunęła się nad ziemią. Noc nadchodziła w ciszy i

skupieniu.

Karol Gordon siadł na skalnym zrębie, tuż za ka-

miennym progiem oddzielającym naturalną platformę od

zbocza, jakie na przemian stopniami nagich urwisk i poro-

śniętych trawą łagodnych pochyłości spadało ku rozległej

płaszczyźnie prerii.

Ćmił fajeczkę i powtarzał w myślach, aż do znudze-

nia: „Jak dobrze siedzieć bezczynnie, jak dobrze jest sły-

szeć ciszę i widzieć mrok".

I kiedy tak powtarzał, czuł, że odpoczywa, że znika

mu sprzed oczu diabelski krajobraz Bad Lands, najbardziej

ponury właśnie w kłującym oczy blasku słońca, a w uszach

milknie wreszcie świst wiatru wygrywającego dziką melo-

dię wśród skalnych urwisk.

Z wędrówki wrócił przed kilku godzinami, szczę-

śliwy, że znowu jest u siebie, w domu. Chociaż tym „do-

mem" była tylko dziwna kombinacja drzewa i kamieni, a to

„u siebie" nie znaczyło nic. Przecież jak okiem sięgnąć,

rozciągały się puste obszary, do których największe prawo

mieli czerwonoskórzy wojownicy.

Ognisko rozpalone w zagłębieniu gruntu błyskało

już tylko czerwienią węgielków. Nie dołożył ani jednej

szczapki drewna. Było gorąco, parno, a blask ognia mógł

stać się niebezpiecznym sygnałem.

Spoglądał przed siebie iw niebo, aż w górze po-

częły migotać gwiazdy. Jakby wielki siewca rzucił z roz-

machem garść srebrnego ziarna na ciemny firmament - i

zaraz rozbłysły wszystkie, aż pojaśniało nad prerią. Tam,

gdzie toczyła swe wody rzeka Powder, i tam, hen daleko,

w dolinie Big Horn.

Spoglądał w niebo, aż odnalazł jeden, błękitnawo

polśniewający punkt. - „Moja gwiazda - pomyślał. - Nie

zawiodła mnie dotychczas - Nieźle się Spisujesz, gwiazdo -

powiedział półgłosem. - Jestem z ciebie zadowolony.

Błyszczący punkcik, srebrne ziarnko, jak gdyby

mrugnęło w odpowiedzi. Potem zapłonął zimnym ogniem

dysk księżyca. Odległą równinę pokrył świetlisty pył, który

sypał się z nieba, tworząc scenerię, jakiej Karol nigdy do-

tąd nie oglądał. Duchota wzmogła się. A wraz z nią napły-

nęły z dali tajemnicze dźwięki, wśród których Karol

rozpoznał urywane głosy tchórzliwych wilków prerii - ko-

jotów. Nagle nadpłynęła czarna chmura o zdumiewającym

kształcie cwałującego mustanga. Szybko przebiegła pół

nieba, pogasiła gwiazdy, dosięgła tarczy księżyca i wtedy

uczyniło się czarno i nieprzenikliwie, jak w górskiej ja-

skini. Ale już po chwili niebo zapaliło się żółtym, migotli-

wym światłem. Błyskawica. Drżała przez kilka sekund.

Preria stała się widoczna jak na dłoni. Blask wydobył z

ciemności każdy jej szczegół. Karol zobaczył, jak przez

płaszczyznę gna koń z człowiekiem na grzbiecie.

Jasność znikła. Wówczas grzmot nadciągnął powoli

z dalekich krańców ziemi. Najpierw przypominał turkot

ciężkich wozów, w chwilę później - rumor skalnej lawiny,

wreszcie rozpękł się, tuż, tuż, przeraźliwym hukiem, który

odbił się wielokrotnym echem od skał i górskich dolin.

Spadły krople deszczu. Pierwszą poczuł na dłoni, drugą na

nosie, gdy spod szerokoskrzydłego kapelusza zerknął ku

niebu. Na dalsze nie czekał. Cofnął się pod dach z nie cio-

sanych bali, w głąb dziwnej ni to chaty, ni jaskini, która w

swej głębszej części była już tylko skalnym tunelem.

Ledwie to uczynił, lunął wodospad szumu i świetli-

stej wilgoci. Drżąca ściana zasłoniła wejście, raz po raz za-

palało się światło błyskawic, a po nim huczał grom. Karol

namacał w ciemnościach prymitywny stołek, usiadł. Szum

i huk ogłuszały go. Aż raptownie przestało padać. Z ostat-

nią błyskawicą pojaśniały gwiazdy. Księżyc odsłonił naj-

pierw ćwierć, później połowę, na koniec całą swą tarczę.

Zerwał się wiatr, przygnał zapach wilgoci i nocy.

Karol wyszedł spod dachu, odetchnął pełni piersią.

Wtedy usłyszał ciche parsknięcie konia jego własnego ko-

nia. Sięgnął w głąb czarnego przedsionka, zacisnął dłoń na

lśniącej kolbie winchestera. Teraz odszedł w bok, ominął

kałużę i wzdłuż kamiennej ściany, górską steczką przewę-

drował do miejsca, w którym zastygła lawina piargów

spływała łagodnym zakosem ku nizinie. W bladym świetle

dostrzegł tam, w dole, ciemną plamę posuwającą się z

wolna ku górze. Skrył się za załomem skały i czekał. Nie-

zbyt długo. Wkrótce usłyszał miarowe, lekkie postukiwa-

nie. To był odgłos kopyt. Człowiek stąpał bezszelestnie.

Oczywiście, to mógł być tylko - on.

Karol odetchnął. Tchórzem nie był. Tchórze nie

wybierają na siedlisko ziemi pustynnej i dzikiej. Nie lubił

jednak nieoczekiwanych spotkań z nieznanymi przyby-

szami! Ale teraz już był pewien, że ten przybysz nie jest

mu obcy. Dlaczego jednak przybywa o tak dziwnej porze?

Dlaczego gnał przez prerię nocą, w strugach ulewnego

deszczu i błyskawicach burzy?

Po chwili ujrzał go, skąpanego w blasku księżyca.

- To-imniża? - zapytał wyraźnie, choć cicho.

Człowiek wspinający się po zboczu nie zatrzymał

się, tylko podniósł głowę i tym samym tonem odpowie-

dział: - Tankaczan?

Karol odczekał chwilę, przepuścił przybysza i ko-

nia, który stąpał za swym panem, z cuglami zarzuconymi

na kark, zupełnie jak wierny pies. Tak dotarli do chaty-ja-

skini, która w półmroku rysowała się jaśniejszym odcie-

niem belkowań. Tu człowiek, nazwany imieniem To-

imniża, zdjął zwierzęciu uprząż wraz z derką, złożył przy

wejściu i siadł na niej. Karol również przykucnął. Spoglą-

dali na siebie w milczeniu.

- To-imniża bardzo się spieszył jadąc nocą i w bu-

rzę. Czy kto ścigał mego czerwonego brata?

- Mila-hanska.

- Żołnierze tutaj? - zdziwił się biały. Skinienie

głowy.

- Musieli zgubić twój trop w taką ulewę...

- Oni nie idą za moim tropem. Co uczynisz, gdy

przyjdą w góry?

- Nic. Któż trafi d:o mego tipi?

- Czerwoni wojownicy.

Biały odetchnął głęboko: - Czy wampum mego

Wernic Wiesław - Gwiazda trapera.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: